Ένα πρωινό που ξύπνησα σκεπτόμενος πάλι εσένα, αντιλήφθηκα ότι δεν είναι καθόλου κακό να ζητάς το ανέφικτο. Δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια να υλοποιήσεις κάτι που είναι εφικτό. Η ουσιαστική δουλειά είναι να υλοποιήσεις το ανέφικτο. Ξέρω πολλούς αρρώστους. Είναι στο κρεβάτι του πόνου. Ο γιατρός λέει «δεν υπάρχει σωτηρία, θα πεθάνει». Αλλά δεν πεθαίνουν. Και μάλιστα για πολλά χρόνια. Όπως ο αγαπητός Δάσκαλος Αρίφ. Βρισκόταν σε νοσοκομείο στο Λονδίνο. «Θα πεθάνεις, σου έμειναν το πολύ τρεις μήνες», είπαν οι γιατροί. Για αυτό πήγαινε να πεθάνεις στη χώρα σου! Έχει άλλη γεύση ο θάνατος στην πατρίδα σου; Ο Δάσκαλος επέστρεψε στην πατρίδα του. Και έζησε ακόμα είκοσι χρόνια.
Ένα πρωινό που ξύπνησα σκεπτόμενος εσένα, έβρεχε ακριβώς αυτή την ώρα που ήθελα να βρέξει. Σκέφτηκα γιατί είναι πάντα μελαγχολικό το πρόσωπό σου. Σαν να έχεις αφήσει το βλέμμα σου στο χωριό το οποίο εγκατέλειψες. Μέσα στα μάτια σου υπήρχε ένα ρυάκι, ένας κήπος με φρούτα και ένα πλίνθινο σπίτι. Οι στρατιώτες της Ειρηνευτικής Δύναμης είχαν βγάλει τις ωραιότερες παιδικές φωτογραφίες σου. Ουδέποτε μπόρεσα να περπατήσω μέχρι το τέλος του δρόμου στα στενά σοκάκια που είναι κλειστά με οδοφράγματα. Σε κοίταξα από τα τείχη. Καθώς οι στρατιώτες περνούσαν από τον κήπο του σπιτιού σας και έφταναν στα φυλάκιά τους, σκέφτηκα τα βράδια που αγκάλιαζες το μωρό σου και βυθιζόσουν σε ονειροπόληση. Τα βράδια δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μαγκάλι που φυσούσαν με χαρτόνι στην πόρτα σας.
Ένα πρωινό που ξύπνησα σκεπτόμενος εσένα, έπαιζε ένα παλιό τραγούδι στο ραδιόφωνο. Σκέφτηκα αν ζει ακόμα ένας φίλος που βρίσκεται μακριά και δεν είχα νέα του εδώ και πολύ καιρό. Δεν μπορεί να έχει πεθάνει, διότι είχε τη γεύση κερασιού. Είχε μυρωδιά ζεστού ψωμιού που βγαίνει από τον φούρνο. Μου έλεγε η μητέρα μου. «Μια μέρα ο πατέρας μου ανέβηκε σε έναν ψηλό λόφο στην Τέρρα. Κοίταζε πότε τη θάλασσα και πότε την πεδιάδα που απλωνόταν σαν μεταξένιο χαλί. «Πώς πεθαίνει κανείς σε αυτόν τον κόσμο», μονολόγησε. Θυμήθηκα τα λόγια σαν κραυγή που είπε ένα κορίτσι το οποίο έκλαιγε όταν πέθανε η μητέρα του: «Μην βάλετε τη μητέρα μου εκεί, κρυώνει πολύ».
Ένα πρωινό που ξύπνησα σκεπτόμενος εσένα, θυμήθηκα τον ποιητή που λέει «επιφυλάσσω το δικαίωμά μου να τρελαθώ». Ναι, θα μπορούσαμε να τρελαθούμε. Θα μπορούσαμε να τρελαθούμε όλοι μας. Δεν θα άντεχε τόσο πολύ το μυαλό μας, η λογική μας. Είδα πολλές ταινίες. Αντιλήφθηκα ότι γέρασα όταν βούρκωσαν τα μάτια μου σε κάποιες σκηνές στις οποίες υλοποιήθηκε το ανέφικτο. Είδα πολλές ταινίες. Όμως, σε καμία ταινία δεν είδα να σώζεται βαριά πληγωμένο ένα άτομο που στήθηκε στον τοίχο για ομαδική εκτέλεση και να συνεχίζει τη ζωή του. Αυτή η ταινία είναι δική μας. Γιατί δεν τη γύρισε κανείς. Πάντα ονειρευόμουν ότι θα γίνει ένα θαύμα και θα σωθεί την τελευταία στιγμή ένας αθώος άνθρωπος που εκτελέστηκε. Δεν ξέχασα καθόλου τον Rosenbergler, ο οποίος ξεψύχησε στην ηλεκτρική καρέκλα. Δεν ξέχασα καθόλου τον Ντενίζ Γκεζμίς και τους συντρόφους του. Πάντα τις τελευταίες βραδιές.
Ένα πρωί που ξύπνησα σκεπτόμενος εσένα, κοίταξα προς τον ουρανό για να απαλλαγώ από μια κακή ανάμνηση που μου κόλλησε στο μυαλό. Και αντιλήφθηκα πόσο λίγο κοιτάζω προς τον ουρανό. Όταν περίμενα βροχή πιο πολύ από ποτέ. Σε είδα στο όνειρό μου. Κρύωναν τα πόδια σου. «Ποτέ ξανά», έλεγες. Όμως, δεν ήξερα για ποιο πράγμα είπες «ποτέ ξανά». Ντρεπόμουν να μιλήσω για τον πόνο σου σε ανθρώπους που πόνεσαν πιο πολύ από εσένα. Μίσησα και εγώ όλα όσα μίσησες εσύ. Έμειναν και στο δικό μου μυαλό οι στίχοι από τα ποιήματα που έμειναν στο δικό σου μυαλό. Όταν σε μαχαίρωναν πισώπλατα, πάντα ήθελες να ζεις μακριά από τους ανθρώπους, σε μια ήσυχη γωνιά, σε μια πέτρινη καλύβα. Και εγώ ήθελα. Έβρισα και εγώ αυτά που έβρισες εσύ. Στενοχωρήθηκα και εγώ με αυτά που στενοχωρήθηκες εσύ. Τα πρωινά που ξυπνούσα σκεπτόμενος εσένα, κάποτε δεν ήξερα τι στο καλό θα έκανα. Το μέλλον γινόταν λιγότερο και το παρελθόν περισσότερο. Γιατί δεν τέλειωνε αισίως καμία ιστορία που σκεφτόμουν να γράψω…
