Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε αυτούς τους καραγκιόζηδες;

Μόρφου: «Ο ίδιος ο δαίμονας αποκάλυψε τα σχέδιά του σε εμένα τον ελεεινό!». Για πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να συμφωνεί με τον Μόρφου.

Ε, μα ναι. Πιο ελεεινός πεθαίνεις. Ειδικά για την ατάκα «δεν επιτρέπεται η Κύπρος να έχει τόσο υψηλό ποσοστό εκτρώσεων και να μαραζώνουμε για τα δύο παιδάκια», τα φιλιππινεζούθκια άλλωστε, που έπνιξε ο Μεταξάς για τον οποίο είχε πει: «να μετανοούμε και για τον Νικόλα και θα βοηθήσουμε και το παιδί να έχει βαθύτερη μετάνοια και εσείς οι πατέρες να γράψετε το όνομά του και να το μνημονεύετε».

Τον Μεταξά ναι. Αυτολεξεί.

Γίνονται πιο ελεεινοί οι τράγοι της Εκκλησίας Λτδ και ο Μόρφου; Κάποιοι θα πουν πως γίνονται, ειδικά εάν μιλάμε για την προστασία που πρόσφεραν στον παπά ο οποίος βίαζε τη θετή του κόρη, αρνούμενοι να τον αποσχηματίσουν μέχρι που ανάγκασαν την κοπέλα να αυτοκτονήσει.

Kαι υπό το βάρος της λαϊκής οργής, απρόθυμα, προχώρησαν.

Αυτή η συμμορία με τα μαυροφούστανα, αυτός ο ελεεινός πραγματικά ρασοφόρος υπόκοσμος, ο οποίος μολύνει νυχθημερόν την κοινωνία και φανατίζει το πιο ανόητό της κομμάτι προκειμένου να πλουτίζει, αυτή η ανήθικη κλίκα η οποία διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τα πάντα αλλά σιωπά όταν στελέχη της λ.χ. εδώ και χρόνια καταγγέλθηκαν ότι «πείραζαν» σεξουαλικά, ενίοτε και με τη χρήση ουσιών, αυτός ο μεσαιωνικός βόθρος, ο οποίος δεν θεωρεί μεμπτό να λαμβάνει η Εκκλησία που διοικεί ακόμα και μίζες από εγκληματίες και να τις βαφτίζει εισφορές και τόσα μα τόσα άλλα, είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα αυτής της κοινωνίας.

Δεν πρέπει να στρογγυλεύουμε τις λέξεις μας γι' αυτήν τη μαφία. Απεναντίας, δεδομένης της ζημιάς που προκαλεί, έχω την αίσθηση ότι υποχρέωσή μας είναι να τα λέμε όσο πιο καθαρά γίνεται, διασώζοντας αν μη τι άλλο τη λογική τη δική μας και όσων άλλων δεν αποφάσισαν να την παραδώσουν για να την πάρει ο χειμαρρώδης βόρβορος όλων αυτών των νταβατζήδων του φόβου και του Μεσαίωνα.

Ο μοναδικός «διάολος» που υπάρχει είναι στα μυαλά τους, τα διεφθαρμένα από την εξουσία και το χρήμα αλλά και τα χαμένα στις μόνιμες, νοσηρές εμμονές τους με το σεξ, το οποίο είτε δεν το βιώνουν και τρελαίνονται -και η επιστήμη εξηγεί απλά και όμορφα το γιατί- είτε το βιώνουν ενοχικά διότι όποια μορφή του κι αν τους αρέσει, ετεροφυλικό ή και ενίοτε πιο συχνά ομοφυλοφιλικό, είναι απαγορευμένος καρπός.

Δεν φταίει όμως η κοινωνία να πληρώνει τις διαχρονικές νευρώσεις του κάθε αρρωστημένου προκειμένου να συντηρείται η εταιρεία του. Στην εποχή μας υπάρχουν έναν σωρό τρόποι για να ξεπεράσουν τις εμμονές τους και να βοηθηθούν, αναζητώντας ενίοτε και τη συνδρομή των επιστημόνων. Αλλά, δεν μπορεί να κάνουν κακό στην κοινωνία.

Και δυστυχώς, προκαλούν τεράστιο κακό πλέον. Σε εποχές δύσκολες, εκεί που ο κόσμος ψάχνει κάτι να πιαστεί, αυτή η συμμορία βρίσκει την ευκαιρία να αλωνίσει πλασάροντας την πρέζα της σε όσους περισσότερους μπορεί για να αυξήσει τα κέρδη της, αλλά και ακόμα περισσότερο την επιρροή της, έτσι που να μπορεί να παίζει όλων των ειδών τα πολιτικά και άλλα παιχνίδια και να εκβιάζει με όποιον τρόπο μπορεί.

Είναι καιρός να σταματήσουμε απλώς να παρακολουθούμε αμήχανοι ή αδιάφοροι αυτήν την αδίστακτη κλίκα να φανατίζει τους αδαείς για να πουλήσει, πότε με τα πρωτόγονα αντίδοτα στον φόβο που τους καλλιεργεί, πότε διαδίδοντας ψέματα και παραπλανώντας για την τεχνολογία και ότι συνιστά πρόοδο και άρα απειλή στο προϊόν που πουλάει ή και να σπέρνει την ανυπακοή μες στην πανδημία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Διότι πίσω από όλα αυτά, εάν το κοιτάξει κανείς, το βρόμικο χέρι όλων αυτών είναι που βρίσκεται. Εκεί οδηγούν πάντα τα συγκοινωνούντα δοχεία των αρνητών της πανδημίας ανάμεσά μας, οι παρανοϊκές θεωρίες των συνωμοσιολόγων και όλα τα υπόλοιπα τα οποία στέκονται ενάντια όχι μόνο στην πρόοδο αλλά και στην προστασία της κοινωνίας.

Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα και θα το θέσω όσο πιο απλά μπορώ: μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τον σκοταδισμό και τα αρρωστημένα τους μυαλά ή καλύτερα μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την ανοχή που η διαπλεκόμενη με αυτόν όλο τον απόπατο πολιτεία επιδεικνύει;

Μέχρι πότε θα προσπαθούμε εμείς για να καταστρέφουν αυτοί και να μην αντιμετωπίζουν την παραμικρή συνέπεια, θα ήταν αστείο υπό τις περιστάσεις να το φανταστεί κανείς, αλλά έστω απάντηση, περιορισμό, κάτι τέλος πάντων το οποίο θα προφυλάξει την κοινωνία από το κακό που προκαλούν.

Μέχρι πότε, αλήθεια, θα ανεχόμαστε όλους αυτούς τους επικίνδυνους καραγκιόζηδες;