Η καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας από το ΕΔΔΑ για τον όλο χειρισμό της γνωστής καταγγελίας της νεαρής Βρετανίδας για βιασμό της, μου προξένησε ανάμικτα αισθήματα. Λύπης, από τη μια, γιατί οι Αρχές της χώρας μου φάνηκαν κατώτερες των περιστάσεων στον χειρισμό μιας υπόθεσης που είχε πρώτιστα να κάνει με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και, από την άλλη, μεγάλη χαρά γιατί ζω στην Ευρώπη με τους αξιοθαύμαστους θεσμούς της. Μετά την ένταξή μας στην ΕΕ όταν μιλούμε για Ευρώπη ο νους μας πηγαίνει στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Γηραιάς Ηπείρου είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης με τα διάφορα όργανά του: Το Συμβούλιο των Υπουργών, την Κοινοβουλευτική Συνέλευση, την Επιτροπή Βενετίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλα. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ο κορυφαίος οργανισμός της ευρωπαϊκής ηπείρου για προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι 46 χώρες, 27 εκ των οποίων είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιδρύθηκε το Συμβούλιο της Ευρώπης μέσα από τις στάχτες, τον πόνο και τα δάκρυα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με στόχο και σκοπό την προαγωγή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου. Και με την προαγωγή τούτων των θεμελιωδών αξιών να μην ξαναζήσει η Ευρώπη τις κτηνωδίες του φασισμού και του ναζισμού. Για πολλούς, περιλαμβανομένου και του γράφοντος, η μεγαλύτερη επιτυχία του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στο οποίο μπορεί να προσφύγει όποιος θεωρεί ότι έχει παραβιασθεί κάποιο δικαίωμά του από τις Αρχές οποιουδήποτε κράτους-μέλους.
Πουθενά αλλού στον πλανήτη μας δεν υπάρχει παρόμοιο δικαστήριο που να λειτουργεί με την επιτυχία και το κύρος του ΕΔΔΑ. Την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν υπογράψει όλες (46) οι χώρες της Ευρώπης εκτός από τη Λευκορωσία και τη Ρωσία η οποία αποχώρησε από τη Σύμβαση στις 16 Σεπτεμβρίου 2022, μετά την εισβολή της στην Ουκρανία. Μια άλλη σημαντική επιτυχία του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι η κατάργηση της θανατικής ποινής σε όλες τις χώρες-μέλη. Σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν σε αρκετές Πολιτείες των ΗΠΑ, που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κρατώντας για δεκαετίες κάποιον θανατοποινίτη στο κελί πριν τον εκτελέσουν, με μεθόδους όχι σπάνια βάρβαρες, στην Ευρώπη, εκτός της Λευκορωσίας, πουθενά δεν υπάρχει θανατική ποινή. Πέραν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πολλές Συμβάσεις και Πρωτόκολλα του Συμβουλίου της Ευρώπης προστατεύουν κοινωνικά δικαιώματα. Τα οποία συνεχώς διευρύνονται για να καλύπτουν τις νέες κοινωνικές συνθήκες. Στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ υπάρχουν μια μεγάλη σειρά από επιπρόσθετα θεσμικά όργανα που καθιστούν τους πολίτες της Ένωσης ίσως τους πιο προνομιούχους του πλανήτη μας. Και πριν αρχίσουν κάποιοι να αραδιάζουν τα στραβά και ανάποδα που κατά τη γνώμη τους παρατηρούνται στην ΕΕ ας ρίξουν μια ματιά στο τι συμβαίνει σε άλλες περιοχές της Γης. Ας ρίξουν μια ματιά τι συμβαίνει σε χώρες με οικονομική ευρωστία όπως τις ΗΠΑ και αλλού. Δεν λέω ότι στην Ευρώπη όλα είναι παραδεισένια. Όχι. Είναι πολλά εκείνα που μπορεί και πρέπει να γίνουν. Αλλά δεν δέχομαι αυτόν τον μηδενισμό που συστηματικά επιχειρούν κάποιοι που αναδεικνύουν τις αδυναμίες και παραγνωρίζουν τις μεγάλες επιτυχίες. Απορρίπτω επίσης με θυμό την εχθρική στάση μιας μερίδας του λαού μας προς τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Τα όργανα αυτά δεν είναι ξένα. Είναι δικά μας. Και σε αυτά τα θεσμικά όργανα οφείλουμε πολλά, πάρα πολλά. Με πρώτο και σπουδαιότερο την κρατική μας υπόσταση ως Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι η ιδιότητα του κράτους- μέλους της ΕΕ που θωρακίζει την Κυπριακή Δημοκρατία από τις προσπάθειες της Τουρκίας να την υποβιβάσει σε καθεστώς «μη υπάρχουσας». Ανεξάρτητα από την ιδεολογία που κάθε ένας από εμάς ασπάζεται, θα πρέπει ως λαός να νιώθουμε αιώνια ευγνωμοσύνη σε 4 ανθρώπους που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ: Γιάννος Κρανιδιώτης, Κώστας Σημίτης, Γλαύκος Κληρίδης και Γιώργος Βασιλείου. Οι τρεις πρώτοι δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή ενώ ο τελευταίος, μαέστρος στις διαπραγματεύσεις, φαίνεται πως πέτυχε κάποια «συμφωνία» με τον Χάρο...
Ο Θεός μακάρι να χαρίζει ανώδυνα γηρατειά στον Γιώργο Βασιλείου και ανάπαυση στις ψυχές των τριών που έφυγαν. Με αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ εδώ και 6 βδομάδες, όπου χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, όπως την εποχή του Χίτλερ στη Γερμανία, δικαστές να δέχονται απειλές για απόλυση, χιλιάδες άνθρωποι να φορτώνονται σιδηροδέσμιοι, ημίγυμνοι σε αεροπλάνα και να απελαύνονται χωρίς δικαίωμα να προσφύγουν στα δικαστήρια και διάφοροι δισεκατομμυριούχοι να περιφέρουν με θρασύτητα την παντοδυναμία τους από τις τηλεοπτικές οθόνες, δεν περνά ούτε μια ώρα χωρίς να σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς εδώ στην Ευρώπη και γιατί όχι σε αυτή τη μικρούτσικη γωνιά της που, παρά τις τόσες της αδυναμίες, έχει ακόμα ανεξάρτητα δικαστήρια, ελευθερία Τύπου και έκφρασης, ελεύθερα κόμματα και συντεχνίες και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος. Όμως με αφορμή την πιο πάνω αναφορά στη θρασύτητα που περιφέρουν την παντοδυναμία τους, ελέω Τραμπ, οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ, νιώθω την ανάγκη να πω, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, πως κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις τράπεζες και τις εταιρείες που αγόρασαν τα δάνεια του κόσμου από τις τράπεζες. Είναι μια συμπεριφορά που εγγίζει και συχνά ξεπερνά τα όρια της αναλγησίας. Θα μου πείτε πως το κεφάλαιο επιδεικνύει παντού την ίδια συμπεριφορά. Στο χέρι του Προέδρου και της Βουλής είναι να βάλουν φραγμό στην τραπεζική αναλγησία. Κάτι που θα μας κάνει ακόμα πιο περήφανους για τον τόπο μας.
