Κάποτε λέμε ότι η πολιτική είναι σκληρή αλλά έχει και τις στιγμές της ευαισθησίας. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, μετά από δυόμισι χρόνια στο τιμόνι της Προεδρίας, ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει τη σύνταξή του -όλα κι όλα 730 ευρώ τον μήνα- σε 3 οίκους ευγηρίας ανά την Κύπρο. Το έκανε «στη μνήμη των γονιών του» και το επικοινώνησε αφού πρώτα έγινε δημόσια κουβέντα για το αν είναι σωστό να το μάθουμε ή όχι. Σαν να λέμε, φιλανθρωπία με διαφάνεια, για να μην τον πουν και κρυψίνουν. Αλλά για το ταμείο που διαχειρίζεται η πρώτη κυρία ούτε λόγος για διαφάνεια από πού προέρχονται τα χρήματα και πού πηγαίνουν…
Δεν αμφισβητώ τη σημασία της πράξης. Στην εποχή που τα γηροκομεία μετράνε τα κρεβάτια τους με τα δάχτυλα και οι νοσηλευτές δουλεύουν διπλοβάρδιες για ψίχουλα, 730 ευρώ τον μήνα, δηλαδή 243 ευρώ και 30 σεντ στο κάθενα από τα κέντρα είναι αν μη τι άλλο τα αντισηπτικά του πατώματος για έναν μήνα. Στο τέλος της ημέρας έβαλε το χέρι στην τσέπη αλλά η τσέπη αυτή είναι κρατική…
Βέβαια, αν όντως ο Πρόεδρος και το κράτος ενδιαφέρονται ουσιαστικά για την τρίτη ηλικία, τότε θα μεριμνήσουν άμεσα μαζί με τους βουλευτές και το αντίστοιχο υπουργείο για την τροποποίηση της νομοθεσίας. Δεν έχει καμία λογική να έχεις έναν φροντιστή ανά 10 ηλικιωμένους. Σε ποιον θα προλάβει να δώσει νερό, σε ποιον φαγητό και σε ποιον να αλλάξει πανί ή να τον πάει τουαλέτα την ώρα που το χρειάζεται ο ηλικιωμένος; Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, με το που εισάγονται στις στέγες ως ένοικοι, καθηλώνονται σε αναπηρικό. Δεν υπάρχει ο χρόνος ούτε το προσωπικό για να τους περπατά ή να τους πηγαίνει τουαλέτα. Με την πάροδο του χρόνου, παθαίνουν αγκύλωση στα κάτω άκρα και καταλήγουν σε αναπηρικό, δεμένοι για να μην πέσουν από τις καρέκλες τους.
Ούτε έχει ιδέα ο Πρόεδρος αλλά ούτε και το αρμόδιο υπουργείο τι συμβαίνει πραγματικά στις στέγες. Μόνο οι συγγενείς και όσοι το ζούμε από πρώτο χέρι γνωρίζουμε. Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι στους οίκους ευγηρίας πεθαίνουν από αφυδάτωση και παραμέληση. Μάλιστα προς επιβεβαίωση των πιο πάνω, προκαλώ το αρμόδιο υπουργείο να ζητήσει δεδομένα από τις Πρώτες Βοήθειες για τους λόγους που εισάγονται οι ηλικιωμένοι από τις στέγες στα νοσοκομεία. Είμαι βέβαιη ότι οι κύριες αιτίες εισαγωγής τους είναι η αφυδάτωση και η ουρολοίμωξή εξαιτίας της παραμέλησης και μειωμένης καθαριότητάς τους. Δεν θεωρώ ότι φταίει το προσωπικό ή τα κέντρα. Αυτό που φταίει είναι η νομοθεσία στην οποία ανατρέχουν οι Διευθύνσεις των οίκων ευγηρίας για να υποστηρίξουν όλο αυτό που συμβαίνει. Γιατί αν κάθε 10 ηλικιωμένους έχεις έναν φροντιστή πώς θα τους προλάβει όλους; Και πόσο χρόνο έχει στη διάθεσή του να τους ταΐσει, να τους δώσει νερό και να τους καθαρίσει; Κανένας σεβασμός στην τρίτη ηλικία. Οι στέγες στην Κύπρο επιταχύνουν το γήρας και λειτουργούν περίπου σαν ένας ομαδικός τάφος για ζωντανούς, όσο σκληρό και αν αυτό ακούγεται.
Καλή η ευαισθησία του Προέδρου αλλά απουσιάζει όπως πάντα η ουσία. Αν όντως πραγματικά ενδιαφέρεται για την τρίτη ηλικία θα μεριμνήσει μαζί με το αρμόδιο υπουργείο αλλά και τους βουλευτές για να διασφαλιστεί η ποιότητα της φροντίδας τους αλλά και η αξιοπρέπειά τους.
Και ενώ ο Πρόεδρος φιλάει -μεταφορικά- τους παππούδες της Κύπρου, με κάποιους άλλους φιλιέται «πιο κυριολεκτικά». Μητέρα, που τυχαίνει να προέρχεται από τον χώρο της ακροδεξιάς, βρέθηκε να δέχεται το δημόσιο φιλί του Προέδρου, ενώ στο μεταξύ η κόρη της διορίστηκε επιστημονική σύμβουλος στην Αυστρία. Μητέρα η οποία βρίζει στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης οποιονδήποτε ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Δεν μας ενοχλεί να φιλάει οποιονδήποτε βρεθεί στον δρόμο του ο Προέδρος, δικαίωμά του. Αυτό που είναι προκλητικό είναι να βγαίνει ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος να αποκαλεί τη φωτογραφία χυδαία και προϊόν fake news, ενώ βεβαιώθηκε η γνησιότητά της. Μάς ενοχλεί επίσης επειδή αυτό το φιλί δεν είναι τρυφερή χειρονομία αλλά μάλλον μια πολιτική υπογραφή. Γιατί σε μια χώρα όπου οι διορισμοί συγγενών γίνονται με την άνεση που εμείς αλλάζουμε κανάλι, το φιλί δεν μυρίζει σεβασμό. Μυρίζει πελατειακό κράτος.
Αυτό το κοντράστ είναι που αξίζει να μας προβληματίσει:
Από τη μια πλευρά, ένας Πρόεδρος που παραιτείται ενός προνομίου έστω και με μεγάλη καθυστέρηση και το κατευθύνει στους αδύναμους, από την άλλη, ο ίδιος Πρόεδρος που εξακολουθεί να μοιράζει καρέκλες και αξιώματα σαν οικογενειακά κειμήλια. Ο Χριστοδουλίδης έκανε απόπειρα να γράψει μια μικρή ιστορία αλληλεγγύης, την ίδια ώρα που η πρώτη κυρία επέστρεψε στο Υπουργείο Εξωτερικών για να μην χάνονται τα προνόμια που έχει ως διπλωμάτης (πληρωμές ιδιωτικών σχολείων των παιδιών κ.ά.). Δυστυχώς, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, αντί μικρή ιστορία αλληλεγγύης, καταλήγει να γράφει μια μεγάλη ιστορία για την ευνοιοκρατία σε όλα τα επίπεδα.
Και εμείς, ως κοινωνία, τι κρατάμε; Το φιλί στον ηλικιωμένο ή το φιλί της μάνας;
Εγώ κρατάω το φιλί του Ιούδα γιατί περί αυτού πρόκειται…
