65 χρόνια (και ενάμισης μήνας, στην ακρίβεια) συμπληρώθηκαν προχθές από την Ανεξαρτησία της Κύπρου μας και την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και όπως πάντα την «τιμήσαμε» με την ίδια συνταγή. Παρελάσεις, πανηγυρικούς, δεξιώσεις, βαρύγδουπες και κενές περιεχομένου και ουσίας δηλώσεις και καμία, μα καμία πρόθεση και διάθεση αναστοχασμού και αυτοκριτικής. Σκεφτήκαμε αλήθεια ποτέ, τι καταφέραμε και πετύχαμε σε αυτά τα 65 χρόνια και κυρίως τι δεν καταφέραμε και πετύχαμε, που έπρεπε και οφείλαμε να πετύχουμε;
Τα 65 χρόνια για ένα νέο κράτος είναι, αν όχι πάρα πολύ μεγάλο, τουλάχιστον αρκετό και επαρκές διάστημα για να σταθεί γερά στα πόδια του και να προσφέρει και διασφαλίσει στους πολίτες του εκείνα που οφείλει και εκείνα που οι πολίτες του περιμένουν από αυτό. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για ένα κράτος μόλις ενός εκατομμυρίου ψυχών, που βρίσκεται σε προνομιακή γεωγραφική θέση και διαθέτει ιδανική μορφολογία εδάφους και μικρές αποστάσεις, παράγοντες που καθιστούν πολύ πιο εύκολη και ολιγότερο δαπανηρή τη δημιουργία υποδομών και γενικότερα την ανάπτυξή του.
Και όμως εμείς 65 χρόνια δεν έχουμε λύσει βασικά ζητήματα. Ο κρατικός τομέας και υπηρεσίες παραμένουν βυθισμένα στη γραφειοκρατία και δέσμια της αναξιοκρατίας και ευνοιοκρατίας. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, παρά τις περί αντιθέτου κατά καιρούς διακηρύξεις, παραμένει άπιαστο όνειρο. Απλά πράγματα που άλλα κράτη έχουν επιλύσει εδώ και πολλά χρόνια μοιάζουν για μας σαν «ταξίδι στο φεγγάρι». Δεν λύσαμε το υδατικό και κάθε χρόνο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για να μην διψάσουμε στη βροχόπτωση και τον… Θεό, δεν διασφαλίσαμε ούτε την ηλεκτρική μας επάρκεια, αλλά ούτε τη συγκράτηση των τιμών, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε το ρεύμα και τα καύσιμα σαν χρυσάφι και την ίδια ώρα το κράτος παραμένει απαθής θεατής στα φαινόμενα αισχροκέρδειας και ανεξέλεγκτης και παράλογης αύξησης των τιμών σε προϊόντα, υπηρεσίες και στέγη, με αποτέλεσμα η κοινωνία μας αντί να προοδεύει να βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια.
Η υγεία, παρά την ύπαρξη του ΓεΣΥ -που είναι ίσως η μόνη διαχρονικά επιτυχία αυτού του κράτους- υποφέρει ακόμα από σοβαρές ελλείψεις σε υποδομές, επάρκεια κλινικών και άλλα προβλήματα, η παιδεία μας εγκλωβισμένη σε παρωχημένες αντιλήψεις και ιδεοληψίες παραπαίει, οι πλείστες σχολικές μονάδες είναι γερασμένες και ακατάλληλες, η παραπαιδεία ανθεί και ο πολιτισμός είναι παντελώς εγκαταλειμμένος.
Όλα αυτά αλλά και πάρα πολλά άλλα, ένα κράτος 65 χρονών θα έπρεπε να τα είχε λυμένα εδώ και χρόνια. Ναι, η τουρκική εισβολή του 1974 ήταν ένα ισχυρό πλήγμα που μας πήρε δικαιολογημένα πίσω, όμως από τότε πέρασαν 50 χρόνια.
Μια ματιά σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη με λιγότερα χρόνια ζωής, όπως εκείνα της Βαλτικής ή της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπως επίσης και στο γειτονικό Ισραήλ, δείχνει που θα έπρεπε να βρισκόμαστε σήμερα και πόσο χαραμίσαμε σαν κράτος αυτά τα 65 χρόνια.
