Ένα, δύο, τρία και βήμα. Η παρουσία του υπουργού Οικονομικών, Μάκη Κεραυνού, την περασμένη εβδομάδα στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 2026 εξελίχθηκε σε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με μιλόνγκα για ταγκό. Οι βουλευτές, σε ρόλο μαθητών, συνέχιζαν να ακολουθούν τα βήματα του υπουργού, ο οποίος έμοιαζε με χοροδιδάσκαλο, χορεύοντάς τους έναν-έναν και με τη σειρά. Τα μέλη της επιτροπής, πρόθυμα ή απρόθυμα, ακολουθούσαν υπομονετικά τον χορό. Τους είδα ακόμη και να απλώνουν το χέρι να τον πιάσουν, όταν τον είδαν να πέφτει περπατώντας πάνω στο επώνυμο ηλεκτρικό καλώδιο.
Αν το σύστημα ήταν κοινοβουλευτική δημοκρατία και όχι προεδρευόμενη, ο Μάκης Κεραυνός, με την οριζόντια εμπιστοσύνη που φαίνεται να απολαμβάνει, θα ήταν σίγουρα υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα μπορούσε, επίσης, να έχει διατελέσει ήδη Πρωθυπουργός σε μεταβατική κυβέρνηση τεχνοκρατών σε περίπτωση πολιτικής κρίσης και ακυβερνησίας. Αυτήν την εικόνα έδειχναν να συμμερίζονται και τα μέλη της Επιτροπής Οικονομικών, τα οποία τον υποδέχθηκαν θερμά με καλά λόγια για το έργο του και με συμπάθεια για όλα με τα οποία διαφωνούν. Άλλωστε, γι' αυτά ευθύνεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και όχι ο υπουργός, ο οποίος φαινόταν να κατανοεί τις όποιες τους ενστάσεις.
Ο ΔΗΣΥ στάθηκε στα θετικά νούμερα και στο πλεόνασμα, ενώ το ΑΚΕΛ τον εξήρε για την τόλμη του να αντιταχθεί στο GSI. Το ΔΗΚΟ, η ΔΗΠΑ και η ΕΔΕΚ, καθηκόντως ως συγκυβέρνηση, του μοίρασαν συγχαρητήρια. Ακόμη και με το ΕΛΑΜ αντάλλαξε ματιές συνεννόησης ο ΥΠΟΙΚ, επισημαίνοντας ότι προτεραιότητα έχουν οι ντόπιοι και όχι οι ξένοι (λες και οι ξένοι είχαν κάποια προτεραιότητα). Ακόμη και όταν ο Γιώργος Λουκαΐδης του ΑΚΕΛ επιχείρησε μια εκ των αριστερών τοποθέτηση, αυτή έπεσε στα μαλακά, με τον υπουργό να κάνει απλά δύο-τρία βήματα πίσω και να την αποφεύγει με χαμόγελο. Ακόμη και όταν έκανε γκάφα με τις διατυπώσεις του για το GSI, οι Χάρης Γεωργιάδης και Χριστιάνα Ερωτοκρίτου έσπευσαν να τον βοηθήσουν να επαναδιατυπώσει την τοποθέτησή του, πριν η είδηση κάνει τον γύρο της Ελλάδας και επιστρέψει μπούμερανγκ.
Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, κάποιος να επιμένει να επιτίθεται στον Μάκη Κεραυνό, όταν η παραίτησή του είναι μόνιμα και δημόσια στη διάθεση του Προέδρου; Όταν η αίσθηση που δίνει στην αντιπολίτευση είναι ότι θα μπορούσε να είναι και δικός τους υπουργός ή πως αύριο θα μπορούσε και ο ίδιος να περάσει στην αντιπολίτευση και να «απασφαλίσει» απέναντι στον Νίκο Χριστοδουλίδη; Πόσο κυβέρνηση είναι, δηλαδή, ο Μάκης Κεραυνός, μολονότι είναι υπουργός Οικονομικών; Μοιάζει πλέον να έχει διορίσει ο ίδιος τον εαυτό του εκεί και να υλοποιεί στον βαθμό που επιθυμεί την προσωπική του οικονομική πολιτική. Ο Πρόεδρος δείχνει απλά να τον παρακολουθεί, χωρίς να μπορεί να του δώσει πραγματικά οδηγίες ή να ισχυριστεί ότι ο Μάκης Κεραυνός είναι δικός του υπουργός. Ο Μάκης ανήκει στον Κεραυνό και μόνο σε αυτόν είναι υπόλογος. Αν φύγει από την κυβέρνηση, θα είναι γιατί αυτός το αποφάσισε και όχι κάποιος άλλος.
Είναι αυτή η ιδιότητά του που εξασφαλίζει στον Μάκη Κεραυνό την εικόνα του έντιμου συνομιλητή και του ανθρώπου που μπορεί να επιτύχει συναίνεση σε δύσκολα ζητήματα. Είναι η παρουσία του που εξασφαλίζει στην κυβέρνηση ανοχή σε αρκετά ζητήματα που άπτονται οικονομικών θεμάτων (σχεδόν σε όλα). Αν ο διάλογος για την ΑΤΑ πετύχει, ο Μάκης Κεραυνός θα πιστωθεί με σημαντικό μερίδιο επιτυχίας και αν οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις προχωρήσουν, αυτή θα είναι δική του νίκη. Αν τα πράγματα πάνε στραβά και πληρώσουμε αποζημιώσεις, για αυτά θα φταίει ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αργά ή γρήγορα, ωστόσο, όσο θα πλησιάζουμε σε εκλογικό χρόνο, με ή χωρίς Μάκη Κεραυνό, οι τόνοι θα ανέβουν. Δεν θα μιλάμε βέβαια για ταγκό, αλλά για ζεμπεκιά. Έναν μοναχικό χορό, με όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω σε έναν χορευτή...
