Στις ΗΠΑ, η σχέση εξουσίας και Μέσων έχει φτάσει σε οριακό σημείο, Πρόσφατο παράδειγμα η διακοπή της εκπομπής του Τζίμι Κίμελ από το ABC. Από την πρώτη του θητεία ο Τραμπ αντιμετώπιζε τα Μέσα Ενημέρωσης απαξιωτικά. Εδώ και καιρό τους βρίζει και στέλνει στην πυρά Μέσα και δημοσιογράφους επειδή απλώς του ασκούν κριτική για τις πολιτικές του θέσεις. Θυμίζουμε μέχρι και το περιστατικό στο οποίο απαξίωσε δημοσιογράφο σε διάσκεψη Τύπου επειδή πολύ απλά… ήταν διαφορετικής άποψης και έκανε αναφορά στις πωλήσεις του εντύπου που εκπροσωπούσε. Τα ίδια έκανε και στον προεκλογικό του αγώνα, αφού και εκεί θεωρούσε πως γίνονταν σκόπιμα συνεντεύξεις υπέρ της Χάρι, ενώ ο ίδιος βρισκόταν εκτός των Μέσων. Και στο τέλος, όταν κατάφερε να εκλεγεί, έριξε και πάλι τα βέλη του στα τηλεοπτικά κανάλια, αναφέροντας πως κατάφερε να εκλεγεί χωρίς τη στήριξή τους (έστω και αν την είχε από κάποια), αλλά ως ένας τύπος που βρίσκεται εκτός του συστήματος.
Είναι πλέον δεδομένο πως έχουμε εισέλθει σε μια πολύ επικίνδυνη εποχή για τη δημοκρατία, όπου ηγέτες στον έξω κόσμο λειτουργούν με δικτατορικό τρόπο, ενώ πλέον έχουν φανατικούς υποστηρικτές. Είμαστε σε εκείνη την περίοδο όπου ακραίοι τύποι καταφέρνουν να ελέγχουν τον λαό με την καραμέλα του ανισυστημικού. Και το «σύστημα» περιλαμβάνει τα πάντα: Από κόμματα μέχρι Μέσα Ενημέρωσης. Και γι’ αυτό το χάλι φταίνε και τα ίδια τα Μέσα, τα οποία ενήργησαν με τέτοιο τρόπο, ώστε από υποστηρικτές του κόσμου που κρίνουν την εξουσία, πλέον θεωρούνται από τον κόσμο μέρος του συστήματος, βιώνοντας την απόλυτη απαξίωση. Αν θεωρούσαμε πως είναι ελπίδα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου υπάρχει ελευθερία, δυστυχώς η φωνή του λαού δεν είναι πραγματική ελευθερία. Είναι απλώς η ψευδαίσθηση που του χαρίζει ο αλγόριθμος, ώστε να πιστεύει ότι το σύστημα δεν τον εξυπηρετεί. Και όλο αυτό έγινε βούτυρο στο ψωμί των δήθεν αντισυστημικών πως θα το εκμεταλλεύονται τα άκρα, είτε δεξιά είτε αριστερά για να ρίχνουν τα βέλη τους στον λαό.
Ακόμη και αν κυπριοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο στην Αμερική, μπορεί να μην λειτούργησε η κυβέρνηση με τέτοιο τρόπο ώστε να ελέγξει τα Μέσα, όπως γίνεται με την αμερικανική Αρχή Ραδιοτηλεόρασης και τις προειδοποιήσεις της, αλλά είχε ξεκινήσει μια επιχείρηση αποδόμησης των παραδοσιακών Μέσων, στα social media, την οποία ανέκοψαν όχι μόνο τα ίδια τα Μέσα αλλά και το κοινό, στρέφοντας τα βέλη του εναντίον της.
Βολεύει, βέβαια, την εκάστοτε εξουσία να μην υπάρχει κριτική. Ακόμη κι αν η κριτική είναι άδικη ή υπερβολική, είναι προτιμότερη από τη σιωπή. Γιατί χωρίς αντίλογο, η εξουσία μένει ανεξέλεγκτη και αυτό είναι το τέλος της δημοκρατίας. Και χωρίς έλεγχο της εξουσίας, χωρίς μια άλλη φωνή δεν υπάρχει δημοκρατία. Η κριτική μπορεί να είναι άβολη, αλλά είναι το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στην αυθαιρεσία. Κι αν χαθεί, τότε αυτό που θα μείνει δεν θα είναι δημοκρατία, θα είναι μια σκιά της, όπου οι ισχυροί μιλούν μόνοι τους και οι πολίτες περιορίζονται σε ρόλο θεατών.
