Με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις να δείχνουν εξαΰλωσή του και μια παταγώδη αποτυχία στις πρόσφατες ευρωεκλογές, το Δημοκρατικό Κόμμα οδεύει σε Πολιτικό και Καταστατικό Συνέδριο στις 22 και 23 Μαρτίου. Ωστόσο, στο πίσω μέρος του μυαλού πολλών στελεχών υπάρχουν και οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που έδειξαν πως οι υποψήφιοι του ΔΗΚΟ, σε συνεργασία με το ΑΚΕΛ, είναι εκλέξιμοι. Αυτά τα στελέχη όλο και περισσότερο φαίνεται να συνειδητοποιούν πως το πρόβλημα του κόμματος είναι ο ίδιος ο Πρόεδρός τους, Νικόλας Παπαδόπουλος, που δεν κατάφερε να είναι εκλέξιμος ούτε από την ηγεσία ούτε και από τη βάση του ΑΚΕΛ. Ένα πρόβλημα που διαχέεται σε όλο τον χώρο του κέντρου και περνά και στο κόμμα της αριστεράς.
Το Δημοκρατικό Κόμμα «δεν έχει νόημα ύπαρξης ούτε ως κόμμα διαμαρτυρίας ακραίων εθνικιστών/λαϊκιστών ούτε ως ο μικρός συνέταιρος ενός πρώην ή νυν συναγερμικού Προέδρου», τόνιζαν σε ιδιωτικές συζητήσεις μέλη με μακρά ιστορία στον χώρο. «Ο ρόλος του ΔΗΚΟ είναι να ενώνει τους ψηφοφόρους του κέντρου με αυτούς του ΑΚΕΛ» και μαζί να συγκυβερνούν τη χώρα με τον πρώτο λόγο στον πρόεδρο του κόμματος». Οι συνομιλητές θύμισαν πως τα ποσοστά του κόμματος ανακάμπτουν όταν το ΔΗΚΟ είναι το ίδιο επικεφαλής της κυβέρνησης, κάτι που έγινε τόσο με τον Σπύρο Κυπριανού όσο και με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, και πως καταρρέουν όταν μπαίνουν σε ρόλο μικρού εταίρου, όπως γίνεται τώρα με τον Νίκο Χριστοδουλίδη ή όπως έγινε παλαιότερα με κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη.
Εκλογικό
Είναι η προοπτική της εξουσίας από τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ που κινητοποιεί τα στελέχη και τις πολιτικές δυνατότητες του κομματος αλλά και του ΑΚΕΛ, και όσο αυτό δεν είναι ορατό, το ΔΗΚΟ κατά κύριο λόγο και το ΑΚΕΛ σε λιγότερο βαθμό θα βλέπουν τα ποσοστά τους να μειώνονται. Είναι για αυτό που τα μέλη του κόμματος που κάνουν αυτή την ανάγνωση θεωρούν πως το Συνέδριο την ερχόμενη Κυριακή θα έπρεπε να είναι εκλογικό και όχι απλά καταστατικό. Πως ο Νικόλας Παπαδόπουλος, αναγνωρίζοντας την αδυναμία να αποκτήσει προεδρικό προφίλ, δηλαδή να καταστεί επιλέξιμος από ΑΚΕΛ (στον Συναγερμό υπάρχει συνωστισμός υποψηφιοτήτων), θα αναλάμβανε την ιστορική ευθύνη και με την παραίτησή του θα διευκόλυνε άλλα μέλη του κόμματος να διεκδικήσουν την Προεδρία.
Μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα υπάρχουν τέτοια στελέχη, σύμφωνα με τους συνομιλητές μας, όπως η αναπληρώτρια πρόεδρος, Χριστιάνα Ερωτοκρίτου, που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ασκήσει γοητεία στους ψηφοφόρους της αριστεράς, ακόμη και να επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τον ΔΗΣΥ και τη ΔΗΠΑ (αν όχι συντεταγμένα όλη τη ΔΗΠΑ). Στην περιφέρεια της ηγεσίας υπάρχουν ακόμη ο δήμαρχος Λεμεσού, Γιάννης Αρμεύτης, που θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο γέφυρας με το ΑΚΕΛ και υπό προϋποθέσεις ο «ανάρμοστος» Οδυσσέας Μιχαηλίδης, που ήδη ασκεί γοητεία στη βάση και των δύο κομμάτων.
Ο Χριστοδουλίδης;
Το σίγουρο είναι πως αυτόν τον ρόλο δεν θέλει και δεν μπορεί να τον διαδραματίσει ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης, καθώς ο ίδιος δηλώνει «συναγερμικός», μετέχει στις εργασίες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και, όπως δηλώνει, είναι συνεχιστής μέρους της διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη. «Το ΔΗΚΟ αλλά και η ΔΗΠΑ, επιλέγοντας τη σίγουρη αλλά συναγερμική υποψηφιότητα όπως του Νίκου Χριστοδουλίδη, αντί να ρισκάρουν υποστηρίζοντας τον κεντρώο Ανδρέα Μαυρογιάννη, όπως έκανε το ΑΚΕΛ, κέρδισαν τις εκλογές αλλά έδωσαν αντιπαροχή τα κόμματά τους», σύμφωνα με άνθρωπο που «κινείται» και στα δύο κόμματα.
Υπαρξιακό θέμα
Υπό αυτές τις περιστάσεις και με την πρόσφατη δημοσκόπηση του «Σίγμα» να φέρνει το ΔΗΚΟ στην τέταρτη θέση με 7,6% και στην τρίτη θέση το ΕΛΑΜ, με σχεδόν διπλάσιο ποσοστό (14%), το κόμμα αντιμετωπίζει υπαρξιακά θέματα. Οι συνθήκες ωστόσο θα γίνουν απείρως χειρότερες αν στις προκλήσεις προστεθεί και η πιθανή υποψηφιότητα του «ΔΗΚΟικού» πρώην Γενικού Ελεγκτή, Οδυσσέα Μιχαηλίδη, στις βουλευτικές εκλογές του 2026. «Ένα μονοψήφιο νούμερο στις βουλευτικές και μια τέταρτη ή πέμπτη θέση θα είναι εισιτήριο χωρίς επιστροφή» για ένα από τα κόμματα που κυριάρχησαν στην πολιτική σκηνή της χώρας για σχεδόν μισό αιώνα.
