Είμαστε, λέει, κοντά στο ένα εκατομμύριο πληθυσμός. Κάποιοι λένε ούτε 800 χιλιάδες… Έχουμε μια… μισή πρωτεύουσα και ακόμα τρεις παραλιακές πόλεις. Λεμεσός, Λάρνακα, Πάφος…
Και; Τι και; Τα αυτοκίνητα που έχουμε είναι σίγουρα περισσότερα από όσους μπορούν να οδηγήσουν…Οι δε δρόμοι μας, οι κύριοι δρόμοι μας προς τις πόλεις, δεν είναι πάνω από πέντε…
Η πρωτεύουσα και η συμπρωτεύουσα εδώ και καιρό είναι με έμφραγμα. Χιλιάδες αιμοπετάλια -διάβαζε οδηγοί- καθημερινά δοκιμάζονται από τον εφιάλτη του μποτιλιαρίσματος του νευρικού τους συστήματος…
Για χρόνια ακούμε ότι γίνονται μελέτες και χιλιάδες σχέδια για την απόφραξη του κυκλοφοριακού εμφράγματος. Δεν βοηθούν σε τίποτα. Κανένας όμως δεν απάντησε ούτε και πρόκειται να απαντήσει γιατί όλο και χειροτερεύουν τα πράγματα. Το κυκλοφοριακό προσομοιάζει με το Κυπριακό. Τολμώ να υποστηρίξω πως το Κυπριακό είναι πιο εύκολο από το κυκλοφοριακό… Το Κυπριακό δεν προχωρά διότι πάντα είναι αναμμένο το κόκκινο φανάρι. Κατά καιρούς μπερδεύεται κι αναβοσβήνει δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση πως μπορούμε δειλά δειλά να προχωρήσουμε…Κι εκεί που όλα δείχνουν πως πρέπει να πατήσουμε γκάζι, ξανά κόκκινο, ολοκόκκινο… Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, μην βρεθούμε να τα έχουμε με τον Έρχιουρμαν, πριν καλά καλά γνωριστούν με τον Πρόεδρό μας…
Το κυκλοφοριακό λοιπόν είναι πιο πολύπλοκο από το Κυπριακό για έναν απλό λόγο. Δεν φταίνε οι οδηγοί, όπως πολλοί πολιτικοί άτσαλα και άστοχα χειρίζονται τα πολιτικά μας πράγματα. Θέλει, δεν θέλει, ο οδηγός πρέπει να κάνει το δρομολόγιό του. Τα ατέλειωτα δρομολόγιά του. Είναι πολλά και καθημερινά. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Για αυτό και το ρεπορτάζ μάς τοποθετεί μέσα στις πρώτες δέκα χώρες που πνίγονται από τα αυτοκίνητα. Λέει η είδηση πως στην Κύπρο ένας οδηγός για να διανύσει 10 χιλιόμετρα χρειάζεται πάνω από 32 λεπτά… Παλαιότερα, είχαμε ακούσει πως για να γίνει ένας δρόμος, περίπου ένα χιλιόμετρο και κάτι, κόστιζε πέραν του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Φαντάζομαι πως σήμερα κοστίζει αρκετά περισσότερα. Άρα, για να διανυθούν αυτά τα δέκα χιλιόμετρα, που κόστισαν πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ, χρειάζονται τριάντα και πλέον λεπτά. Βάλτε και το κόστος των καυσίμων, τις καθυστερήσεις στις εργασίες, συν το ψυχολογικό ταρατατζούμ, η ζωή μας έχει φρακάρει μέσα σε κατασκευαστικά φάουλ. Για τη Λεμεσό δεν το συζητώ. Δεν υπάρχει άλλοθι για κανέναν αρμόδιο. Η Λευκωσία έχει μισό άλλοθι κεκτημένο…Είναι διχοτομημένη πόλη με δρόμους αδιέξοδα.
Για αυτό τώρα, που πλησιάζει η συνάντηση των δύο ηγετών με την κ. Ολγκίν, ας δοκιμάσουν τις ιδέες τους πάνω στο κυκλοφοριακό! Αλλά έχουν στα κατεχόμενα κυκλοφοριακό; Μάλλον όχι! Για αυτό σε όλα η Τουρκία έχει το πάνω… φανάρι συνέχεια αναμμένο!
