Πάπα, κάτω τα ξερά σου από το αλάθητο των εκπαιδευτικών μας!

Φταίνε οι εκπαιδευτικοί του Δημοσίου για τα χάλια της εκπαίδευσης; Εξαρτάται ποιον ρωτάς.

Αν ρωτήσεις ένα μέρος της κοινής γνώμης, θα σου πουν πως κυρίως αυτοί φταίνε. Είναι ένα μέρος που δεν ενημερώνεται και το οποίο θεωρεί ότι «κάθονται τέσσερις μήνες τον χρόνο», δεν κάνουν τίποτε και απλά πληρώνονται γενικώς. Που δεν είναι καθόλου έτσι.

Το πρόβλημα είναι όμως ακόμη τραγικότερο, εάν ρωτήσεις… τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Διότι εκεί, το μεγάλο μέρος το οποίο αποτυπώνεται στην επίσημη θέση των συντεχνιών τους πιστεύει ειλικρινά ότι οι εκπαιδευτικοί δεν φταίνε για τίποτα.

Αν τους ρωτήσεις για το άλφα, φταίει το υπουργείο. Για το βήτα; Οι γονείς. Για το γάμμα οι μαθητές, για το δέλτα η κοινωνία, για το έψιλον η οικονομία και πάει λέγοντας. Μέχρι να φτάσουμε στις καθαρίστριες, τους καντινιέρηδες, τις κουμέρες τους, τον τραχανά που δεν απλώνεται σωστά. Μόνο οι ίδιοι δεν φταίνε σε κάτι!

Δεν έχω ξαναδεί τέτοια αρρώστια. Αρρώστια. Αυτή είναι λέξη. Αυτοκριτική δεν έκαναν ποτέ. Ποτέ όμως. Και κριτική δεν μπορεί να τους γίνει. Καμία. Και ποτέ.

Τις προάλλες, μια φίλη μού έστειλε –βράδυ– ένα sms το οποίο της εστάλη από το σχολείο του τελειόφοιτου γιου της και με το οποίο την πληροφορούσαν ότι σήμερα (Τρίτη) τα παιδιά δεν θα πήγαιναν στο σχολείο διότι είναι Μέρα Εκπαιδευτικού.

Το έβαλα στο FB και το σχολίασα, κάνοντας ένα λάθος. Θεωρώντας ότι όπως και στη… Μέρα των Γραμμάτων, αποφάσισαν μαζί με το υπουργείο (το οποίο στελεχώνεται κυρίως από πρώην εκπαιδευτικούς…) να μην εργαστούν.

Λάθος. Εκείνη την ημέρα πάνε, λέει, για σεμινάρια. Όπως και μια άλλη τον Φλεβάρη που πάλι τα παιδιά πρέπει να μείνουν σπίτι, ώστε να ξαναπάνε.

Και ρώτησα ο καψερός: καλά, δεν μπορείτε να πηγαίνετε Σαββατοκύριακα για σεμινάρια; Απογεύματα; Όλος ο κόσμος έτσι πάει. Δεν φτάνει που τις μισές μέρες δεν κάνουν μαθήματα, πρέπει να χάνουν άλλες δύο;

Άκουσα το Δόξα Πατρί. Ωραιότερο όλων; Και τα ιδιωτικά, λέει, έτσι κάνουν. Εμείς γιατί όχι;

Διότι στο Δημόσιο παράγονται τραγικά αποτελέσματα, ίσως; Βέβαια για τον PISA φταίει το υπουργείο, για τις χειρότερες –ή δεύτερες χειρότερες;– επιδόσεις των μαθητών στην ΕΕ φταίνε… ξέρω ‘γω, οι πάντες. Πλην υμών. Έτσι; Έτσι!

Εγώ δε, ένας από εκείνους τους αφελείς που σας στήριζαν πέρσι τον Σεπτέμβρη όταν βγήκατε στους δρόμους για να «σώσετε» –ιμίσιη μου– το δημόσιο σχολείο, και μόλις πήραν οι συντεχνίες σας όσα ήθελαν η Επανάσταση ανεστάλη, όπως και όλες οι άλλες σας επαναστάσεις ενίοτε πριν αρχίσουν, εγώ, λοιπόν, εξακολουθώ να πιστεύω ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι η απουσία οράματος για την εκπαίδευση. Και αυτό αφορά το κράτος πρωτίστως.

Το κομμάτι, όμως, που σας αφορά εσάς είναι πολύ μεγάλο. Και πολύ σημαντικό. Ας μην ξεχνάμε ότι σπανίως περνάει κάτι χωρίς την, υπό την απειλή απεργιών συνήθως, έγκρισή σας. Άρα, τα πλείστα ας μην μας διαφεύγει ότι συνδιαμορφώνονται με εσάς τελικά.

Και πέρα από την –στα όρια του κλινικού πλέον– αδυναμία σας να δείτε έστω και κάτι το οποίο μπορεί να κάνετε όχι λανθασμένα (άλλωστε κάνετε λάθη εσείς;) αλλά απλώς όχι 100% σωστά (!), εξοργιστική είναι και η απάθεια του κλάδου σας, ξέρετε.

Ελάχιστοι αντιδρούν για πράγματα πέραν των συνδικαλιστικών σας. Και οι περισσότεροι σκάζετε προκειμένου να μην χαλάσετε τη ζαχαρένια σας. Ρήξη καμία. Με τίποτα και ποτέ, εκτός εάν παίζει κάτι το οποίο θεωρείτε κεκτημένο, καλώς ή κακώς.

Ειλικρινά σκέφτομαι, πολλές φορές: εάν δεν είχαμε τους δεύτερους/πρώτους… χειρότερους μαθητές και όλα τα άλλα, αλλά είχαμε λ.χ. τους πέμπτους καλύτερους. Τι θα μας κάνατε αν τολμούσαμε να σας κριτικάρουμε; Θα μας λιθοβολούσατε μήπως;

Παρ’ όλα αυτά να ξέρετε πως, όπως και πέρσι, έτσι και τώρα, όταν φωνάξετε διεκδικώντας και για το σχολείο και τους μαθητές, εγώ και άλλοι επικριτές αυτής σας της παθογένειας θα είμαστε δίπλα σας.

Ποτέ όμως, δεν πρόκειται να στηρίξω μια ομάδα επαγγελματιών οι οποίοι θεωρούν –κακώς– ότι είναι οι πιο ή έστω εκ των πιο αδικημένων εργαζομένων, όσο εσείς δεν βρίσκετε τη δύναμη να αλλάξετε πράγματα και καταστάσεις, αρχής γενομένης από τα καρκινώματα των συντεχνιών σας και όλα τα άλλα.

Όσο εσείς δεν αρθρώνετε λόγο για κάτι άλλο πέρα από τα δικά σας. Και ποτέ μα ποτέ δεν θα το κάνω όσο εσείς δεν είστε διατεθειμένοι και διατεθειμένες όχι μόνο να σπάσετε αβγά αλλά και να μην μας σπάτε τα νεύρα, κάθε φορά που τολμούμε να πούμε στο άγιον είδος σας κάτι που θεωρούμε λανθασμένο.

Όσο εσείς, αριστεροί και δεξιοί και άλλοι, είστε το ένα και βολικό δεκανίκι της σιωπής στο οποίο στηρίζεται αυτό το σάπιο σύστημα που προάγει την παπαγαλία, την αμορφωσιά, τη θρησκοληψία, τον εθνικισμό και όλα τα άλλα για τα οποία ακόμη και όσοι διαφωνείτε, βγάζετε τον βολικότατο εκείνο σκασμό.

Η επιμόρφωση σε σχολικό χρόνο, μου λέτε, δεν είναι δική σας επιλογή. Ζητήσατε ποτέ να αλλάξει αυτό; Όχι.

Και επειδή έχω κουραστεί κάθε φορά να διαβάζω εκείνα τα «σε διαβάζω αλλά…», του τύπου «δεν θα σε ξαναδιαβάσω», για εσάς και όλους τους άλλους που μου το λένε κατά καιρούς: μην σώσετε να με ξαναδιαβάσετε.

Δεν είμαι εδώ για να σας κάνω αέρα. Δεν έχω μάθει να κάνω αέρα σε κανέναν. Αν σας αρέσει συνεχίστε να το κάνετε εσείς.

Διότι νομίζω ότι κάπου παρεξηγηθήκαμε. Ντα;