Σε ένα ακόμα μεγάλο ζήτημα που ταλανίζει τον τόπο, αυτό της ΑΤΑ, η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρόεδρος απέτυχαν να δώσουν λύση ή να συμβάλουν αποφασιστικά στην εξεύρεση λύσης, με αποτέλεσμα να απειλείται πλέον σοβαρά η εργασιακή ειρήνη και να εκτίθεται η οικονομία σε σοβαρότατους κινδύνους.
Για την αποτυχία φυσικά και τελική κατάρρευση του διαλόγου μεταξύ εργοδοτών και συντεχνιών δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιος την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο, παρά μόνο τους δύο εταίρους για τις μαξιμαλιστικές θέσεις τους και κυρίως τους εργοδότες, οι οποίοι, με την απολύτως αδιάλλακτη, την τελευταία στιγμή, στάση τους, τίναξαν στον αέρα το πλαίσιο συμφωνίας, που αποτελούσε έναν αναγκαίο συμβιβασμό με αμοιβαίες παραχωρήσεις αλλά και οφέλη.
Η ευθύνη της κυβέρνησης και του Προέδρου βρίσκεται αλλού.
Στο ότι δεν αντιμετώπισαν το όλο ζήτημα με τη δέουσα σοβαρότητα. Στο ότι καθυστέρησαν να εμπλακούν ενεργά, λειτουργώντας για πολλούς μήνες ως «ταχυδρόμοι» και κομιστές θέσεων και αντιθέσεων στη μία και την άλλη πλευρά. Στο ότι δεν εκτίμησαν σωστά τις προθέσεις των εταίρων. Στο ότι διακατέχονταν από μία υπέρμετρη και αστήρικτη αισιοδοξία ότι θα βρισκόταν κάποια στιγμή λύση. Και, κυρίως, στο ότι δεν αξιοποίησαν και εκμεταλλεύτηκαν το κύρος και τη δυναμική των θεσμών που εκπροσωπούν για να επηρεάσουν τις καταστάσεις, δεδομένου ότι εκτός όλων των άλλων είναι και άμεσα ενδιαφερόμενοι αφού το κράτος είναι και ο μεγαλύτερος εργοδότης στον τόπο, που καταβάλλει μάλιστα ΑΤΑ.
Ιδιαίτερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτούργησε υπεροπτικά και έμεινε ουσιαστικά θεατής στο θέατρο του παραλόγου που παιζόταν εδώ και μήνες. Ενδεικτικό ότι καταδέχτηκε να καλέσει τους εργοδότες και τις συντεχνίες μόνο προ ολίγων μόνο ημερών και να διαθέσει και για τις δύο αυτές συναντήσεις κάτι λιγότερο από δύο ώρες. Κυρίως όμως έδειξε απρόθυμος και άτολμος στο να συγκρουστεί εκεί που έπρεπε και όφειλε, με πρόσωπα και καταστάσεις. Και στο θέμα αυτό δηλαδή, όπως και σε πολλά άλλα, ο Πρόεδρος νόμισε ότι μπορεί να φτιάξει ομελέτα «χωρίς να σπάσει αβγά».
Εν ολίγοις, ο Νίκος Χριστοδουλίδης έδειξε ότι και υποτιμά τα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης αλλά και ότι στερείται ηγετικών προσόντων και αναγκαίας πολιτικής πυγμής και τόλμης.
Ενώπιον παρόμοιων και ανάλογων καταστάσεων βρέθηκαν όλοι οι προκάτοχοί του, και πρόσφατοι, και παλαιότεροι. Και ο Νίκος Αναστασιάδης, και ο Δημήτρης Χριστόφιας, και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, και ο Γλαύκος Κληρίδης. Και όλοι παρενέβαιναν έγκαιρα, όταν χρειαζόταν, και έδιναν λύσεις ο καθένας με τις δικές του πρακτικές και τις δικές του μεθοδολογίες. Αντίθετα, ο Νίκος Χριστοδουλίδης απέτυχε και σε αυτό παταγωδώς και αυτή είναι μία οδυνηρή πραγματικότητα και για τον ίδιο αλλά και για τον τόπο, δυστυχώς.
