Χθες Σάββατο 16/08 γιορτάσαμε την Ανεξαρτησία της χώρας μας. Ήταν 16 Αυγούστου όταν έγινε μία επίσημη τελετή στη Βουλή των Αντιπροσώπων, τα μεσάνυχτα της 15ης προς τη 16η Αυγούστου του 1960 που η Κύπρος έγινε ανεξάρτητη Δημοκρατία, μετά από 82 χρόνια υπό βρετανική κυριαρχία. Το Σύνταγμα τέθηκε σε εφαρμογή επίσης στις 16 Αυγούστου 1960 με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Ένα μήνα αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1960, η Κυπριακή Δημοκρατία κατέστη μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Με τη λήξη της συνεδρίας της Βουλής έγινε η έπαρση της σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ ρίφθηκαν 21 χαιρετιστήριες βολές.
Από εκείνη τη μεταφορά της αργίας την 1η Οκτωβρίου, μπορεί να καταλάβει κανείς τη νοοτροπία αυτού του κράτους που άλλαξε ακόμη και την ημέρα γιατί ήταν 15Αύγουστος και άλλαξε λέει για πρακτικούς λόγους. Έπρεπε να έχουμε σχολεία ανοιχτά, οι παρελάσεις να βολεύουν το πρόγραμμα και τους πολιτικούς να βρίσκουν βήμα για βαρυσήμαντους λόγους. Ο Αύγουστος είναι για παττίχα και χαλλούμι στη θάλασσα όχι για σημαίες. Και μέσα σε αυτή τη μικρή ημερολογιακή μετατόπιση φαίνεται όλη η νοοτροπία μας: η ουσία μπαίνει στην άκρη, αρκεί να βολεύει το τυπικό.
Φυσικά, το πρόβλημά μας δεν είναι η ημερομηνία, αλλά είδε ποτέ κανείς εκείνες τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής; Είδε άραγε ποιοι συμμετείχαν σε αυτές; Πως δεν ήμασταν μόνοι μας όταν δημιουργήσαμε αυτό το κράτος. Και αλήθεια, πόσο πιστέψαμε ποτέ σε αυτό; Το φτιάξαμε για να το έχουμε, αλλά από την πρώτη στιγμή το αντιμετωπίσαμε σαν αναγκαίο κακό. Οι Ελληνοκύπριοι ήθελαν ένωση, οι Τουρκοκύπριοι φοβούνταν αφομοίωση, και το ενιαίο κράτος ήταν δυστυχώς κάτι που δεν το πιστέψαμε ποτέ. Από εκείνη την ημέρα της ίδρυσης αυτή η Κυπριακή Δημοκρατία, το ίδιο το Σύνταγμα μας έλεγε πως έπρεπε να κάνουμε χώρο ο ένας για τον άλλον. Αντί αυτού, το γκρεμίσαμε από μέσα του, μεθοδικά με πάθος.
Η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρξε ένα από τα λίγα ενιαία πολιτειακά σχήματα που μπορούσαμε να έχουμε όλοι μαζί. Το κληρονομήσαμε και το χάσαμε πριν προλάβουμε να το αγαπήσουμε. Γιατί ίσως δεν πιστέψαμε ποτέ όλοι σε αυτό. Ακόμη και 65 χρόνια μετά, υπάρχουν οι κορώνες της ένωσης, με ανθρώπους που ζητούν λύση του Κυπριακού χωρίς να σκέφτονται ποιους πραγματικά περιλαμβάνει η Κυπριακή Δημοκρατία από την ίδρυσή της. Και αλήθεια, αυτοί που σκέφτονται αυτές τις πατριωτικές κορώνες που δεν αποδέχονται άλλους σε αυτό το κράτος, έχουν πραγματικά τα κότσια να ζητήσουν ένα κράτος που έχει μόνο Έλληνες; Παραμένει υποκριτικό ακόμη και τόσα χρόνια μετά, να ζητάς τη λύση του Κυπριακού, χωρίς να ξέρεις τι πραγματικά θέλεις και απλώς να εκστομίζεις απλώς εκείνο το «δίκαιη, δημοκρατική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού» χωρίς ουσιαστικά να επιδιώκεις το κοινό μέλλον όλων των Κυπρίων αυτού του τόπου. Ίσως λοιπόν, πριν μιλάμε για επανένωση, για δικαιοσύνη ή για λύσεις βιώσιμες, να κάνουμε πρώτα μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μας: θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε μαζί; Γιατί αν δεν το πιστέψουμε αυτή τη φορά, τότε δεν θα φταίνε ούτε οι ημερομηνίες, ούτε τα Συντάγματα, ούτε οι ξένες δυνάμεις. Θα φταίμε μόνο εμείς.