Μια απλή αθλητική δραστηριότητα. Μια παρέα ανθρώπων συναντάται για να τρέξει, γυμνάζοντας το κορμί και απελευθερώνοντας το μυαλό από σκέψεις και προβλήματα… Τόσο απλά. Και τόσο καθημερινά. Μόνο που απλό είναι για άλλους. Σε άλλους τόπους και άλλες κοινωνίες. Εκεί που τη μια περιοχή δεν τη χωρίζει από την άλλη συρματόπλεγμα. Και η επαφή είναι καθημερινή κι ανεμπόδιστη.
Στην Κύπρο, όταν συναντώνται οι δρομείς της ομάδας RunUnite, είναι γιορτή. Μια γιορτή με βαθιά πολιτικά μηνύματα και συμβολισμούς. Γιατί κάποιοι έρχονται από την Κερύνεια και άλλοι από την Πάφο. Ορισμένοι από την Αμμόχωστο, κάποιοι άλλοι από τη Λεμεσό, τη Λάρνακα ή αλλού, για να ανταμώσουν με συναθλητές τους στη Λευκωσία. Και συνήθως, από το Σπίτι της Συνεργασίας κοντά στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας θα ξεκινήσουν τον αγώνα τους. Αυτόν που περνά μέσω του αθλητισμού, κι έχει τη δύναμη να φέρνει τους ανθρώπους κοντά.
Τρέχοντας για την Κύπρο, τρέχοντας για την ειρήνη, δεκάδες συμπατριώτες μας και από τις δυο μεριές του νησιού μας, στέλνουν το μήνυμα της επανενωμένης πατρίδας. Του ενός λαού και των κοινών βιωμάτων, της κοινής θέλησης για συμβίωση και συνεργασία.
Στη Γενεύη θα γραφτεί τις επόμενες μέρες άλλη μια σελίδα στην ιστορία του Κυπριακού. Θα καταβληθεί άλλη μια προσπάθεια, ώστε να επανεκκινήσει ο διάλογος και να αρχίσει ξανά η διαπραγμάτευση μετά το παρατεταμένο αδιέξοδο και την αποτυχία του Κραν Μοντανά το 2017.
Στη ελβετική πόλη, εκεί που έχει την έδρα του στην Ευρώπη ο ΟΗΕ, θα γραφτεί άλλο ένα πολιτικό κεφάλαιο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και ό,τι αυτό φέρνει μαζί του. Ελπίδες και προσδοκίες, για να τις διαδεχθεί, δυστυχώς η πίκρα και η απογοήτευση. Αυτά δεν είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που αφήνει κάθε φορά μια αποτυχημένη προσπάθεια στο Κυπριακό; Και το αφήγημα γνωστό, για μισό και πλέον αιώνα…
Στην Κύπρο, εδώ που οι αμυγδαλιές ανθίζουν την ίδια περίοδο και στον Λιμνάτη και στον Λιμνίτη, εδώ που τα πορτοκάλια έχουν την ίδια γεύση και στο Φασούρι και στη Μόρφου…Εδώ που οι έγνοιες και οι ανησυχίες των ανθρώπων έχουν την ίδια αφετηρία και το ίδιο τέρμα – ποιο θα είναι το μέλλον στο νησί μας – κάποιοι συμπατριώτες μας δεν ονειρεύονται μόνο το κοινό αύριο αλλά αγωνίζονται να πραγματώσουν αυτό το όνειρο. Και δεν περιμένουν τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων να πειστούν, για αρχή, και να καταφέρουν μετά να συμφωνήσουν έστω στη διάνοιξη ενός οδοφράγματος.
Ευτυχώς για τον λαό και την υπόθεσή μας, η κοινωνία είναι πάντα μπροστά. Και πρωτοπορεί σε συνέργειες και δράσεις που φέρνουν Ε/Κ και Τ/Κ κοντά.
Κάποιοι οραματιστές, λοιπόν, δεν τα βάζουν κάτω και αναζητούν τρόπους και ανοίγουν δρόμους – και δεν είναι μεταφορική η έννοια – για συνεννόηση και συνεργασία ανάμεσα σε Ε/Κ και Τ/Κ.
Αν παρακολουθήσει κανείς το ντοκιμαντέρ «Τρέχοντας για την Ειρήνη», το οποίο καταγράφει το χρονικό του αγώνα δρόμου Runite από τις δύο πλευρές της Κύπρου τον περασμένο Νοέμβριο και στον οποίο συμμετείχαν πάνω από 250 άτομα, θα διαπιστώσει αυτό που λέει ο ειδικός αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, Κόλιν Στιούαρτ. «Από ακτή σε ακτή, πάνω από 250 δρομείς συναντήθηκαν τον περασμένο Νοέμβριο, αποδεικνύοντας ότι ο αθλητισμός ξεπερνά τα εμπόδια. Στην Κύπρο, ένας απλός αγώνας έγινε ισχυρό σύμβολο εμπιστοσύνης και ελπίδας», λέει ο αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών, για να τονίσει συνάμα τη δύναμη του αθλητισμού, να βοηθήσει «στη βελτίωση των συνθηκών για πολιτικό διάλογο στο νησί. Τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν εδώ και καιρό τον αθλητισμό ως εργαλείο για την οικοδόμηση της ειρήνης».
Όταν καταρρίπτονται οι μύθοι
Αναζητήσαμε ανθρώπους που έκαναν τον αγώνα δρόμου βίωμά τους, για να φτάσουν σήμερα να έχουν μεταξύ τους σχέσεις που ξεπερνούν το τρέξιμο και τον αθλητισμό. Κόντρα στο παρατεταμένο αδιέξοδο και στην κατάσταση που διαιωνίζει τη διαίρεση, Ε/Κ και Τ/Κ καλούν και άλλους συμπατριώτες μας, διαφόρων ειδικοτήτων και επαγγελματικού προσανατολισμού να πράξουν το ίδιο. «Δεν αρνούμαστε τι έγινε. Κάποιοι γεννηθήκαμε μετά το 1974 άλλοι πριν τα τραγικά γεγονότα. Αλλά μεγαλώσαμε όλοι με σύμβολα. Με τα σύμβολα του απέναντι, με συγκεκριμένες οπτικές της Ιστορίας. Δεν ξεχνούμε τι έγινε. Θυμόμαστε. Αλλά κάνουμε κάτι κοινό. Μαζί. Δεν αρκεί να βρεθούν Ε/Κ και Τ/Κ να γνωριστούν απλά. Σημασία έχει η κοινή δράση», μας λέει η Έλενα Ιωαννίδου, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, που υποστηρίζει πως δεν υπήρχε περίπτωση «να ζήσουμε και να μοιραστούμε την κοινή εμπειρία που ζούμε σήμερα», αν η ομάδα των δρομέων δεν επέμενε και επιμένει στη δράση της.
Αυτή η κοινή δράση και συνάφεια μεταξύ ανθρώπων που κάποιοι από αυτούς δεν είχαν δει ποτέ Ε/Κ ή Τ/Κ, αντίστοιχα, κατέρριψε μύθους και απέρριψε στερεότυπα. «Σαν εμένα υπάρχουν κι άλλοι με τις ίδιες έγνοιες και αγωνίες. Πριν την ένταξή μου στην ομάδα των δρομέων, έβλεπα τον Πενταδάκτυλο από μακριά. Και φανταζόμουν πράγματα, για να διαπιστώσω όμως πως είναι κοινός ο πόνος», συμπληρώνει η Έλενα, και μας λέει για τη συγκίνηση που νιώθουν κάθε φορά που συναντώνται Ε/Κ και Τ/Κ, πότε στην Κλήρου και πότε στο Τρόοδος ή αλλού για να τρέξουν διά μέσου της Κύπρου, ως μιας χώρας επανενωμένης και ενός λαού ενωμένου.
Αργήσαμε…
Ο Χαρούν Μουσταφά λυπάται γιατί η γνωριμία και η δημιουργία της ομάδας των δρομέων δεν έγινε νωρίτερα. «Από το 2003 που άνοιξαν τα οδοφράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε τις δράσεις αυτές», μας λέει και στέκεται ιδιαίτερα στον παράγοντα άνθρωπος. «Βλέπουμε ο ένας τον άλλο, ο Ε/Κ τον Τ/Κ και ο Τ/Κ τον Ε/Κ και δεν είμαστε εχθροί. Είμαστε άνθρωποι», λέει, και θυμάται με συγκίνηση την πρώτη συνάντηση στην Κλήρου που έδωσε και το σημερινό αποτέλεσμα. Της ομάδας των Runite. Που ολοένα και μεγαλώνει και εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις. Και στην κοινή επιθυμία για συμβίωση και συνεργασία, προσθέτει.
Και με όποιον από τα μέλη της ομάδας συνομιλήσεις, τα ίδια θα σου πει. «Μέσα από το τρέξιμο κτίζουμε φιλίες. Το δικό μας δέσιμο, η μεταξύ μας συνάφεια, στέλνει το μήνυμα πως δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Είμαστε αδέλφια και μιλάμε ο καθένας τη γλώσσα του που δεν μας εμποδίζει όμως να ερχόμαστε ολοένα και πιο κοντά. Τρέχουμε για να ενώσουμε τον τόπο μας», συμπληρώνει ο Σταύρος Πέτσας, από τα πιο παλιά μέλη της ομάδας.
«Δεν είμαστε πολιτικοί. Αλλά άνθρωποι της καθημερινότητας που αποδείξαμε πως είμαστε όλοι Κύπριοι. Η γλώσσα ή η θρησκεία δεν είναι εμπόδια για τη συνεργασία και τη συναδέλφωση. Δεν βρισκόμαστε μόνο για να τρέχουμε. Αναπτύξαμε κι άλλες σχέσεις. Γιατί είμαστε άνθρωποι με τα ίδια προβλήματα», λέει από τη μεριά του ο Πέτρος Παπαπέτρου, επίσης από τα παλιά μέλη της ομάδας.
Η ομάδα των Τ/Κ και Ε/Κ δρομέων διοργανώνει τα τελευταία χρόνια, κάθε Σεπτέμβριο, έναν αγώνα δρόμου που διασχίζει όλη τη Λευκωσία και στη μια και στην άλλη πλευρά, τιμώντας έτσι την Ημέρα της Ειρήνης. Μια συμβολική χειρονομία για να δείξει ότι μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις οι άνθρωποι διαμορφώνουν κοινές πρακτικές που τους επιτρέπουν να εργάζονται με παραγωγικό τρόπο προς την κατεύθυνση της κοινωνικής αλλαγής, όπως εύστοχα παρατηρεί η Έλενα Ιωαννίδου.
Birlikte = Μαζί
Ο συμβολικός αγώνας δρόμου του Runite Nicosia, με την ονομασία BirlikteΜαζί, που έγινε με τη στήριξη του UNDP και OSASG Cyprus, έδωσε και το ντοκιμαντέρ «Τρέχοντας για την Ειρήνη». Δύο ομάδες ξεκίνησαν, η μία από το κάστρο της Κερύνειας και η άλλη από το κάστρο στην Λάρνακα κι αφού ενωθήκαν στη Πλατεία Ελευθέριας, κατέληξαν στο Σπίτι της Συνεργασίας στη Λευκωσία. Το μήνυμα της ειρηνικής συνύπαρξης μετέφεραν 250 δρομείς.
Όπως γράφει ο εκ των βασικών συντελεστών της ομάδας των δρομέων, Κώστας Πατίνιος, ο οποίος με δεκάδες άλλους δρομείς έτρεξε τη διαδρομή από το κάστρο Κερύνειας – Μπέλλαπαις -Δικωμο- Λευκωσία, (32 χιλιόμετρα «γεμάτα συγκίνηση): «Σκεπτόμουν ότι υπάρχουν δυο βασικοί τρόποι να διαμαρτυρηθείς για το συνεχιζόμενο στάτους κβο. Ο ένας τρόπος είναι να πηγαίνεις στα οδοφράγματα και να φωνάζεις συνθήματα ενάντια στην κατοχή και στο στάτους κβο και να αρνείσαι να πεις μια καλημέρα στους συμπατριώτες σου Τουρκοκυπρίους . Ο άλλος τρόπος είναι η επαφή, οι κοινωνικές σχέσεις και δράσεις μέσω τον κοινών ενδιαφερόντων μας δίνοντας το μήνυμα σε εσωτερικό και εξωτερικό για ειρηνική συνύπαρξή . Ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να πράξει όπως νιώθει. Προσωπικά ζυγίζω τους ανθρώπους με την ανθρωπιά τους και τίποτε άλλο. Ζούμε σε ένα πολύ μικρό νησί και σήμερα από τη κορυφή του Πενταδακτύλου καθώς τρέχαμε δεν φαινόταν καμία διαχωριστική γραμμή και έτσι εύχομαι να καταφέρει να είναι κάποια μέρα»…
