Οι πελλοί. Είναι και πολλοί...

Οι πελλοί. Δεν ξέρω εάν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας, αλλά σίγουρα είναι ένα εκ των μεγαλύτερων και, επίσης, είναι πολλοί. Οι πελλοί. Αυτό άλλωστε καθορίζει και την έκταση του προβλήματος. Αν ήταν λίγοι δεν θα υποφέραμε τόσο.

Τα όσα έγιναν χθες στη Λάρνακα, στο Κέντρο Εμβολιασμού, οφείλουμε να μην τα προσπεράσουμε, όπως συνήθως κάνουμε όταν δεν μας αφορά εμάς αυτό που συμβαίνει. Διότι ειδικά κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αντιλαμβανόμαστε τι μπορούν να προκαλέσουν οι πελλοί, όχι μόνο όταν είναι πολλοί μαζί, αλλά και όταν είναι ένας/μία εξ αυτών και μόνο. Πόσω μάλλον πολλοί.

Πήγε ένας τύπος ή μια τύπισσα, δεν ξέρω, και έθεσε θέμα διότι οι του Κέντρου φώναζαν ονόματα. Παραβιάστηκαν, λέει, τα προσωπικά του/της δεδομένα. Σε μια κανονική χώρα θα είχαν προνοήσει για λύση, θα μου πείτε. Μα σε μια κανονική χώρα δεν θα είχε γίνει καν ζήτημα διότι απλώς θα υπήρχε μια άλλη διαδικασία. Στέγαστρα για τον κόσμο επίσης, συνθήκες καλύτερες για τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί.

Επιτρέψτε μου εδώ μια παρένθεση: Οι άνθρωποι που δουλεύουν στα σημεία δειγματοληψίας, στον εμβολιασμό και σε όλες τις άλλες έκτακτες δομές του είδους ναι μεν πληρώνονται για αυτό αλλά νομίζω πως αξίζουν αν μη τι άλλο μια πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση από όλους μας. Δεν είναι εχθροί μας, είναι εκεί για να μας εξυπηρετήσουν. Ξέρουμε όλοι γιατί το λέω…

Τέλος πάντων, πίσω στα της Λάρνακας. Κράτος δεν έχουμε και πολύ, ποτέ δεν είχαμε εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν το έχουμε ούτε με τις υποδομές και τον προγραμματισμό, οπότε κατέρρευσε η διαδικασία. Προσωρινά.
Και όπως ξέρουμε καλά, ειδικά σε ιμιτασιόν κρατών όπως το δικό μας, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Ο κόσμος που περίμενε στο λιοπύρι, φανερά εκνευρισμένος -και πάλι ποιος τον αδικεί;- αλλά και επηρεασμένος από την... προσωρινότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μονίμως η Πύλη Εμβολιασμού, έγινε έξαλλος. Εκλήθη η Αστυνομία και τα άλλα υποθέτω τα έχετε δει.

Πού το πάω; Στο ότι ακόμα και ένας και μοναδικός πελλός/πελλή μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω. Και σε μια χώρα όπου ισχύει αυτό τα πράγματα, για όσο ισχύει τουλάχιστον, είναι κάπως προδεδικασμένα. Ευρύτερα προδεδικασμένα. Γενικώς.

Προσωπικά δεδομένα. Γιατί κύριε, σου λέει, όλοι αυτοί οι άγνωστοι να γνωρίζουν πώς με λένε; Ξέρω πως πολλοί θα απαντούσαν αρχίζοντας με το «έπρεπεν να σε πιαν να σου δώκουν θκυο βουζουνόπατσους», αλλά εγώ την απορρίπτω τη βία όταν δεν υπάρχει συναίνεση. Οπότε ας το πάρουμε υπομονετικά το πράγμα.

Αντί βίας, λοιπόν, ο πελλός/πελλή θα μπορούσε ήρεμα να ερωτηθεί: «γιατί νομίζετε ότι ενδιαφέρει κάποιον εδώ πώς σας λένε αγαπητέ μου/αγαπητή μου; Εσάς φωνάξαμε». Και εάν αντιδρούσε, να του/της υποδειχθεί ήρεμα ότι μπορεί να φύγει εάν θέλει και να υποβάλει καταγγελία για παραβίαση των προσωπικών του/της δεδομένων στις υπηρεσίες του κράτους. Του γουάτεβερ τέλος πάντων.

Εάν επέμενε να φωνάζει και να κάνει θέμα διότι έμαθε ο κόσμος πως τον/τη λένε και πλέον αντί για επίθετα του τύπου «πελλός/ή», «αγ…τος/η» και διάφορα άλλα απρεπή σίγουρα, απέκτησε όνομα και επίθετο και αναπόφευκτα έγινε ο/η τάδε «πελλός/ή», «αγ…τος/η», να κληθεί η Αστυνομία να τον/τη μαζέψει. Απλά πράγματα.

Γιατί έπρεπε να εισακουσθεί ο πελλός/ή από φόβο και μόνο και να περάσει ουσιαστικά το δικό του/της;

Το λάθος μας εδώ είναι. Φωνάζει ο άλλος λ.χ. ότι δεν θέλει το Coronapass διότι θα παραβιάζονται τα ιατρικά και τα προσωπικά του δεδομένα. Μα το εάν εμβολιάστηκε ή όχι, εάν νόσησε ή όχι και το εάν έκανε τεστ ή όχι (σ.σ. αν και εδώ σίγουρα υπάρχει ένα θέμα ταλαιπωρίας με τα rapid tests για όσο κόσμο δεν μπόρεσε να εμβολιαστεί ακόμα…), γιατί είναι προσωπικό δεδομένο σε μια κατάσταση πανδημίας και όταν προέχει η προστασία των άλλων; Δεν σου αρέσει; Είναι τόσο πολύτιμο το προσωπικό σου δεδομένο;

Όμορφα τότε. Κάτσε σπίτι σου να το προσέξεις μήπως σου το πάρει κανένας και παρότι δεν του χρησιμεύει σε κάτι, όπως εσένα το μυαλό. Αλλά παράτα τους άλλους. Ο κόσμος κουράστηκε. Είναι χιλιάδες στα όριά τους όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά.

Για αυτούς όλους πρέπει να τελειώσει η κατάσταση το συντομότερο. Οι πελλοί, λοιπόν, είναι ένα πρόβλημα. Μπορεί να μην είναι το μεγαλύτερο, που ίσως και να είναι σε κάποιες στιγμές, αλλά το κράτος και όλοι μας πρέπει να βρούμε τρόπους ήρεμα ώστε να μπουν στην άκρη όταν προκαλούν προβλήματα, μέχρι που να τελειώσουμε.

Όχι να καταρρέουν όλα εξαιτίας τους και να παρατείνεται αυτό το μαρτύριο. Τόσο δύσκολο είναι;