Μας βλέπουν ως μια κοινότητα η οποία έχει απελευθερωθεί, έχει χυθεί αίμα άδικα για χάρη της, είναι καημένη, καταπιεσμένη, ανήμπορη, δεν μπορεί να μιλήσει σωστά Τουρκικά, είναι παράσιτο και τεμπέλικη. Μας κοιτάζουν όπως έναν ζητιάνο που ζητιανεύει. Θέλουν να μας βλέπουν ως μια κοινότητα που τους ικετεύει και τους ευγνωμονεί πάντα. Έστω και αν είμαστε αδέλφια, εμείς είμαστε ο μικρός αδελφός και εκείνοι ο μεγάλος. Ο μικρός αδελφός ο οποίος δεν βγάζει άχνα και δεν μπορεί να σηκώσει καθόλου το χέρι του, ακόμα και αν του ρίχνουν καθημερινά πέντε δέκα χαστούκια στο σβέρκο. Κατά τη γνώμη τους, θα ήμασταν ένα τίποτα αν δεν ήταν εκείνοι. Για αυτό ακριβώς λυσσάνε αμέσως όποτε βγει κάποιος από εμάς ο οποίος δεν ακούει, υψώνει τη φωνή του και αντιταχθεί. Έτσι ήταν και εκείνος ο στρατηγός τους πρώτους μήνες που αρχίσαμε να εκδίδουμε την εφημερίδα. Είχε τρελαθεί μόλις διάβασε τον πρωτοσέλιδο τίτλο μας στην πρώτη μας σκληρή κριτική, που δεν υπήρξε ποτέ ξανά ενάντια στον στρατό στον Τύπο μας μέχρι εκείνη την ημέρα. Τι είπαμε; «Δεν γίνεται, κ. στρατηγέ!» Μπροστά στους τίτλους που βάλαμε αργότερα ήταν υποτονικός, όμως ακόμα και αυτός ήταν αρκετός για να τον εξοργίσει. Ποιοι ήμασταν εμείς και μπορούσαμε να το πούμε αυτό σε κοτζάμ στρατηγό; Πώς τολμήσαμε; Εμείς οι καημένοι! Εμείς οι απελευθερωμένοι ανήμποροι Κύπριοι. Ο άνθρωπος τρελάθηκε στα αλήθεια. Και μάς έθεσε στο στόχαστρο με μια ομιλία που έκανε σε μια τελετή. Είπε το εξής: «Αυτοί θα βάλουν την ουρά τους ξανά στα σκέλια και θα καθήσουν στη θέση τους». Δηλαδή, υπήρξαν κάποιοι που αντιτάχθηκαν έτσι και πριν από εμάς, όμως ύστερα έβαλαν την ουρά τους στα σκέλια και κάθισαν στη θέση τους. Δεν ήμασταν όντα με ουρά εμείς. Δεν καθίσαμε στη θέση μας. Όμως, εκείνοι δεν εγκατέλειψαν καθόλου αυτά τα χούγια τους.
Η Κύπρος είναι πολύ αρρωστημένο θέμα στην Τουρκία. Πόσες μέρες συζητούν για την Κύπρο σε όλες τις τηλεοράσεις και το βλέπουμε για ακόμα μια φορά! Δεν υπάρχει κανείς που να μας καταλαβαίνει. Δεν ξέρει κανείς την Κύπρο. Μόλις γίνει λόγος για την Κύπρο τρελαίνονται όλοι. Και οι δεξιοί τους και οι αριστεροί και οι φανατικά θρησκευόμενοι και οι άθεοι και οι πανδοχείς και οι διαχειριστές χαμάμ και οι πωλητές ζαρζαβατικών. Για όλους είναι εθνική υπόθεση. Κατά τη γνώμη όλων, δεν υπάρχει Τουρκία χωρίς την Κύπρο! Άλλωστε, πλέον βλέπουν το μέρος αυτό ως Τουρκία. Ως γνωστόν, κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται παραπονούμενοι επειδή υπάρχουν παρεμβάσεις στις εκλογές μας. Μην τους βλέπετε αυτούς, ο δικός τους καημός είναι άλλος. Ανησυχούν ότι θα δει ο κόσμος την κατοχή που υπάρχει εδώ. Δηλαδή, είναι ο φόβος ότι μια τέτοια παρέμβαση θα δείξει στον κόσμο την κατοχή! Σάμπως είναι τυφλός ο κόσμος και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα! Και κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχει στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας εδώ τα τελευταία 51 χρόνια. Δεν είναι ενήμεροι για το γεγονός ότι ζούμε κάτω από τη διοίκηση της Τουρκίας τόσα χρόνια και σάμπως μας δέχονται σαν ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Αν υπάρξει παρέμβαση στις εκλογές, θα χαλάσει το γούρι! Αν δεν υπάρξει παρέμβαση, θεωρούμαστε δημοκρατική κοινωνία. Για αυτό αντιτίθενται σε όσους παρεμβαίνουν. Άλλωστε κανένας τους δεν δέχεται ότι το νησί κατέχεται από την Τουρκία. Αν τους ρωτήσουμε, όλοι θα πουν «γράψαμε με αίμα τη νίκη στον Πενταδάχτυλο». Ναι, σωστά. Έχυσαν αίμα και την πήραν. Και κοιτάξτε τι μας λέει τώρα ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί: «Το αίμα που χύθηκε στον Πενταδάχτυλο δεν είναι δικό σας αίμα»! Ποιου το αίμα είναι, λέει; Το αίμα των Τούρκων, όχι το δικό μας. Διότι εμείς δεν είμαστε Τούρκοι!
Πάντα έτσι μας βλέπουν αυτοί, όμως και εμείς δεν βλέπουμε εντάξει τον εαυτό μας. Ο Τουφάν Ερχιουρμάν βγαίνει ξαφνικά και αρχίζει να διηγείται τις στιγμές που ήταν αγωνιστής ο πατέρας του. Για να αποδείξει σε όλους τι είδους αγώνα ύπαρξης διεξήγαγαν οι Τουρκοκύπριοι. Πρέπει να το εξηγήσουμε καλύτερα στον κόσμο αυτό, λέει. Τι θα αποδείξουμε, αδελφέ; Πως πέσαμε στην παγίδα του ιμπεριαλισμού και σκοτώναμε ο ένας τον άλλον ως Κύπριοι; Εγώ δεν μπορώ να δω κάτι για να νιώσω περήφανος σε αυτό. Μάλιστα, πρέπει να ντρεπόμαστε. Πρέπει να ντρεπόμαστε ολόκληρος ο κυπριακός λαός. Πώς μπορούμε να καυχιόμαστε για κάτι για το οποίο λέμε «μακάρι να μην γινόταν ποτέ»;
Δεν μένει μέχρι εδώ η παραξενιά. Όταν κερδίσει τις εκλογές ο δικός μας υποψήφιος, πείθουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος δικαίου. Ανακουφίζεται και η Τουρκία. Όμως, δεν παραλείπει να ρίξει μερικά χαστούκια στο καημένο το αδελφάκι της για να μην χαλάσει η συνήθεια. Αρμόζει αυτό σε έναν καρπαζοεισπράκτορα; Αρμόζει!
