Με την πρόσφατη ανάφλεξη στις σχέσεις Ισραήλ - Ιράν και την παραλίγο καταστροφική μεταξύ τους σύγκρουση, αφενός και τη συνεχιζόμενη γενοκτονία και κορυφούμενη ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, αναπόφευκτα ο πόλεμος στην Ουκρανία εκτοπίστηκε κάπως από την καθημερινή επικαιρότητα, σε βαθμό που κάποιοι να θεωρούν ότι τα πράγματα εκεί έχουν καταλαγιάσει.
Και όμως, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο Πούτιν, ξεγελώντας κατ΄ αρχάς τον Ντόναλντ Τραμπ αλλά και την ευρύτερη διεθνη κοινότητα ότι είναι έτοιμος για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και εκμεταλλευόμενος τη μετακίνηση του διεθνούς ενδιαφέροντος, για τους λόγους που προαναφέραμε, έχει εξαπολύσει εδώ και μερικές εβδομάδες μία νέα λυσσαλέα επίθεση κατά της Ουκρανίας, βομβαρδίζοντάς την σχεδόν κάθε βράδυ με εκατοντάδες drones και πυραύλους, σκορπώντας παντού τον θάνατο και την καταστροφή.
Και οι στόχοι του Πούτιν και σε αυτό το νέο κύμα μαζικών χτυπημάτων – όπως και από την αρχή αυτού του παράλογου πολέμου - δεν είναι στρατιωτικοί στόχοι, αλλά καθαρά πολιτικοί. Είναι υποδομές, νοσοκομεία, σχολεία, συγκροτήματα κατοικιών, εμπορικά κέντρα, ακόμα και παιδικές χαρές, με αποτέλεσμα σχεδόν όλα τα θύματα να είναι άμαχοι, ανάμεσά τους και πολλά μικρά παιδιά.
Σύμφωνα με έκθεση της αποστολής για την επιτήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, μόνο κατά τον Ιούνιο - μήνας κατά τον οποίο υποτίθεται ότι η Ρωσία συζητούσε για ειρηνευτικές συνομιλίες – καταμετρήθηκαν στην Ουκρανία 232 θάνατοι και 1.343 τραυματισμοί αμάχων, αριθμοί – ρεκόρ από την έναρξη του πολέμου, που δείχνουν και το μέγεθος της ρωσικής θηριωδίας αλλά και ποιους πραγματικά στοχεύουν τα ρωσικά χτυπήματα.
Μπροστά στην αποτυχία τους σε αυτά τα τρία χρόνια πολέμου να κάμψουν την αντίσταση του έστω και αποδεκατισμένου ουκρανικού στρατού και να προωθηθούν στα σημαντικά πολεμικά πεδία, έχουν επικεντρωθεί σε χτυπήματα στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως είναι το Κίεβο και το Χάρκοβο, επιδιώκοντας έτσι να σπάσουν το ηθικό των εξουθενωμένων από τον τριετή πόλεμο Ουκρανών πολιτών, ούτως ώστε να ασκήσουν πιέσεις στην ηγεσία τους για να αποδεχθεί τη συνθηκολόγηση.
Οι Ουκρανοί όμως, όσο και αν έχουν κουραστεί από τον πόλεμο και έχουν στερέψει από δυνάμεις, είναι ιστορικά ένας ηρωικός και περήφανος λαός, και όσο και αν τους χτυπά ο Πούτιν, δεν θα συναινέσουν σε μία ειρήνευση-παρωδία.
Για να παραμείνουν όμως δυνατοί έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι δεν τους ξέχασαν, ούτε οι σύμμαχοί τους, ούτε η διεθνής κοινότητα, αλλά ούτε και οι αλληλέγγυοι σε αυτούς λαοί.
Όσο ο έξω κόσμος αδιαφορεί για την Ουκρανία, τόσο ο Πούτιν θα αποθρασύνεται και αυτό δεν θα το πληρώσει μόνο η Ουκρανία, αλλά και όλες οι γύρω της Ρωσίας χώρες. Αν υποτάξει την Ουκρανία, θα απλώσει το χέρι του όσο μακρύτερα φτάνει.
