Όπως ακριβώς σας τα έλεγα χθες. Περί χρόνου και άλλων δαιμονίων.
1945, Αύγουστος. Οι Σύμμαχοι έχουν νικήσει τη Ναζιστική Γερμανία, αλλά η Ιαπωνία συνεχίζει μόνη της και δεν παραδίδεται.
1945-2025. Ο χρόνος δεν περνά, εμείς τον διαπερνούμε σαν σκιές, σαν οπτασίες. Ογδόντα χρόνια μετά, σαν να ήταν χθες…
Σαν σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, οι Αμερικανοί που έστειλαν ήδη τελεσίγραφο στην Ιαπωνία, παίρνουν αρνητική απάντηση. Το «μικρό ΑΓΟΡΙ» είναι έτοιμο. Το «αγόρι» είναι η πρώτη ατομική βόμβα που όμοιά της δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα… Μέσα σε λίγα λεπτά η φράση του Βίκτωρα Ουγκώ,«Το να πεθάνεις δεν είναι τίποτα, το να μη ζεις είναι τρομακτικό», θα πάρει την πιο φρικτή επιβεβαίωση.
Ας δούμε ένα σύντομο ιστορικό: Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου- 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο «Little Boy» (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου που ακολούθησε στο Ναγκασάκι. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, «Ένολα Γκέι». Η έκρηξη συνέβη σε ύψος 600 μέτρα από το έδαφος και μάλιστα το Β-29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα από δεκαοκτώ 18 χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επί τόπου σκοτώθηκαν 70.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξαιτίας της ραδιενέργειας.
Τρεις μέρες μετά, θα ρίξουν στο Ναγκασάκι μια δεύτερη βόμβα. Οι νεκροί και στα δύο σημεία θα ξεπεράσουν τις 200 χιλιάδες. Αμέτρητοι αυτοί που θα ζήσουν μια φρικτή ζωή από τη ραδιενέργεια…
Σήμερα, Αμερικανοί και Ιάπωνες είναι σύμμαχοι. Πώς γίνεται κάτι τέτοιο, θα πείτε; Κι όμως, οι νεκροί τερμάτισαν τον πόλεμο, ενώ οι ζωντανοί υποφέρουν μέχρι σήμερα… Ο Β. Ουγκώ έχει απόλυτο δίκαιο. Οι νεκροί εξαφανίζονται, εξαϋλώνονται, δεν υπάρχουν. Αλλά το να ζεις μια ζωή που δεν τη χαίρεσαι, τι νόημα έχει; Ογδόντα...χρόνια από τότε, τα πυρηνικά είναι και πάλι στο προσκήνιο. Ποιος θα τα….κουμαντάρει; Μήπως η ΑΙ;
