Σίγουρα έχετε βρεθεί σε εκείνο το κυριακάτικο τραπέζι όπου ο κουμπάρος που έψησε τη σούβλα καυχιέται λες και έκανε μοριακή κουζίνα εκείνη την Κυριακή, εκείνη τη γιορτινή μέρα. Την οποιαδήποτε γιορτινή μέρα, αφού ως γνωστό στην Κύπρο η σούβλα πάει με όλες τις γιορτές. «Ήταν πρώτο πράμα ρε κουμπάρε η σούβλα σου» απαντάς, να πάει πάσα κακό γιατί απλά… φάγατε σούβλα και όχι καραμελωμένα χτένια σε βούτυρο, πάνω σε βελούδινο πουρέ κουνουπιδιού και λεπτή γαλλική σάλτσα beurre blanc με λεμόνι. Ήταν απλά σούβλα. Ένα απλό φαγητό που θέλει τα σωστά κάρβουνα και τον καλό κρεοπώλη, μετατράπηκε στην απόλυτη γαστρονομική μαεστρία σε αυτόν τον τόπο. Που στην ουσία σε εκείνο το τραπέζι τα φαγητά της κουμέρας είναι η μαεστρία, αλλά δεν παίρνει κανένα μπράβο για τα μπελαλίδικα μακαρόνια του φούρνου ή το γλυκό πρώτο πράμα. Το θέμα είναι πώς ψήθηκε η σούβλα.
Εκείνο το απλό φαγητό λοιπόν που το έχουμε μετατρέψει στο απόλυτο έθιμό μας και που ενδεχομένως μας αρέσει στην απλότητά του, εκείνο που το έχουμε αναγάγει στην απόλυτη γκουρμεδιά που οι μετρ του είδους την ψήνουν τη σούβλα μία ή δκυο φορές, θυμίζει και την Άμεση Δημοκρατία του Φειδία.
Ο Φειδίας είναι σαν τη σούβλα: περιστρέφεται πολύ, κάνει θόρυβο, τραβάει κόσμο από περιέργεια, αλλά στο τέλος δεν είναι τίποτα παραπάνω από κρέας πάνω στη φωτιά. Μπόλικη φανφάρα, και δυστυχώς λίγη ουσία.
Τις τελευταίες μέρες ο Φειδίας κάνει ένα precasting show που αν ήμουν το Σίγμα με τα μονοψήφια που γράφει (ειδικά όταν φωνάζει η Πέτρα για να την βλέπουν ελάχιστοι), στανταράκι θα πλήρωνα να μετέδιδα τα best of του κάστινγκ. Και είμαστε στα προκριματικά του Φειδίας show. Ο ευρωβουλευτής κάνει… ακροάσεις που θα ζήλευαν και στο «MasterChef» όσων δήλωσαν πρόθεση να κατέβουν για βουλευτές στο application του. Σε ρόλο Σωτήρη Κοντιζά, ψάχνει τους 56 και τους περνάει από συνεντεύξεις να τους γνωρίσει ο κόσμος και θα ψηφίσει. Μέχρι στιγμής δεν έχει πάρει κάποιος γκολντ μπάζερ. Είναι όλοι τους στην ίδια μοίρα. Ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, άνθρωποι απλοί και όχι, όλοι μαζί.
Και τι λένε 2 ώρες (!!) που διαρκεί η κάθε συνέντευξη; Τίποτα, λένε απλώς τα αυτονόητα! Κλασικοί πολιτικοί δηλαδή. Μετρ του φαφλατισμού. Πως είμαστε σε ένα κράτος που θέλει αλλαγές, πως πρέπει να στηρίξουμε την παιδεία μας, πως ούλλοι οι γραβατωμένοι κάθονται στις καρέκλες, πως είναι «πιάσ’ τον ένα φάκκα τον πά στον άλλον». Στις 10 περίπου ώρες που άντεξα τις πολιτικές συζητήσεις, δεν ακούστηκε ούτε μία καλή πολιτική πρόταση. Μια ιδέα ρε παιδί μου να την κλέψει η Αννίτα να πει εγώ είμαι η καλύτερη μάστερσεφ και έτσι φτιάχνω το γιουβετσάκι. Τίποτα. Λένε όσα έλεγε ένας πολιτικός στα πάνελ του Δημήτρη Ανδρέου και απλά τώρα τα βλέπει στα social media. Αερολογίες τύπου να πάμε τον τόπο μπροστά. Πώς; Ποιος να ξέρει άραγε. Απλά πάμε να πούμε το αυτονόητο που εξηγούσε κι ο Βέλτσος, το δικαίωμα να συλλογίζεται κανείς όπως του αρέσει από τη στιγμή που υπακούει όπως οφείλει. Αλλά απ’ αυτό το σημείο αρχίζει το ακατανόητο! Και ποιο το αποτέλεσμα; Απόψεις καπνός, όπως τα κάρβουνα της σούβλας. Μόλις φτιάξει τα μακαρούνια της κουμέρας να το σκεφτούμε ξανά…
