Αυτές τις μέρες κάνει θραύση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ένα βίντεο από έναν ξένο χρήστη, στο οποίο γίνεται λόγος για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν πλέον οι πολίτες αυτής της χώρας. Μιλά για τη Λεμεσό και τους πολίτες που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν πλέον στις ολοένα αυξανόμενες και ομολογουμένως παράλογες τιμές των ενοικίων, σε μια πόλη που έγινε για τους λίγους και εκλεκτούς. Αναφέρεται στην κοινωνική ανισότητα και το μισθολογικό χάσμα που πλέον χωρίζει τους πολίτες σε όλη την Κύπρο, αφού η κρίση επεκτείνεται σε όλες τις πόλεις. Και το βίντεο, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, αναφέροντας πως θα πρέπει να δράσουμε πριν ο «ηλιακός παράδεισος», όπως αναφέρει την Κύπρο, μετατραπεί σε μια χώρα της κρίσης, ενώ τονίζει ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο και πρέπει να δράσουμε άμεσα.
Το βίντεο δεν παρουσιάζει γεγονότα άγνωστα σε εμάς, αφού άλλωστε επιβεβαιώνονται και από τα σχόλια κάτω από αυτό. Είναι όμως και αυτό το βίντεο ένα ακόμη καμπανάκι πως θα πρέπει να δράσουμε πριν είναι αργά. Και είναι να διερωτάται κανείς πώς αφήσαμε στ' αλήθεια τον τόπο μας να φτάσει σ’ αυτό το κατάντημα, προκειμένου μέσα από την κάθε κρίση και κάθε φούσκα να εξυπηρετηθεί ο πλουτισμός μιας μερίδας εις βάρος του μέλλοντος του τόπου και της κοινωνίας.
Ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα της εκάστοτε κυπριακής ηγεσίας, πολιτειακής και πολιτικής αυτού του τόπου, είναι πως κάθε φορά που υπάρχει ένα πρόβλημα, τρέχει πάντα πίσω από τα γεγονότα. Αποφεύγει να επιλύσει τα προβλήματα ή να αντιμετωπίσει τους κινδύνους για τη χώρα και τους κατοίκους της πριν μεγεθυνθούν και καταστούν επίπονα και δαπανηρά στη διαχείρισή τους. Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μπορούμε να αναφέρουμε. Από τη φονική έκρηξη στο Μαρί μέχρι την τραπεζική κρίση του 2013 και από τον διασυρμό της χώρας με τις υπηκοότητες μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα με τις πυρκαγιές, όλα γεγονότα που θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν υπήρχε σωστός στρατηγικός σχεδιασμός, καθώς τα σημάδια και οι ενδείξεις ότι μπορεί να προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα υπήρχαν, ωστόσο, σε κανένα σημείο δεν υπήρξε η απόφαση να ληφθούν αποφάσεις με βάση το χειρότερο σενάριο.
Και επειδή αυτές τις μέρες οι πολιτικοί θα ξεκινήσουν πάλι τις πατριωτικές κορώνες, τις μεγαλοστομίες για όσα έπρεπε να κάνουμε, ας σκεφτούν προτού πιάσουν τα μικρόφωνα και αρχίσουν τις βαρύγδουπες δηλώσεις, τι θα έλεγαν αν είχαν απέναντί τους τον άνεργο νέο που δεν βλέπει το μέλλον του σε αυτόν τον τόπο ή τη νέα των 800 ευρώ που θέλει να φτιάξει οικογένεια, σε μια χώρα που θα μπορούσαν να τη μετατρέψουν σε παράδεισο για τους κατοίκους της, αλλά τη μετέτρεψαν σε χώρα για λίγους και εκλεκτούς.
