Οι μικροί Δούντες των ημερών, αποφάσισαν. Εμείς;

Ώρες - ώρες, ειλικρινά σας το λέω, διερωτώμαι εάν μερικοί από αυτούς είναι καλά. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι, προκειμένου να τους το δώσω ως ελαφρυντικό, διότι εάν είναι και το κάνουν επίτηδες, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα. Στη λογική των προθέσεων εννοώ.

Και του δουλέματος. Άκουγα λ.χ. χθες τον Σιζόπουλο να ζητεί «διεθνή διάσκεψη» για το Κυπριακό. Να το ζητεί σοβαρά. Ποιος θα τη συγκαλέσει και ποιος θα μετέχει; 

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση σύγκλησής της και καμία, μα καμία πρόθεση συμμετοχής από τα εμπλεκόμενα μέρη. Άρα; Θα τη συγκαλέσει ο Σιζόπουλος; Πώς; Θα υποσχεθεί στους συμμετέχοντες δωρεάν μπότοξ; Μια αποτρίχωση ίσως; Πώς; Είναι δυνατόν να δουλεύει κανείς τον κόσμο που τον ακούει έτσι;

Πώς δεν είναι! Ο Νικόλας Παπαδόπουλος επανέφερε χθες τα περί Νέας Στρατηγικής στο Κυπριακό με τα οποία μας ζαλίζει κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, αλλά όταν τον ρωτούν ποια είναι επιτέλους η Νέα Στρατηγική, δεν είναι σε θέση -φυσικά- να απαντήσει. 

Διότι εάν υπήρχε άλλη στρατηγική, η οποία μάλιστα θα μας οδηγούσε στο… ενιαίο κράτος (!) -όπως μας είπε επίσης χθες, χωρίς καμία πλάκα, ναι- δεν νομίζω να μην την είχαν εφαρμόσει και οι άλλοι προκειμένου να ελευθερώσουν την Κύπρο.

Χώρια που εάν υπήρχε, τόσο πατριώτης που είναι, θα την έλεγε για να τη βάλουμε σε εφαρμογή προκειμένου να απαλλαγούμε από τον Αττίλα. Διότι, με πορδές, και συγχωρέστε με, δεν φεύγει. Ακόμα και με τέτοιες.
Για να γίνει πιο πειστικός δε, επικαλέστηκε τα όσα είπε ο Τάσος Τζιωνής στο «Φιλελεύθερο» προ ημερών, σημειώνοντας ότι ο συγκεκριμένος είναι «μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας του κ. Αναστασιάδη». 

Ο ΠτΔ δεν φημίζεται για τις επιλογές του και, σαφώς, η επιλογή ενός ανθρώπου ο οποίος μπορεί να σκεφτεί πολιτικά το μέχρι το Δόγμα του Δούντα και ενίοτε ούτε μέχρις εκεί με τον νομικισμό που τον χαρακτηρίζει, επιβεβαιώνει δυστυχώς, όχι μόνο τα περί επιλογών του Προέδρου, αλλά και το πού θέλει μάλλον ο κ. Αναστασιάδης να οδηγήσει τελικά τα πράγματα.

Διότι με τα μυαλά του Τζιωνή, σε λύση σίγουρα δεν πηγαίνουμε.

Δεν είναι τυχαίο που ο συγκεκριμένος είχε μετατραπεί σε κεντρική φιγούρα των ημερών του πατέρα του Νικόλα Παπαδόπουλου, όταν η Κύπρος είχε οδηγηθεί σε πλήρη απομόνωση και ανυποληψία, με τον Τάσσο άλλως «σπουδαία τα λάχανα» (sic), να δηλώνει ότι δεν έτρεχε τίποτα διότι τον… σέρβιραν ακόμα στα επίσημα δείπνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Το Κυπριακό βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Από την «5+1» στη Γενεύη είναι αλήθεια πως κανείς δεν περιμένει ότι θα προκύψει κάτι άμεσα, αλλά αυτό που πραγματικά διακυβεύεται είναι ο ενταφιασμός των συνομιλιών. Οριστικά.
Εδώ που φτάσαμε, συνεπεία και της δικής μας διαχρονικής αποκόλλησης από την πραγματικότητα, το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε είναι η διατήρηση με κάποιο τρόπο του διαλόγου εν ζωή, ίσως με κάποια ΜΟΕ, έτσι που εάν και εφόσον προχωρήσει ο διάλογος μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, να μπορεί να ανακινηθεί κάτι στο Κυπριακό το φθινόπωρο.

Με τα τουρκικά συμφέροντα να πιέζουν πλέον για περαιτέρω άνοιγμα της Αμμοχώστου και με την άρνηση για επιστροφή της να κερδίζει έδαφος στην Τουρκία -ως απαίτηση να γίνει πια ομοσπονδιακή περιοχή- αντιλαμβάνεται κανείς πόσο οριακά είναι τα πράγματα και ποιος είναι ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε de facto κλείσιμο του Κυπριακού. Πέρα από τα άλλα.

Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, όποιος θέτει μαξιμαλιστικούς όρους και πατριωτισμούς της οκάς, παραμυθιάζοντας τον κόσμο με… επίτευξη λύσης ενιαίου κράτους (!) ή κομίζοντας Νέες Στρατηγικές που ούτε ο ίδιος δεν ξέρει ποιες είναι για να τις εξηγήσει και σε άλλους, οδηγεί σε έναν και μοναδικό δρόμο: τη διχοτόμηση.

Το εάν αυτό γίνεται εκουσίως ή ακουσίως, με πρόθεση ή από πολιτική βλακεία, δεν έχει σημασία. Νομίζω πως τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα -όλοι άλλωστε όσοι θέλουν και μπορούν το κατανοούν και το ομολογούν, έμμεσα ή άμεσα- που δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχοληθούμε με τις προθέσεις τους. 

Τα παραμύθια τελείωσαν. Όσοι βρίσκουν καλύτερη τη διχοτόμηση, ας βρουν και το θάρρος να το πουν δημόσια. Όσοι πάλι επιλέγουν την προσπάθεια για λύση, δημόσια οφείλουν να το πουν και ξεκάθαρα.

Με τις αρνήσεις όλων αυτών και τις φαντασιώσεις τους για καλύτερες μέρες, τάχα, φαντασιώσεις μέσω των οποίων διατηρούν πολιτικές καριέρες και άλλα αξιώματα δουλεύοντας τον κόσμο, φτάσαμε να πηγαίνουμε με πολύ χειρότερες συνθήκες κάθε φορά που αρχίζει διάλογος και να μετράμε χαμένες ευκαιρίες. Τώρα και στο τέλος της υπομονής της διεθνούς κοινότητας με το Κυπριακό. 

Είναι σημαντικό να μιλάμε. Ξεκάθαρα. Εκτός και εάν αποφασίσαμε…και οι υπόλοιποι να χαρίσουμε τη μισή μας χώρα. Οπότε, ας είμαστε άξιοι της τύχης μας.