Αν υπάρχει κάτι στο οποίο συμφωνούν όλα σχεδόν τα ελληνοκυπριακά κόμματα είναι στο αφήγημα της αδιαλλαξίας της Τουρκίας στο Κυπριακό. Αυτή είναι η εκδοχή όλων σχεδόν των κομμάτων για τα αλλεπάλληλα αδιέξοδα στην ιστορία του Κυπριακού. Επειδή είναι μια ευρέως αποδεκτή ερμηνεία της πραγματικότητας, στο τέλος διαμορφώνει την κατανόηση και την αντίληψη της ε/κ κοινότητας για το πρόβλημα. Μόνο λίγοι ξεφεύγουν από τα δίχτυα του κυρίαρχου αφηγήματος της αδιάλλακτης Τουρκίας, επιρρίπτοντας ορισμένες ευθύνες στην ε/κ πλευρά, και ακόμα πιο λίγοι δεν το υιοθετούν καν.
Βέβαια η στροφή προς τα δύο κράτη μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά και η επιμονή του Τ/Κ ηγέτη Ερσίν Τατάρ και της Άγκυρας σε αυτή τη θέση δημιούργησαν συνθήκες επαλήθευσης της κυρίαρχης εκδοχής των ε/κ κομμάτων για αδιάλλακτη στάση εκ μέρους της άλλης πλευράς. Όμως αυτές οι συνθήκες δεν ίσχυαν πάντοτε. Να θυμίσουμε ότι ο προηγούμενος ηγέτης της τ/κ κοινότητας, Μουσταφά Ακιντζί, είχε πολύ διαφορετική στάση στο Κυπριακό και κέρδισε τον σεβασμό πολλών Ελληνοκυπρίων. Μάλιστα δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμη και με την Άγκυρα όταν ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, έβαλε στο τραπέζι τη λύση των δύο κρατών.
Η Τουρκία άλλαξε γραμμή στο Κυπριακό μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά. Προηγουμένως είχε υποστηρικτικό ρόλο στη διαδικασία, σύμφωνα με τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, ο οποίος ευχαρίστησε μάλιστα την Τουρκία μετά το τελευταίο δείπνο του 2017 για τη στάση που η ίδια επέδειξε στις συνομιλίες. Γιατί λοιπόν ο κ. Ακιντζί είχε το πολιτικό θάρρος να συγκρουστεί με την Τουρκία στο θέμα της μορφής της λύσης και να μην έπραξε το ίδιο όταν συνάντησε την τουρκική αδιαλλαξία; Δεν ακούγεται λογικό. Εάν ο κ. Ακιντζί αντιλήφθηκε πόσο αδιάλλακτη είναι η Τουρκία και σιώπησε, τότε γιατί αντέδρασε με την αλλαγή γραμμής, θέτοντας σε θανάσιμο ρίσκο την προσπάθεια επανεκλογής του αλλά και τη ζωή του; Αυτά είναι γνωστά σε όλους όσοι παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις στο Κυπριακό.
Υπάρχουν σοβαρές λογικές αντιφάσεις στο κυρίαρχο αφήγημα της ε/κ πλευράς, οι οποίες περνούν απαρατήρητες διότι δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε και πολύ τα πράγματα. Μας βολεύει το αφήγημα της τουρκικής αδιαλλαξίας, το οποίο λειτουργεί όπως το γνωστό «πίστευε και μη ερεύνα». Τούτο δεν σημαίνει ότι αποενοχοποιείται η Τουρκία. Απλώς είναι σημαντικό και μάλιστα πατριωτικό να σκεφτόμαστε και να αναζητούμε την αλήθεια, διότι πολλές φορές οι μύθοι και οι ψευδαισθήσεις οδηγούν μια κοινωνία σε καταστροφικές επιλογές. Εάν σταματήσουμε να ακούμε μόνο τον εαυτό μας και αρχίσουμε να λαμβάνουμε υπόψη και τους άλλους, ίσως τότε να πάψουμε να κτίζουμε αφηγήματα που δεν μας επιτρέπουν να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Το πρόβλημα με το αφήγημα της τουρκικής αδιαλλαξίας είναι ότι δεν αφήνει περιθώρια αυτοκριτικής, διότι δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κάποιος με τα δικά του λάθη εάν θεωρεί ότι η ευθύνη βαραίνει 100% την άλλη πλευρά. Περνά με ευκολία η αντίληψη πως «ό,τι και να κάνουμε δεν θα μπορέσουμε να επιλύσουμε το Κυπριακό επειδή είναι αδιάλλακτοι οι Τ/Κ και οι Τούρκοι». Καταλήγει σε κυρίαρχο αφήγημα και η όποια προσπάθεια κριτικής ή αυτοκριτικής πέφτει στο κενό.
