Η εκλογή Φειδία, πέραν της μεγάλης έκπληξης, δημιουργούσε και μια απορία ως προς το τι τελικά μπορεί να πρεσβεύει ο άνθρωπος που προεκλογικά δήλωνε ότι δεν γνωρίζει τίποτε. Το απολιτίκ προφίλ με το οποίο εκλέγηκε, αν και προκαλούσε αμηχανία στις Βρυξέλλες, υπερκάλυπτε αρχικά τις όποιες πολιτικές του επιλογές. Όταν τασσόταν υπέρ των συμφερόντων του Έλον Μασκ δημιουργώντας την εντύπωση πως λειτουργούσε ως εκπρόσωπός του εντός ΕΕ, όταν προχωρούσε σε ψηφιακά δημοψηφίσματα -παρουσιαζόμενος ως εκφραστής της φωνής των κοινωνιών- για να τοποθετηθεί σε σοβαρά ζητήματα, όταν αμφισβητούσε τη δημοκρατικότητα των θεσμών μ’ ένα πειραγμένο βιντεάκι που αποδείκνυε τάχα ότι η άποψη των ευρωβουλευτών δεν ακολουθείται στις ψηφοφορίες, όταν ταυτιζόταν με τις πιο ακραίες και αντιευρωπαϊκές φωνές, ακόμα και όταν ψήφιζε ενάντια στη συνέχιση παροχής βοήθειας στην Ουκρανία (άρα και του δικαιώματός της να αμυνθεί) επειδή, όπως εξηγούσε, αυτό οδηγούσε σε συνέχιση του πολέμου, όλα αυτά εντάσσονταν στο πλαίσιο έλλειψης πολιτικής αντίληψης. Ο αντιευρωπαϊσμός και φιλορωσισμός με κάποιον τρόπο δικαιολογούνταν από την πολιτική του ανεπάρκεια και αφέλεια. Το απολιτίκ επισκίαζε το όποιο πολιτικό αποτύπωμα. Αφαιρούσε τα όποια πολιτικά κίνητρα.
Στην πορεία, οι επιλογές και ενέργειές του απέκτησαν μια ξεκάθαρη συνοχή. Με παρεμβάσεις του στο Ευρωκοινοβούλιο άρχισε να ξεπλένει χωρίς υπεκφυγές το καθεστώς Πούτιν και την εισβολή, ενώ σε κάθε συνέντευξή του υιοθετούσε το ρωσικό αφήγημα -ότι δηλ. στην ουσία σύρθηκε στο να εισβάλει στην Ουκρανία. Από φωνή των κοινωνιών έγινε η φωνή της Ρωσίας. Για να φτάσουμε στην περασμένη βδομάδα, όταν και άφησε κατά μέρος κάθε πρόσχημα. Πρώτα, όντας ένας από τους τρεις ευρωβουλευτές που τοποθετήθηκαν αρνητικά σε ψήφισμα της Ευρωβουλής για την επιστροφή 20 χιλιάδων παιδιών που απήγαγε η Ρωσία από την Ουκρανία. Και 24 ώρες αργότερα ταξιδεύοντας με άλλους τρεις ευρωβουλευτές στη Ρωσία για να παρευρεθεί στη μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση. Την επόμενη μέρα, εξηγούσε ότι βρέθηκε εκεί διότι κουράστηκε να βλέπει την ΕΕ να στέλνει όπλα και λεφτά στην Ουκρανία για να πολεμήσουν τους Ρώσους, ενημέρωνε ότι συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Βουλής της Ρωσίας και άλλους πολιτικούς με σκοπό την ειρήνη στην Ουκρανία, όχι με όπλα αλλά με συνομιλίες και καλούσε τους ακόλουθούς του να βάλουν πίεση στους πολιτικούς στην Ευρώπη για να αλλάξει η στάση τους. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως και αυτή η παρέμβασή του είχε ως βάση την πολιτική του αφέλεια ή την έπαρση. Ένας νεαρός, 100 φορές μεγαλύτερος από τη σκιά του, αισθανόταν ότι είχε ρόλο να διαδραματίσει στο Ουκρανικό. Η ουσία όμως ήταν η υπόδειξη ότι «οι Ρώσοι είναι αδέλφια μας -έχουμε κοινή θρησκεία, κοινές ηθικές αξίες». Και η προτροπή αλλαγής στάσης αφού «το να είσαι σε πόλεμο με τη Ρωσία, που ήταν ένας σύμμαχός μας τόσα χρόνια, μόνο κακό μας κάνει». Το απόλυτο πολιτικό κενό του απέκτησε και ουσία και μια ξεκάθαρη συνέπεια όσον αφορά τη στόχευση. Δείχνοντας ότι και πολιτική αντίληψη υπήρχε όλο το προηγούμενο διάστημα πίσω από τις επιλογές του, και πολιτική ατζέντα. Δεν ήταν η αφέλεια που καθόρισε τις κινήσεις του αλλά οι πολιτικές αρχές και ηθική του. Δεν ζητούσε τερματισμό της ευρωπαϊκής βοήθειας προς την Ουκρανία επειδή δεν αντιλαμβανόταν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε ολική συνθηκολόγηση της χώρας με τις επιδιώξεις της Ρωσίας αλλά ακριβώς επειδή το αντιλαμβανόταν.
Είναι ξεκάθαρο πως ο Φειδίας Παναγιώτου εξελίσσεται σε μια από τις πιο προβληματικές παρουσίες για την ΕΕ. «Η ντροπή της Ευρώπης», έγραψε μια φίλη αναδημοσιεύοντας τη φωτογραφία του Φειδία με τους άλλους τρεις βουλευτές που βρέθηκαν στη Μόσχα, «ο χρήσιμος ηλίθιος της Ρωσίας», έγραψε ένας άλλος. Εξελίσσεται όμως και σε μια από τις πιο προβληματικές και επικίνδυνες παρουσίες και για την ίδια την Κύπρο. Διότι τι κοινές ηθικές αξίες μπορεί να έχει μια χώρα που βρίσκεται 50 χρόνια υπό κατοχή και προσπαθεί να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι αυτό είναι απαράδεκτο με μια χώρα που έχει εισβάλει σε μια άλλη; Μια χώρα η οποία επικαλείται το διεθνές δίκαιο με μια που καθημερινά διαπράττει εγκλήματα πολέμου; Μια χώρα που επιδιώκει ανατροπή του status quo με μια που επιχειρεί, με πόλεμο, να αλλάξει τα παγκόσμια σύνορα; Πώς ο Φειδίας εξυπηρετεί τα συμφέροντα του οργανισμού στον οποίον εκλέγηκε να υπηρετήσει και τα συμφέροντα της χώρας;
Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει από πολιτική πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του στην Ευρωβουλή, πρώτα μετατρέποντας εαυτόν σε φωνή του Έλον Μασκ και στη συνέχεια μετεξελισσόμενος σε έναν εκ των μεγαλύτερων και πιο συνεπών υποστηριχτών των ρωσικών συμφερόντων. Άλλοτε με 2 και άλλοτε με 3 συνοδοιπόρους. Τις περισσότερες φορές με απλοϊκά ερωτήματα και απόλυτα απλοϊκές απαντήσεις. Πάντοτε όμως με τεράστιο πολιτικό διακύβευμα. Και με μια σταθερά. Τον αντιευρωπαϊσμό και τον φιλορωσισμό. Επιβεβαιώνοντας ότι στην πολιτική αθώες επιλογές δεν υπάρχουν. Όλες έχουν και βάρος, και επιπτώσεις. Κυρίως όμως πως όταν η κοινωνία επιλέγει απλά να τιμωρήσει το σύστημα, στην πραγματικότητα τον πρώτο που τιμωρεί είναι τον εαυτό της. Αναδεικνύοντας τους παλιάτσους σε εκπροσώπους της. Και μετατρέποντας τη χώρα σ’ ένα απέραντο τσίρκο.
