Δεν πολιορκείται μόνο το Κίεβο, αλλά και οι Βρυξέλλες

Ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπάιντεν έθεσε σε παγκόσμια κλίμακα ένα θέμα αρχής προχθές στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Η μάχη, είπε, δίνεται μεταξύ των χωρών που πιστεύουν και προάγουν τη Δημοκρατία έναντι χωρών που καθηδηγούνται από δικτάτορες και προάγουν τον ολοκληρωτισμό. Είναι ένας πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί για να πρυτανεύσουν σε παγκόσμιο επίπεδο οι αρχές της δημοκρατίας σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η θέση αυτή στη λογική μιας πολιτικής αρχών είναι σωστή, την ίδια όμως στιγμή είναι και διάτρητη, αφού οι αρχές του λεγόμενου διεθνούς δικαίου δεν φαίνεται να είναι καθολικής αποδοχής, ακόμα και από τις χώρες που τις επικαλούνται σήμερα.

Με βάση ποιες αρχές διεθνούς δικαίου έγιναν π.χ. οι πόλεμοι στο Βιετνάμ, στη Γρενάδα, στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν; Σε τι διαφέρουν οι επεμβάσεις αυτές των Αμερικανών από τις επεμβάσεις των Σοβιετικών και των Ρώσων, στην Τσεχοσλοβακία, στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία, στη Γεωργία και την Ουκρανία;

Το διάτρητο αυτό σύστημα σήμερα επιτρέπει την πολιορκία του Κιέβου, η οποία δεν πρόκειται να είναι η τελευταία, ανεξαρτήτως πολιορκητικών μέσων. Σταδιακά μεταφέρεται δυτικά και ήδη έχει αρχίσει μια άλλη πολιορκία. Αυτή των Βρυξελλών. Ante portas φαίνεται να είναι και ο εχθρός στα κράσπεδα της 1ης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη κτυπώντας την πόρτα του ΟΗΕ.

Δίκαιο

Το Διεθνές δίκαιο είναι βασικά άναρχο, δηλαδή χωρίς αρχές εφαρμογής, χρησιμοποιείται ως εκ τούτου κατά το δοκούν και συμφέρον με βάση το δίκαιο του ισχυρού. Τι γίνεται σήμερα στην πράξη; Βλέπουμε να αναβαθμίζεται ένας στρατιωτικός οργανισμός, το ΝΑΤΟ, και να τίθεται απέναντι στη Ρωσία, η οποία σε μια απονενοημένη επίδειξη πολιτικής ισχύος δείχνει διατεθειμένη να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, κάνοντας λόγο για χρήση χημικών και βιολογικών όπλων, θέτοντας επίσης σε συναγερμό το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Αν υπάρξει κλιμάκωση από πλευράς ΝΑΤΟ και Δύσης γενικότερα, τότε επιστρέφουμε προ του φάσματος της απειλής ενός πυρηνικού ολέθρου.

Ο Πούτιν, εν ολίγοις, άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου. Οι απώλειες είναι άμεσες για την Ουκρανία, αλλά οι παράπλευρες απώλειες ίσως μεσοπρόθεσμα να είναι πολύ μεγαλύτερες.

* Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι στην κυριολεξία ανύπαρκτος. Ο Αντόνιο Γκουτέρες αποδεικνύεται ένας ακόμα υπαλληλος του Συμβουλίου Ασφαλείας χωρίς δυνατότητες να αναλάβει ούτε καν μια απόπειρα τίμιας διαμεσολάβησης. Στο πλαίσιο ενός άναρχου πλέον διεθνούς συστήματος, τον αντικαθιστούν κατά κύριο λόγο οι βεβαρυμένοι ηγέτες του Ισραήλ (Παλαιστινιακό) και της Τουρκίας (Κύπρος -Συρία), ενώ συνομιλητές του Πούτιν είναι επίσης ο Πρόεδρος της Γαλλίας και ο Καγκελάριος της Γερμανίας, οι οποίοι κατά νουν έχουν κυρίως την πορεία της οικονομίας των χωρών τους.

* Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό πείραμα ειρήνης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή τη στιγμή παραπαίει. Οι συζητήσεις στις συνόδους κορυφής έχουν εκτραπεί σε μια διαμάχη πώς η κάθε χώρα θα διασφαλίσει την ενεργειακή της ασφάλεια, με τον Ισπανό Πρωθυπουργό να αποχωρεί φωνασκώντας, μάλλον για να ηχήσει η φωνή του δυνατα στα αΦτιά του Χοσέ που εργάζεται ταξιτζής στη Μαδρίτη. Η λειτουργία της ΕΕ έχει πλέον στρατικοποιηθεί. Οι πολιτικοί έχουν παραδώσει τα όπλα σε στρατηγούς των οποίων η διάνοια εξαντλείται στο πώς θα ισοπεδώσουν το επόμενο χωράφι το οποίο βαπτίζουν ένδοξο πεδίο μάχης. Ολα έχουν αφεθεί στο ΝΑΤΟ, το οποίο έχει αναλάβει την πρωτοβουλία κινήσεων σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ο μόνος αξιόπιστος πυλώνας ασφάλειας.

Ο χρόνος

Η κρίση σήμερα δεν μπορεί να αποκλιμακωθεί εύκολα. Πρόκειται για έναν πόλεμο επικράτησης του Κρεμλίνου ή εκπαραθύρωσης του Πούτιν. Δεν έχει να κάνει με την κατάληψη ή όχι του Κιέβου και της Μαριούπολης. Έχει να κάνει με τη συμμόρφωση ή όχι της Ρωσίας στην αρχιτεκτονική ενός νέου παγκόσμιου συστήματος, για να ακολουθήσουν οι Βρυξέλλες, η Κίνα και άλλοι. Πρόκειται για ένα συστημα για το οποίο ούτε καν οι Ηνωμένες Πολιτείες που θέλουν να επιβάλουν δεν έχουν ιδέα πού θα καταλήξει. Μήπως πρόκειται για το πρώτο ισχυρό κτύπημα κατά της παγκοσμιοποίησης, η οποία αφέθηκε στα χέρια μιας παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας (όχι μόνο Ρώσων), η οποία έπληττε βασικά τη Δύση, σημαίνοντας την επιστροφή σε έναν οικονομικό εθνικισμό, με τους πολιτικούς και τα εθνικά κράτη να αναλαμβάνουν ξανά τα ηνία της οικονομίας; Οι οπαδοί του «νεομερκαντιλισμού» συνεχίζουν να πιστεύουν στον οικονομικό εθνικισμό, με απώτερο σκοπό την εδραίωση ενός πλούσιου και ισχυρού κράτους. Πρόκειται για μια πολιτική που ενθαρρύνει τις εξαγωγές, μειώνει τις εισαγωγές, ελέγχει την κίνηση κεφαλαίων και συγκεντρώνει τις αποφάσεις συναλλάγματος στα χέρια μιας κεντρικής κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή κυνηγά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που η μικρόψυχη αυτή πολιτική δημιουργεί, ως μειάσματα.

Μήπως η πρώτη αντίδραση των απλών ανθρώπων προήλθε μέσα από την επανάσταση των rednecks στις ΗΠΑ διά τη εκλογής του λαϊκιστή Ντόνανλτ Τραμπ; Όλα αυτά τα χρόνια, αλά καρτ άθλιοι χρήστες της παγκοσμιοποίησης υπήρξαν η Κίνα και η Ρωσία, με τις ηγεσίες τους να ελέγχουν την οικονομία για να ασκούν καθεστωτική πολιτική. Είτε αναβαθμίζοντας την επιρροή τους στην Αφρική, είτε παρεμβαίνοντας ακόμα και στις αμερικανικές εκλογές.

Σαφέστατα και ως πολίτες του κόσμου κάνουμε σήμερα και υπό τις περιστάσεις μια επιλογή δυτική. Ποιος θα μπορούσε να ανεχθεί δικτάτορες τύπου Πούτιν να κυβερνούν με μια κάστα απατεώνων που κατακλέβουν τον ρωσικό λαό, δεν ανέχονται καμιάς μορφής αντιπολίτευση, να γεμίζουν τις φυλακές με αντιφρονούντες και ταυτόχρονα να θεωρούν τα γειτονικά τους κράτη αναλώσιμα; Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί το αδιαφανές πολιτικό συστημα της Κίνας, το οποίο έχει μετατρέψει εκατομμύρια Κινέζους «στης Γης τους κολασμένους», σε φθηνό εργατικό προσωπικό;

Από την άλλη, οι δυτικές χώρες δεν έχουν να αντιτάξουν μια πολιτική η οποία όντως θα οδηγήσει τον πλανήτη σε μια λογική και πολιτική αρχών. Ποια πολιτική αρχών καθορίζει την τρελή άνοδο εξοπλιστικών προγραμμάτων εις βάρος της υγείας και της παιδείας των πολιτών παγκόσμια; Ποια πολιτική αρχών αποκλείει τους δρόμους προς τις ενεργειακές πηγές και τον εξακοντισμό των τιμών στα καύσιμα στα ύψη εις βάρος της ευημερίας των πολιτών; Σήμερα το στρατιωτικό λόμπι και τα γεράκια αναβαθμίζονται στην Ουάσιγκτον. Κάθε πόλεμος τους συντηρεί και τους ενδυναμώνει. Πού θα μας οδηγήσει αυτό;

 

Η συνέπεια και η ασυνέπεια

Σε κάθε ευκαιρία, οι πολιτικοί ηγέτες της Κύπρου καταφεύγουν στην επίκληση της πολιτικής αρχών. Πρόκειται για μια επωδό η οποία συχνά - πυκνά χρησιμοποιείται από ολόκληρο το spectrum της πολιτικής ηγεσίας διαχρονικά από την τουρκική εισβολή του 1974.

Ποια είναι αυτή η πολιτική αρχών που συλλήβδην η πολιτική ηγεσία της Κύπρου ενστερνίζεται και τώρα τελευταία και δεκάδες Δυτικοί ηγέτες επικαλούνται; Στηρίζεται στην καταστατική χάρτα του ΟΗΕ που καθόρίζει τα της ανεξαρτησίας όλων των κρατών, που διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, στη Συνθήκη του Ελσίνκι του 1975 που μιλά για το απαραβίαστο των συνόρων και γενικά σε διεθνείς συμβάσεις οι οποίες καθορίζουν τις ομαλές σχέσεις μεταξύ των κρατών με βάση το δίκαιο. Αυτό που αποκαλούμε Διεθνές Δίκαιο.

Στο πλαίσιο αυτό, η κυπριακή ηγεσία καταδίκασε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και συμφώνησε να ενταχθεί στη μεγάλη ομάδα των δυτικών χωρών που επέβαλαν μέτρα στη Ρωσία. Επρόκειτο για μια απόφαση μονόδρομο. Κάθε εισβολή σε τρίτη χώρα πρέπει να καταδικάζεται στη βάση των αρχών του διεθνούς δικαίου, την ίδια στιγμή η εισβολή προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμίσουμε την εισβολή της Τουρκίας στη χώρα μας το 1974 ζητώντας συμπαράσταση για ανατροπή των τετελεσμένων.

Στην Κύπρο έχουμε κάνει την πολιτική αρχών ένα γιο-γιο που στα χέρια των πολιτικών μας ταγών λειτουργεί ως ένα αστείο παιχνιδάκι στα χέρια ενός αδέξιου παιδιού.

Υπενθυμίζουμε με πάθος την τουρκική εισβολή του 1974 και καταδικάζουμε την Τουρκία (βαζοντας αστερίσκους στη συμπόρευσή μας με τη Δύση) γιατί δεν υιοθετεί τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Δεν λέμε τίποτα βέβαια όταν, ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος, ούτε τα Εμιράτα δεν υιοθετούν τις κυρώσεις. Για τους συμμάχους μας προφανώς ισχύουν άλλες αρχές. Ας μην ξεχνάμε. Τέσσερις πολιτικοί ηγέτες της Κύπρου έχουν χαρακτηρισθεί persona non grata στην Ουκρανία όταν από το 2014 παραβιάζοντας το εμπάργκο που επιβλήθηκε μετέβησαν στην κατεχόμενη από τη Ρωσία Κριμαία για να λάβουν μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις και συνέδρια. Θα μπορούσε βέβαια κανείς να πει ότι στο πλαίσιο του άναρχου διεθνούς δικαίου μπορούμε κι εμείς να είμαστε υποκριτές. Όσο μας παίρνει βέβαια.