Είναι βράδυ Τρίτης 30 Σεπτεμβρίου 2025 και η γράφουσα βρίσκεται στην Αθήνα και, πιο συγκεκριμένα, στο Σύνταγμα. Ο λόγος του ταξιδιού ασήμαντος, σε σχέση με τα όσα βίωσα, και επιθυμώ να μοιραστώ με όποιον/α μπει στον κόπο να διαβάσει το παρόν κείμενο.
Εκεί στην Πλατεία Συντάγματος, βρισκόταν εδώ και πάνω από 20 ημέρες ο απεργός πείνας Πάνος Ρούτσι, ο οποίος, για όσους ενδεχομένως δεν τον γνωρίζουν, έχασε τον γιο του Ντένις στη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αποφασίσαμε με την παρέα να επισκεφθούμε το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Όχι για να δούμε την αλλαγή φρουράς των τσολιάδων, όπως κάνουν συνήθως οι τουρίστες, αλλά για να δείξουμε έστω και με την ολιγόλεπτη παρουσία μας στο σημείο τη στήριξή μας προς τον αγώνα που κάνει ο κ. Ρούτσι μαζί με δεκάδες άλλους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών για να μάθουν τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ.
Ακόμα ηχεί στα αφτιά μου το «Κράτα γερά, Πάνο». Τρεις λέξεις που κουβαλούν όλο τον πόνο αλλά και όλη τη σιωπηλή δύναμη των ανθρώπων που στέκονταν εκεί γύρω, δίπλα στον κ. Ρούτσι, για να του δείξουν ότι δεν είναι μόνος
Φτάνοντας στο σημείο, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τη φωτογραφία του Ντένις, μπροστά από το σημείο που είναι γραμμένα με κόκκινο χρώμα τα ονόματα των 57 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη. Τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω και ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν φοιτητές, 20άρηδες, 30άρηδες, άνθρωποι που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Γύρω από τα ονόματα μερικά λουλούδια, κεριά, κάποια φαναράκια, σημειώματα και μηνύματα από συγγενείς, φίλους και αγνώστους, που δηλώνουν ότι δεν θα αφήσουν να ξεχαστεί η τραγωδία αυτή.
Δίπλα η σκηνή του απεργού. Εκείνος καθόταν έξω σε μια καρέκλα. Φανερά εξαντλημένος. Δίπλα του, καθόντουσαν σε ημικύκλιο καμιά δεκαριά άτομα. Κάποιοι ήταν συγγενείς δικοί του, κάποιοι άλλοι έχασαν και εκείνοι δικά τους άτομα στα Τέμπη. Δεν ήταν μόνο αυτοί όμως εκεί. Έξω από τον χώρο αυτό, που έχει διαμορφωθεί με τη σκηνή και κάποια σκίαστρα, βρίσκονταν μερικές δεκάδες άτομα. Πολίτες όλων των ηλικιών. Από έφηβοι μέχρι ηλικιωμένοι, πέρασαν να πουν ένα «καλό κουράγιο», ένα «καλή δύναμη» και ένα «είμαστε μαζί σου μέχρι το τέλος» στον πατέρα αυτόν, ο οποίος ζητά να μάθει από τι πέθανε τελικά το παιδί του. Κάποιοι έμειναν ώρα εκεί, ενώ υπήρχαν και κάποιοι άλλοι που περνούσαν απλά, άφηναν το μήνυμά τους και έφευγαν.
Στα δύο μέτρα από τη σκηνή είχε τοποθετηθεί ένα σκαμπό με κάτι στυλό και κάτι τετράδια. Εκεί όποιος ήθελε μπορούσε να αφήσει ένα μήνυμα για τον απεργό, ο οποίος, όπως μάθαμε στη συνέχεια, τα διάβαζε όταν έμενε μόνος του τα βράδια. Μέτρησα τουλάχιστον 7 τετράδια, Α4 μέγεθος, τα οποία ήταν γεμάτα.
Σκέφτηκα να γράψω και εγώ κάτι. Δεν ήξερα όμως τι. Έσπαγα το μυαλό μου να βρω τι μπορείς να πεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο, σ’ αυτόν τον πατέρα που δεν ξέρει αν στο κλειστό φέρετρο που του παρέδωσαν είναι μέσα το παιδί του.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή περνούσε τον δρόμο ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και από τα μεγάφωνα ακούγεται ο τραυματιοφορέας να λέει «Κράτα γερά, Πάνο». Ακόμα ηχούν στα αφτιά μου αυτές οι τρεις λέξεις… τρεις λέξεις που κουβαλούν όλο τον πόνο αλλά και όλη τη σιωπηλή δύναμη των ανθρώπων που στέκονταν εκεί γύρω, δίπλα στον κ. Ρούτσι, για να του δείξουν ότι δεν είναι μόνος.
