Το τελευταίο χρονικό διάστημα εβδομάδων ή και μηνών στο εσωτερικό μέτωπο η κυβέρνηση δεν δέχεται πιέσεις γενικά. Κυρίως από το ένα μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης, δηλαδή τον ΔΗΣΥ. Από τη στιγμή που απουσιάζει η άμεση κριτική του κόμματος απέναντι στις καθημερινές πρακτικές της κυβέρνησης, το μόνο το οποίο μπορεί κάποιος να εξαγάγει ως συμπέρασμα είναι πως υφίσταται ένα γενικό μορατόριουμ δηλώσεων, πράξεων και αντεγκλήσεων μεταξύ του Προεδρικού και του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης. Άλλωστε σε ποια μεγάλα ζητήματα θα μπορούσε να ασκηθεί κριτική στον σημερινό Πρόεδρο από τον ΔΗΣΥ; Μήπως για την αποτυχία των μεγάλων έργων, το υπό έρευνα σκάνδαλο του Βασιλικού; Σχεδιασμός έργων για τα οποία θα έπρεπε να είχε δώσει εκ των προτέρων απαντήσεις ο ΔΗΣΥ ως έχων τον πρώτο λόγο στην προηγούμενη δεκαετία διακυβέρνησης;
Πιέσεις και αντιδράσεις
Ο ΔΗΣΥ σήμερα, εν μέσω της σοβαρής πίεσης που δέχεται από την ακροδεξιά, έχει ως σημείο αναφοράς του να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις και να αποκρούσει τις επιθέσεις του ΕΛΑΜ με κύριο στόχο να σταματήσει τη διαρροή από τα δεξιά του. Δεν είναι αντανακλαστική αυτή η αντίδραση -είναι μελετημένη και στοχευμένη. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι να μεταμορφώνεται η πολιτική του μεγάλου κόμματος σε πολλά ζητήματα ως ατόφια ακραία. Η στάση του σημερινού ΔΗΣΥ, με την τυμβωρυχία για τον Γρίβα, σε μια αέναη αντιπαλότητα με το ΕΛΑΜ, το ζήτημα που προέκυψε από την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή τους για το μνημείο των αγνοουμένων της Τουρκικής Εισβολής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και άλλα ασύμμετρα τα οποία έρχονται προκειμένου να κρατήσει ο ΔΗΣΥ στελέχη και, κυρίως, οπαδούς του από του να περάσουν τη γραμμή της μετριοπάθειας και να ταυτιστούν με την ακραία φρασεολογία και πρακτική, είναι εξηγήσιμη αλλά πολιτικά ασυνεπής για μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που είναι κοντά σε αυτή την παράταξη ακριβώς γιατί διακρινόταν από μια μετριοπάθεια στα ζητήματα πολιτικής.
Μια νέα προσέγγιση
Από την άλλη, μπορεί να εντοπίσει κάποιος μια προσπάθεια από πλευράς του ΔΗΣΥ να κρατήσει μια ισορροπία στην αντιπολιτευτική του πρακτική απέναντι στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Το κάνει συνειδητά γιατί δεν επιθυμεί σε αυτή τη χρονική συγκυρία να δημιουργήσει αντιπαλότητες στο εσωτερικό του ώστε να καταγράφει κέρδη ο σημερινός Πρόεδρος σε ό,τι αντιπαραθετικό συμβαίνει εντός του ΔΗΣΥ.
Αυτή προφανώς είναι μια νέα τακτική απέναντι στον Νίκο Χριστοδουλίδη και παρά το γεγονός ότι το κόμμα αντιλαμβάνεται πλήρως την αλληλουχία των προεδρικών πράξεων. Όπως συνέβη και στην πρόσφατη περίπτωση του διορισμού του στελέχους του ΔΗΣΥ Μαρίας Χριστοφίδου στη θέση της επιτρόπου Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων αλλά και την περίπτωση διορισμού τεσσάρων γενικών διευθυντών στη Δημόσια Υπηρεσία αυτή την εβδομάδα. Το κόμμα διαπιστώνει ακόμη μια φορά ότι δεν έχει κανένα φραγμό ο Πρόεδρος προκειμένου να δημιουργήσει ευμενείς συνθήκες για τη διεκδίκηση μιας δεύτερης πενταετίας.
Είναι επομένως προφανές ότι όλο το εύρος της δράσης αυτού του Προέδρου, είτε αφορά εσωτερικά ζητήματα είτε αφορά τους χειρισμούς του πέραν του εσωτερικού μετώπου, είναι συνδεμένο με αυτή την εμμονή, δηλαδή της επανεκλογής, ενός στόχου στον οποίον έχει υποτάξει κάθε πολιτική πράξη, έστω και αν αυτό δημιουργεί ανισορροπία στη διαχείριση της Προεδρίας.
Ο εθισμός του Προεδρικού
Το τελευταίο επεισόδιο μιας απίστευτης κορύφωσης του νεποτισμού καταγράφεται ο διορισμός από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας 4 νέων γενικών διευθυντών: Της Άννας Αριστοτέλους, τέως διευθύντριας των Κεντρικών Φυλακών, η οποία τοποθετήθηκε επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ακολούθως τέθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα σε διαθεσιμότητα, ενώ σήμερα τελεί υπό διερεύνηση από τη Νομική Υπηρεσία για υπόθεση που αφορά έγγραφα των Φυλακών. Είχαμε επίσης τον διορισμό του Γεώργιου Παπαγεωργίου, ο οποίος είναι ο γενικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας αλλά και σύζυγος της υφυπουργού παρά τω Προέδρω, Ειρήνης Πική, τον Κυριάκο Ιορδάνους ο οποίος είναι ο γενικός διευθυντής του διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου Εγκεκριμένων Λογιστών Κύπρου (ΣΕΛΚ), όπως επίσης και την Πηνελόπη Παπαβασιλείου η οποία είναι αναπληρώτρια γενική διευθύντρια του Υπουργείου Οικονομικών και βεβαίως συνεργάτιδα του Προέδρου στο Προεδρικό.
Πάρα τη διά μαγείας επιτυχία προσώπων που βρίσκονται στο στενό περιβάλλον του Προέδρου, το ζήτημα με τον διορισμό της Άννας Αριστοτέλους επιδείνωσε ένα θεσμικό τέλμα για τον τρόπο λειτουργίας της ΕΔΗ, η οποία αποφάσισε προαγωγή του συγκεκριμένου προσώπου ενώ εκκρεμεί προσφυγή του Γενικού Εισαγγελέα σε σχέση με την απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου για παράταση της διαθεσιμότητάς της.
Αυτό και μόνο το γεγονός αναδεικνύει συνολικά με τον πιο κραυγαλέο τρόπο το στίγμα το οποίο χαρακτηρίζει σήμερα τη διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Την έγνοια του για τη σταδιακή δημιουργία του πολιτικού υποβάθρου για τη διεκδίκηση της επόμενης πενταετίας.
Η πρωτοκαθεδρία
Ποια ήταν η αντίδραση του ΔΗΣΥ σε αυτή την κατάσταση πραγμάτων; Καμία, το κόμμα της αντιπολίτευσης αγνόησε εντελώς το ζήτημα ωσάν να μην υπήρξε στην καθημερινή σφαίρα παραγωγής γεγονότων.
Προτίμησε ο ΔΗΣΥ να ασχοληθεί με την εκδήλωση του ΣΑΠΕΛ, με τα επεισόδια σε σχολείο στην Αγλαντζιά, μια χαμηλών τόνων ανακοίνωση για τη φορολογική μεταρρύθμιση η οποία μετά από οκτώ μήνες διαβουλεύσεων πήγε στη Βουλή. Σταχυολόγηση ορισμένων ζητημάτων αντιδράσεων του ΔΗΣΥ τις τελευταίες ημέρες.
Ο ΔΗΣΥ στην ουσία παρέδωσε την πρωτοκαθεδρία στο ζήτημα αυτό στο ΑΚΕΛ. Το οποίο βρέθηκε κυριολεκτικώς στα μαχαίρια με την κυβέρνηση γιατί το κόμμα εντόπισε πως οι νέοι διορισμοί ταυτίζονται με την εντύπωση της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, με την εντύπωση του μέσου πολίτη πως ο σημερινός Πρόεδρος κυβερνά με στόχο να διορίζει συγγενείς, φίλους και υφιστάμενους συνεργάτες σε καίριες θέσεις. Η αντίδραση βεβαίως της κυβέρνησης προς τη στάση του ΑΚΕΛ ήταν να θυμηθεί τη διακυβέρνηση Χριστόφια η οποία ολοκλήρωσε τη δράση της πριν από 13 χρόνια.
Βεβαίως τι θα μπορούσε να πει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ένα πρώην στέλεχος του ΔΗΣΥ, που ταυτιζόταν πλήρως με την πολιτική του Νίκου Αναστασιάδη;
Ταυτόχρονα, γιατί το κόμμα δεν είναι σε θέση να κρατήσει μια πιο σταθερή σχέση όχι απλώς άμυνας αλλά και παραγωγικής στάσης απέναντι στη σημερινή Εκτελεστική Εξουσία; Ή την απουσία οποιασδήποτε έμπρακτης αυτοκριτικής για την περίοδο διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Αν ο ΔΗΣΥ δεν ανοίξει με ειλικρίνεια τον φάκελο εκείνης της περιόδου, δεν μπορεί να πείσει ότι διαφοροποιείται ούτε από τον Χριστοδουλίδη ούτε από το ίδιο του το παρελθόν. Αυτό εξηγεί γιατί η αντιπαράθεση παραμένει συχνά σε επίπεδο προσωπικών αιχμών και όχι καθαρών πολιτικών θέσεων.
