Το Μαρί δεν το ξεχνάς! Πώς να το ξεχάσεις; Πέφτει πάντα τον ίδιο καιρό με την κατάταξη των νεοσυλλέκτων. Και τώρα με τα κοινωνικά δίκτυα, που είναι τα πάντα όλα μες τα μούτρα σου, που αποφοιτούν, που αριστεύουν, που κάνουν πάρτι, που ξυρίζουν τα κεφάλια τους, που έχουν εκείνη τη θρασύτατη λάμψη μες το βλέμμα ότι και καλά θα κατακτήσουν τον κόσμο. Όπως κάνουν πάντα τα παιδιά και όπως έκαναν σε αλλοτινούς Ιούληδες. Τον Ιούλη στην Κύπρο δεν ξεχνάς.
Κρατάς την αναπνοή σου. Όχι από τη ζέστη, αλλά από το βάρος της μνήμης και της αγωνίας. Χιλιάδες οικογένειες βλέπουν τους νεοσύλλεκτους να βάζουν τη στολή προς το άγνωστο ταξίδι. Η περηφάνια και ο ενθουσιασμός για τον στρατό σε λιγότερο ή περισσότερο βαθμό δεν έχει σημασία, συνοδεύεται από ίδια ανησυχία. Δίπλα σε κάθε φανταράκι στέκεται αρχάγγελος και ένας νέος από την 11η Ιουλίου 2011. Και οι γονείς τον βλέπουν.
Βλέπουν την έκρηξη, ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» και μαζί και η εμπιστοσύνη. Δεκατρείς νεκροί. Πυροσβέστες, αξιωματικοί, νέα παιδιά. Το αποτέλεσμα της πολιτικής ανευθυνότητας και της απουσίας συντονισμού μπροστά στα επαναλαμβανόμενα προειδοποιητικά σημάδια. Η απόδειξη πως όταν οι θεσμοί κοιμούνται, οι πολίτες πληρώνουν. Έκτοτε, κάθε φορά που οι νεοσύλλεκτοι περνούν την πύλη της μονάδας, το Μαρί είναι εκεί. Όχι μόνο σαν μνημείο, αλλά σαν υπενθύμιση: Μπορούμε να εμπιστευτούμε την Πολιτεία;
Με τις πληγές του Ιούλη ανοιχτές, τις υποθέσεις διαφθοράς στα πρωτοσέλιδα και το κυπριακό πρόβλημα να παραμένει άλυτο, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς δοκιμάζεται σκληρά. Οι εξαγγελίες δεν πείθουν. Η ασφάλεια δεν είναι απλώς θέμα αμυντικού εξοπλισμού αλλά πραγματικής ευθύνης και πρόληψης. Οι γονείς των διδύμων, η μάνα του Θανάση, του Κωνσταντίνου Όξινου περιμένουν, δεν αισθάνονται δικαίωση. Οι θεσμοί κουρασμένοι, η κοινωνία απογοητευμένη. Και μέσα στη θολούρα, καλούμαστε να στείλουμε τα παιδιά μας να υπηρετήσουν την πατρίδα. Με το σφιγμένο στομάχι. Κάθε χρόνο.
Ο Ιούλιος μάς κοιτά στα μάτια και μας προκαλεί: Να θυμηθούμε, να προστατεύσουμε, να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο. Ας μην είναι μόνο οργή και πένθος ο Ιούλιος, ας γίνει και μήνας συνείδησης. Η μνήμη να συναντά την ευθύνη. Αν δεν μπορούμε να λύσουμε τα μεγάλα προβλήματα, ας φροντίσουμε τουλάχιστον για το στοιχειώδες: να νιώθει ασφαλής ο νέος που φορά τη στολή. Να ξέρει ο γονιός ότι η Πολιτεία στέκεται δίπλα κι όχι απέναντι.
Καθώς παραδίδεις το παιδί σου στην υπηρεσία, το Μαρί δεν είναι απλώς ιστορία, γίνεται παρόν. Ας μας ξυπνήσει η συγκλονιστική αυτή σκέψη γιατί στοιχειώνει κάθε γονιό: Είναι ασφαλές το παιδί μου;
