Μην μαδάς τη Μαργαρίτα

 

Σκωπτικά σχολιάστηκε το γεγονός ότι η εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας Μαργαρίτα Κυριάκου έκραξε δημόσια το μπάχαλο με την Πύλη Εμβολιασμού, όπως το έζησε. Αυτό, ξέρετε, είναι από μόνο του ένα πρόβλημα.

Μιλάω για την αντίληψή μας. Πέρα από την ουσία, την οποία θα τη δούμε παρακάτω είναι καλό κάτι τέτοιες στιγμές, ειδικά σε αυτή τη χώρα του «κρύψε να περάσουμε», να θυμηθούμε πόσες φορές έχουμε ευτυχήσει να ακούσουμε εν ενεργεία δημόσιο λειτουργό να παίρνει μια τέτοια θέση. Θα έπρεπε να χαιρόμαστε.

Θα διερωτηθεί κανείς εάν το κράξιμο της Μαργαρίτας η οποία σημειωτέον δεν εργάζεται για το Υφυπουργείο Καινοτομίας -και την οποία, καινοτομία, δεν την είδαμε ακόμα- εάν λοιπόν το κράξιμο αυτό αποφέρει κάτι. Εάν έχει κάποια χρησιμότητα. Θα έλεγα πως έχει. Μεγάλη.

Κατ' αρχάς είναι το ότι οι δημόσιοι λειτουργοί, μόνιμοι ή έκτακτοι, οφείλουν και άποψη να έχουν αλλά και, κυρίως, να μην φοβούνται να την πουν και να μην σκέφτονται μόνο τις προαγωγές ή τα συμβόλαιά τους.

Από εκεί δε και πέρα, είναι επιπρόσθετα σημαντικό γιατί ειδικά σε κάτι τέτοιες στιγμές, δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ έχω να καταθέσω πως εξοργίζομαι διπλά με τη στάση όχι μόνο του υφυπουργείου αλλά και της κυβέρνησης εν όλω.

Ίσως θα θυμάστε πως πριν εβδομάδες είχα κακίσει την αντίδραση πολλών για την πρώτη κατάρρευση της Πύλης, λέγοντας ότι όλα αυτά είναι νέα, είναι φυσικό να έχουν προβλήματα όπως είναι και αδιανόητο να μην δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία πριν βγούμε στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κράξουμε.

Σήμερα, βρισκόμαστε στη… 102η ευκαιρία. Η Πύλη συνεχίζει να παρουσιάζει μια σκανδαλώδη εικόνα και ο κόσμος εξοργίζεται «μαζί τους» την ώρα που εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, αυτό το «τους» δεν ισχύει. Οι του Υγείας κάνουν δουλειά, μιλάμε για εκατοντάδες ανθρώπους οι οποίοι δεν ευθύνονται ούτε εάν η επίτροπός μας και η Κομισιόν τα έκαναν σκ… (και συγχωρέστε με) με τα εμβόλια ούτε εάν το υφυπουργείο δεν τα καταφέρνει να λειτουργήσει μία Πύλη ενώ ευαγγελίζεται την καινοτομία!

Το πιο εκνευριστικό δε από όλα, είναι πως την ώρα που καταγράφεται αυτό το μπάχαλο δεν υπάρχει ούτε μισή απολογία. Τίποτα. Υπάρχουν μόνο δικαιολογίες και εξηγήσεις, ωσάν ο κόσμος που προσπαθεί και δεν μπαίνει να είναι ηλίθιος εκ φύσεως και συνεπώς να απαιτείται η επανάληψη της βλακώδους και προκλητικής δικαιολογίας ότι η Πύλη είναι μια χαρά απλώς δέχεται μεγάλο όγκο χρηστών και γι' αυτό πέφτει.

Αυτό θα μπορούσε να ήταν δικαιολογία την πρώτη φορά. Ήταν άλλωστε και τη δεχτήκαμε. Τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη. Δεν μπορούμε τόσον καιρό μετά, το 2021, να το δεχτούμε και δεν πρέπει να το δεχόμαστε διότι πρόκειται για εμπαιγμό της νοημοσύνης μας.

Είτε αυτοί που έστησαν την Πύλη δεν είναι σε θέση να την αναβαθμίσουν και ο εγωισμός τους δεν τους επιτρέπει να αποταθούν σε ένα από τα κρατικά πανεπιστήμια εάν μη τι άλλο, είτε το κράτος δεν τους προσφέρει την υποδομή παρότι δεν υστερούν οι γνώσεις τους. Δεν ξέρω εάν υστερούν ή όχι αλλά ποσώς με αφορά. Κανέναν και καμία μας νομίζω. Κάποιος πρέπει επιτέλους να απαντήσει. Και κάποιοι να ψελλίσουν έστω μια συγγνώμη στον κόσμο που ταλαιπωρείται.

Αυτό είναι που εμένα με θυμώνει περισσότερο. Η απροθυμία μιας απολογίας, πέρα από την έλλειψη εξήγησης. Και η πάγια τακτική ενός Δημοσίου το οποίο όταν ο πολίτης το θέτει ενώπιον προβλημάτων, ελλείψεων, αδιαφορίας ή οτιδήποτε άλλου, ακόμα και κραυγαλέων περιπτώσεων τέτοιων, εμφανίζεται μονίμως σε κατάσταση άρνησης. Όλα είναι μια χαρά, όλα δουλεύουν, εμείς είμαστε οι πελλοί, η Πύλη είναι σούπερ αλλά εμείς οι αδαείς είναι που δεν καταλαβαίνουμε. Ένα Δημόσιο αδιόρθωτο από άποψη, με τη δικαιολογία στο τσεπάκι.

Αυτή η κακοδαιμονία είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο τόσο δύσκολα αλλάζουν πράγματα σε έναν ούτως ή άλλως βραχυκυκλωμένο δημόσιο σύστημα. Όταν κάποιος θεωρεί από ανασφάλεια ή άλλως πως ότι είναι πάντα τέλειος και σωστός, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αλλάξει. Δεν είναι δυνατόν. Εξ ου και το αποτέλεσμα.

Δεν είναι θέμα κυβέρνησης μόνο. Είναι και θέμα κυβέρνησης διότι εκεί πρέπει να αποδωθούν οι ευθύνες, ειδικά εάν κυβερνά για οκτώ χρόνια, αλλά το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ. Και χρειάζονται μεγάλες τομές για να αλλάξουν τα μυαλά όλων στο Δημόσιο ακόμα και όσων μπαίνουν εκεί από τον ιδιωτικό τομέα και σύντομα γίνονται ένα με το σύστημα, είτε διότι αδιαφορούν, είτε διότι παραδίδονται. Ή αρνούνται να γίνουν και απλά υποφέρουν. Είναι πάμπολλοι αυτοί και αυτές.

Για αυτό λοιπόν, το θέμα δεν είναι εάν η Μαργαρίτα και η οποία Μαργαρίτα παρότι εργάζονται εκεί ψέγουν τα κακώς έχοντα. Είναι ότι το κάνουν ευτυχώς ενόσω εργάζονται εκεί προσπαθώντας να αλλάξουν κάτι. Ίσως και με κίνδυνο συνεπειών. Και μακάρι να συνέβαινε συχνότερα.

Διότι εάν συνέβαινε θα βλέπαμε σίγουρα περισσότερα πράγματα να αλλάζουν.

Ποιος ξέρει; Στα πολλά, ίσως ακούσουμε και καμιά απολογία από τους προϊστάμενους των προβληματικών καταστάσεων. Ακούγεται ουτοπικό στην Κύπρο, ξέρω.

Αλλά κάποτε δεν πρέπει να το ζήσουμε κι αυτό;