Στο ερημονήσι οι νεκροί μιλούν και οι ζώντες τους κλείνουν το στόμα

 

Δικαιολογημένα το έγκλημα στα Γλυκά Νερά στην Ελλάδα συγκλονίζει. Τα αισθήματα οργής φτάνουν μέχρι το δικό μας ερημονήσι γιατί η Καρολάιν, την οποία δολοφόνησε ο «ευυπόληπτος» σύζυγός της, θα μπορούσε να ζει στη διπλανή πόρτα, στην ίδια γειτονιά, δίπλα μας.

[rml_read_more]

Σε κοινωνίες όπου το φαίνεσθαι είναι πάντα πάνω από το είναι ένας υπάνθρωπος βρίσκει πάντα χώρο να δράσει ανενόχλητος. Διαβάζοντας τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με το φονικό στα Γλυκά Νερά, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μέσω παρόμοιων περιστατικών έχει βιώσει στο παρελθόν περίπου τα ίδια αισθήματα αποτροπιασμού.

Ο γυναικοκτόνος σύζυγος της αδικοχαμένης Καρολάιν για πάνω από έναν μήνα παρίστανε τον θλιμμένο σύζυγο. Αποκαλύφθηκε τελικά ότι για πολλά χρόνια της συμπεριφερόταν ως κτήμα του, αναγκάζοντάς τη στην ουσία από τα 15 της χρόνια να είναι μαζί του. Ήταν όμως ένα «καλό» παιδί στα μάτια του κόσμου, πιλότος στο επάγγελμα... μέχρι που τη σκότωσε.

Στην Κύπρο, όπου όπως αποκαλύπτουν εν μέσω συγκρούσεων ανώτατοι άρχοντες του τόπου όλα γίνονται για μια εικόνα, βιώνουμε στο πετσί μας το κουκούλωμα, το «κρύψε να περάσουμε» και τη γύμνια του συστήματος απονομής δικαιοσύνης.

Για να βοηθήσω τη συλλογική μνήμη, θυμίζω ότι ο Νίκος Μεταξάς, πιο γνωστός ως «Ορέστης», ήταν ένας «καλός» ίλαρχος. Την περίοδο που δολοφονούσε παρέθετε δημοσίως εκθέσεις με συλλεκτικές φωτογραφίες. Μετά από ένα τυχαίο περιστατικό έγινε κατορθωτό να αποκαλυφθούν επτά κατά συρροήν δολοφονίες αθώων γυναικών και παιδιών. Τρία περίπου χρόνια πριν συγκλονίστηκε η κοινωνία. Τρία χρόνια μετά ξεχάσαμε. Ελάχιστοι απαιτούν να οδηγηθούν στα δικαστήρια οι αστυνομικοί που αγνόησαν τις καταγγελίες πολιτών για τις εξαφανίσεις. Ελάχιστοι απαιτούν να επικρατήσει το δίκιο, ανεξάρτητα από τη νομική πτυχή του πράγματος. Ξεχάσαμε ότι μαζεύαμε κορμιά σε αποσύνθεση μέσα σε βαλίτσες και φρεάτια.

«Οι νεκροί μιλούν», δήλωσε χαρακτηριστικά η εξ Ελλάδος ιατροδικαστής Ελπίδα Σπανουδάκη για την υπόθεση στα Γλυκά Νερά. Στον τόπο μας φωνάζουν. Μόνο που τους κλείνουν το στόμα οι ιατροδικαστές, όπως στην υπόθεση του Θανάση Νικολάου πριν από 16 χρόνια, της Πετράνα Μίλκοβα στην Πάφο πριν από τρία χρόνια και σε σωρεία άλλων υποθέσεων.

Πώς να το εξηγήσω... Ίσως φταίνε τα απανωτά σοκ και τελικά τίποτε δεν συγκινεί. Η ατιμωρησία δυστυχώς μετατράπηκε στον μόνο απόλυτο νόμο που εφαρμόζεται διαχρονικά σε όλα τα μεγάλα εγκλήματα. Κάπως έτσι… όποιος φροντίσει να φτιάξει μια «καλή» εικόνα, με την ανοχή των υπολοίπων, μπορεί να εγκληματεί σε βάρος αδυνάμων. Και, βεβαίως, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται όσο οι μεγαλόσχημοι κλείνουν το στόμα στα θύματα. Μέχρι το νέο έγκλημα, όταν θα κλαίμε πάλι επί των ερειπίων.