Όλες οι δημοσκοπήσεις για τις βουλευτικές εκλογές του 2026 συμφωνούν σε τρία σημαντικά ευρήματα. Πρώτον, ο ΔΗΣΥ θα διατηρήσει την πρωτιά με σημαντικές όμως απώλειες. Δεύτερον, ο ενδιάμεσος χώρος έχει ουσιαστικά διαλυθεί και τρίτον, ο ΠτΔ και η κυβέρνησή του συνεχίζουν να είναι πλήρως απαξιωμένοι από τους πολίτες
Ο ΔΗΣΥ με κόπο θα φτάσει το 20%, ο ενδιάμεσος χώρος συνολικά μετά βίας αγγίζει το 10% και το 70% των πολιτών δεν εμπιστεύονται τον ΠτΔ Νίκο Χριστοδουλίδη.
Η Αννίτα Δημητρίου, με τη συνετή πολιτική της συμπεριφορά, καταφέρνει να ξεπεράσει τους σκοπέλους που αντιμετωπίζει και συνεπώς η πρωτιά θα είναι ο λόγος, αφενός μεν να μην αμφισβητηθεί και αφετέρου να εδραιωθεί πολιτικά ακόμη περισσότερο. Αν οι αριθμοί στις εκλογές είναι αυτοί που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, τότε θα μιλούμε μεν για νίκη της προέδρου του κόμματος αλλα για ήττα της παράταξης λόγω της απώλειας σημαντικού αριθμού ψηφοφόρων. Το μόνο λάθος της Αννίτας Δημητρίου είναι το ότι δεν ήρθε σε ανοικτή ρήξη έγκαιρα με τα μέλη της ηγεσίας που εργολαβικά την υποσκάπτουν, καθώς και με τον τέως ΠτΔ Νίκο Αναστασιάδη.
Στον ενδιάμεσο χώρο δεν μιλούμε για απώλειες αλλά για «καμένη γη». ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ φαίνεται να χάνουν την ιδιότητα του κοινοβουλευτικού κόμματος, το δε ΔΗΚΟ βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από ιδρύσεώς του. Ο ρυθμιστικός ρόλος του ΔΗΚΟ χάνεται και η συρρίκνωση θα συνεχιστεί. Απορώ πραγματικά γιατί ο Νικόλας Παπαδόπουλος παραμένει στη θέση του. Το δε χειρότερο για το ΔΗΚΟ είναι το ότι δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις με τις οποίες θα μπορούσε να συνεργαστεί. Υπάρχει τόση απελπισία που μέχρι και δημόσια πρόσκληση έκαναν στη ΔΗΠΑ για συνεργασία. Δηλαδή, θέλουν να προσθέσουν στα πενιχρά ποσοστά τους τα λίγα δεκαδικά της ΔΗΠΑ;
Στην ΕΔΕΚ, μια ιστορική παράταξη, το πέρασμα του τυφώνα «Μαρίνος» δεν άφησε τίποτα όρθιο. Για να είμαστε όμως δίκαιοι δεν ήταν μόνο ο τυφώνας αλλά διαχρονικά η ΕΔΕΚ. Από την εποχή του ιδρυτή της Βάσου Λυσσαρίδη, δεν έχει το παραμικρό θετικό να επιδείξει για αυτόν τον τόπο. Μόνο λόγια και συνθήματα. Λαϊκισμός και δημαγωγία. Δεν στήνονται σοβαρά κόμματα με το «Θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω» ή με το «Κάθε σπίτι και Κάστρο». Πλέον δεν υπάρχουν μαλλιά για να ρίξουν πίσω, ούτε θα έχουν «κοινοβουλευτικό σπίτι» για να το μετατρέψουν σε κάστρο.
Στην ΔΗΠΑ, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, ισχύει το, «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα». Μπορεί να εκπροσωπούνται στην κυβέρνηση με δυο υπουργούς, αλλά τη Βουλή θα τη βλέπουν μόνο από μακριά. Θα είναι ένα συγκυβερνών κόμμα μη κοινοβουλευτικό. Οι απαράδεκτες συμπεριφορές του Μάριου Καρογιάν, όταν για παράδειγμα «έκλεψε» τη βουλευτική έδρα από τον Άγγελο Βότση στη Λεμεσό, ήρθε η ώρα να έχουν τις ανάλογες επιπτώσεις. Όταν δεν σέβεσαι έναν στενό σου συνεργάτη είναι αναίδεια να ζητάς από τον πολίτη να σε σεβαστεί με τη στήριξή του. Στην πολιτική δεν μένει τίποτα απλήρωτο. Κάποτε οι πολιτικές αθλιότητες πληρώνονται.
Το ΕΛΑΜ, δυστυχώς, όχι μόνο εδραιώνεται σαν πολιτική δύναμη, αλλα φαίνεται να αποκτά ρυθμιστικό ρόλο. Αυτό κι αν είναι κατάντια. Η παράταξη που στο Κυπριακό προτάσσει ανεδαφικές και ανέφικτες θέσεις θα καταταχθεί ως τρίτο κόμμα. Το κατ’ εξοχήν κόμμα της διχοτόμησης ίσως στις εκλογές του 2028 να είναι ο κυριότερος πυλώνας της κυβέρνησης. Όταν το ΕΛΑΜ μιλά για ενιαίο κράτος, η προφανής ερμηνεία είναι για ένα ενιαίο ελληνοκυπριακό κράτος στον νότο, δηλαδή οριστική διχοτόμηση.
Το ΑΚΕΛ, ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να ανακάμψει. Οι ιδεολογικές τους αγκυλώσεις δεν τους αφήνουν. Πέρασαν τόσες δεκαετίες, με κοσμογονικές αλλαγές, όπως η διάλυση του ανατολικού μπλοκ και αυτοί, είναι ακόμα προσκολλημένοι στα παλιά. Η ρητορική τους δεν άλλαξε. Για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός και η Δύση. Κομουνισμός δεν υπάρχει και αυτοί δηλώνουν κομουνιστές.
Το ΑΛΜΑ, του τέως Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη, σιγά - σιγά ξεφουσκώνει. Αποδεικνύεται ότι ο κύριος Μιχαηλίδης δεν μπορεί να είναι πολιτικός. Άλλο η Ελεγκτική Υπηρεσία και άλλο η πολιτική αρένα. Όσα ευτράπελα συμβαίνουν στο ΑΛΜΑ θα είναι ο λόγος για περαιτέρω συρρίκνωση. Επιτυχία θα είναι να εξασφαλίσει την είσοδό του στη Βουλή.
Στους οικολόγους, πλήρης αντίφαση θέσεων και πολιτικών. Στην Ευρώπη τα κόμματα των Πρασίνων καταγράφουν αξιοσημείωτα ποσοστά, ενώ στην Κύπρο βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ο λόγος απλός. Στην Κύπρο οι οικολόγοι πάσχουν από αχρωματοψία. Κάποτε συμπεριφέρονται ως πράσινοι κάποτε ως μπλε και συνήθως άοσμοι και άχρωμοι.
Το VOLT, αν και έχει σωστές θέσεις σε πολλά θέματα, κυρίως στο Κυπριακό, φαίνεται ότι έχουν δυσκολία να μεταφέρουν τα μηνύματά τους. Υπάρχει όμως χρόνος αρκετός για να εδραιωθεί ως μια σωστή πολιτική δύναμη. Η ανοδική πορεία του VoLT στην Ευρώπη θα έχει σίγουρα αντανάκλαση και στην Κύπρο.
Όπως συμβαίνει πάντα, οι βουλευτικές εκλογές αποτελούν πρόκριμα για τις προεδρικές. Τα αποτελέσματα των βουλευτικών θα καθορίσουν τις επιλογές των πολιτικών δυνάμεων για τις προεδρικές του 2028.
Δυστυχώς ρυθμιστής για την εκλογή του επόμενου Προέδρου θα είναι, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, το ΕΛΑΜ. Η πλέον απορριπτική δύναμη θα έχει ρόλο και λόγο στην επόμενη διακυβέρνηση του τόπου.
Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης για να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών του 2028 χρειάζεται τη στήριξη του ΕΛΑΜ από την πρώτη Κυριακή. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι πιθανότητες επανεκλογής του είναι πολύ μεγάλες. Το ερώτημα: Υπάρχει απάντηση σε αυτό το σενάριο;
Στην δημοκρατία πάντα υπάρχουν επιλογές και απαντήσεις, φτάνει οι πολιτικές δυνάμεις να συμπεριφέρονται με σύνεση και σοβαρότητα.
Αν πράγματι υπάρχουν δυνάμεις της λύσης, ιδού η Ρόδος. Οι παραδοσιακές δυνάμεις της ρεαλιστικής σχολής σκέψης, αναφορικά με το εθνικό θέμα, ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ, θα πρέπει να βρουν έναν κοινό παρονομαστή συνεργασίας για να αποφευχθεί ο ρυθμιστικός ρόλος των απορριπτικών δυνάμεων.
Υπάρχουν και στους δυο χώρους μετριοπαθείς πολιτικοί που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτόν τον σωτήριο για την πατρίδα ρόλο. Από τον χώρο του ΑΚΕΛ κάποιος απαλλαγμένος από ιδεολογικές αγκυλώσεις και από τον χώρο του ΔΗΣΥ κάποιος που δεν έχει στο ενεργητικό του αντιακελική ρητορική και συμπεριφορά. Και στις δυο περιπτώσεις θα πρέπει η επιλογή να είναι κάποιος ο οποίος διαχρονικά έχει ακλόνητα δείγματα γραφής προσήλωσης στη λύση και επανένωση. Και οι δυο δυνάμεις το οφείλουν στον τόπο. Και οι δύο βαρύνονται με εγκλήματα στο εθνικό θέμα και συνεπώς η συνεργασία είναι ο μόνος τρόπος εξιλέωσης. Το ΑΚΕΛ το οφείλει λόγω του εγκλήματος της καταψήφισης του σχεδίου ΑΝΑΝ το 2004 και ο ΔΗΣΥ λόγω της συμπεριφοράς του τέως ΠτΔ στο Κραν Μοντανά.
Σίγουρα πολιτικά και ιδεολογικά τους χωρίζει χάος, όμως εθνικά τους ενώνει η βούληση για λύση και επανένωση.
Όλα τα πιο πάνω υπό την προϋπόθεση ότι μέχρι τότε θα υπάρχει Κυπριακό. Δυστυχώς, με τις σημερινές μας πολίτικες είναι πολύ πιθανόν το 2028 να μιλούμε για μια οριστικά χαμένη πατρίδα.
