Πολλοί αριστερίζοντες πλέουν σε πελάγη ευτυχίας γιατί ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος είχε μακρά τηλεφωνική συνομιλία με τον Ρώσο Πρόεδρο με σκοπό να βρουν συμβιβαστική διευθέτηση που να αφήνει την Ουκρανία στα κρύα του λουτρού. Σαν λαός έχουμε πολλές αρετές αλλά και πολλά ελαττώματα. Ένα από τα πολλά μας ελαττώματα είναι ότι έχουμε στρεβλή αντίληψη για τη δικαιοσύνη. Δεν χρειάζεται πολλά για να τεκμηριωθεί αυτή η στρεβλότητα. Αρκεί να γίνει αναφορά στο ότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, η υπερσυγκέντρωση του πλούτου και η επιβολή των ισχυρών πάνω στους αδύναμους και των πλουσίων πάνω στους φτωχούς κάθε άλλο παρά την αξία της δικαιοσύνης εκφράζουν. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η αξία της δικαιοσύνης βιάστηκε απροκάλυπτα και εξακολουθητικά. Παρά ταύτα, ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας επιδεικνύει μια αδιανόητη προθυμία να αναγνωρίσει δικαιολογητικά και ελαφρυντικά στον βιαστή. Μα ο Ζελένσκι έκανε αυτό και εκείνο. Η Κριμαία ήταν πάντα ρωσική. Οι περιοχές που κατέβαλε η Ρωσία κατοικούνται από ρωσόφωνους και ένα σωρό άλλες ανοησίες. Ασφαλώς και έκανε λάθη η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας. Με μεγαλύτερο να είναι εκείνο που έδωσε πίστη στις «συμβουλές» των Αμερικανών να επιδιώξει ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Αλλά, όσες βλακείες και να είχε κάνει ο Ζελένσκι, η ρωσική εισβολή δεν παύει από του να είναι ένας ωμός, κτηνώδης βιασμός. Όπως ωμός, κτηνώδης ήταν και ο βιασμός της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία το 1974 για τον οποίο δεν υπάρχει καμία νόμιμη δικαιολογία. Μια μικρή παρένθεση για να πω ότι η απόφαση του Ζελένσκι να επιδιώξει ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ελάχιστα διαφέρει από την πρόθεση του δικού μας Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να επιδιώξει το 1963 τροποποίηση 13 άρθρων του Συντάγματος για να περιορίσει τα προνόμια της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Στην περίπτωση του πρώτου οι συμβουλές προήλθαν από τους Αμερικανούς και στην περίπτωση του δεύτερου από τους Άγγλους, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.
Η παρένθεση αυτή με φέρνει στο σημείο που θέλω να αναδείξω σήμερα. Μετά την είδηση της τηλεφωνικής συνομιλίας Τραμπ – Πούτιν, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών σε δικές του δηλώσεις ανέφερε ότι στα πλαίσια της επιδιωκόμενης συμφωνίας για τερματισμό του πολέμου, δεν θα ήταν ρεαλιστικό να αναμένεται ότι η Ρωσία θα επιστρέψει όλα τα εδάφη που κατέβαλε. Η αλαζονεία της εξουσίας σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια! Μάλλον η μετατροπή του νόμου της ζούγκλας σε επίσημη πολιτική του ισχυρότερου κράτους του πλανήτη μας. Και ας μιλά ο Αριστοτέλης για «ηθικό ορθολογισμό», με την έννοια ότι η πολιτική επιστήμη να εφαρμόζεται σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες και τις ηθικές αξίες της ανθρώπινης κοινωνίας. Η όλη συμπεριφορά του Τραμπ και των συνεργατών του καταδεικνύει ότι επί των ημερών τους έχει εξαφανιστεί εντελώς σε κυβερνητικό επίπεδο η σημαντική αξία της ταπεινότητας. Προφανώς, δεν αναφέρομαι στην ταπεινότητα εν τη εννοία του «σεμνά και ταπεινά» που διακήρυξε ένας πρώην Έλληνας Πρωθυπουργός... Ταπεινότητα δεν σημαίνει μόνο να μην επιδεικνύεσαι, να μην προκαλείς, να μην ζεις στη χλιδή. Ο Τζ. Κόλινς, σε ένα εξαιρετικό άρθρο στο Harvard Business Review, πριν από 15 χρόνια, έγραφε ότι βασικό στοιχείο της ταπεινότητας είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε και συμπεριφερόμαστε απέναντι στην επιτυχία και την αποτυχία. Ζαλισμένος από τη μεγάλη του επιτυχία στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου, ο κ. Τραμπ κομπάζει ακράτητος, σκεπτόμενος ή λέγοντας «Τι κατάφερα ο μεγάλος!» Είθε ο Θεός να λυπηθεί την ανθρωπότητα και να περιορίσει τα δεινά που την περιμένουν από την τραμπική έπαρση και αλαζονεία. Οι στίχοι του εξαιρετικού ποιήματος του Γ. Δουατζή «Από την Πατρίδα των καιρών». εκδόσεις Καπόν 2010, επίκαιροι όσο ποτέ: «Όταν η δικαιοσύνη δεν έχει ήλιο ούτε νοητό / όταν όλα μακριά από αλληλεγγύη και αγάπη / σε ποιο λαό να μιλήσεις / ποια απειλή και φόβο να αφανίσεις / ποια καχυποψία να ξεριζώσεις / ποιες καταβολές να αγνοήσεις / ποια βλέμματα θολά να καθαρίσεις / για να ακουστεί λόγος στερεός / της σιγουριάς, της αλήθειας / κυρίως της ελπίδας». Για ποια δικαιοσύνη μπορούν να μιλούν πλέον μικρά και αδύναμα κράτη σαν την Κύπρο όταν ο πλανητάρχης βάζει στο στόχαστρό του τη μεγάλη κατάκτηση για αποτροπή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Και όταν ξεδιάντροπα ποδοπατεί τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ που ρητά απαγορεύει τη χρήση βίας για επίλυση πολιτικών διαφορών! Οι κίνδυνοι για όλα τα μικρά κράτη από ισχυρούς γείτονές τους έχουν ολοφάνερα δεκαπλασιασθεί. Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή.
Η Ευρώπη, λόγω εσωτερικών διαφωνιών και πολλών άλλων παραγόντων που δεν είναι του παρόντος, αδυνατεί να λάβει αποφάσεις που να σταθούν εμπόδιο στην τραμπική κατρακύλα προς το χάος. Μοναδική πηγή ασφαλείας και σταθερότητας για τα μικρά κράτη είναι πλέον η εξάλειψη των αιτιών που μπορούν να δώσουν λαβή σε επικίνδυνους γείτονες. Και η απόκτηση συμμάχων που να τους χαρακτηρίζει η αξιοπιστία και η ειλικρίνεια. Όχι συμμάχους σαν τις ΗΠΑ που έσπρωξαν την Ουκρανία σ’ έναν αιματηρό και καταστροφικό πόλεμο και τώρα την εγκαταλείπουν στο έλεος του αδίστακτου γείτονά τους για μερικά δολάρια... Στην περίπτωσή μας, ένας ήταν ο πιο αξιόπιστος και ειλικρινής σύμμαχος μας: Οι Τουρκοκύπριοι. Και με τις ανόητες επιλογές μας, τις βλακώδεις προκαταλήψεις μας και την παρανοϊκή επιμονή μας στον στόχο της Ένωσης με την Ελλάδα, για μια ολόκληρη δεκαετία μετά την ανεξαρτησία αδιάκοπα τους σπρώχναμε στις αγκάλες της Τουρκίας. Μέχρι που ο «μεγάλος» Νίκος Αναστασιάδης, ο Τραμπ της Κύπρου, τους παρέδωσε, ανήμπορούς να αντιδράσουν, στις «σιδερένιες» αγκάλες της μητέρας τους πατρίδας. Και βγαίνει ο αθεόφοβος και δηλώνει δημόσια ότι «με τον Ακιντζί θα είχαμε λύσει το Κυπριακό στο Κραν Μοντανά, εάν δεν ήταν η Τουρκία». Λόγια που κάνουν την ντροπή να αλλάζει χρώμα! Φαίνεται ότι η νέα προσπάθεια του ΓΓ του ΟΗΕ συναντά δυσκολίες. Οι εξελίξεις με την Ουκρανία, ασφαλώς δεν αφήνουν αδιάφορη την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας. Η εισβολή της στην Κύπρο αποκτά ελέω Τραμπ μια κάποια νομιμοποίηση. Πολύ φοβάμαι ότι, και να πραγματοποιηθεί η σχεδιαζόμενη πενταμερής, οι ελπίδες για επιτυχή κατάληξη είναι ελάχιστες, για να μην πω μηδαμινές. Η Κύπρος, μάλλον είναι παράπλευρη απώλεια του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας.
