Πίνακας ιμπρεσιονιστή ζωγράφου, το μοβ λιβάδι που εκτείνεται μεταξύ Φικάρδου και Κλήρου με τις ανθισμένες αμυγδαλιές που σημαίνουν τον ερχομό της άνοιξης.
Η αμυγδαλιά, που ενέπνευσε ποιητές και συγγραφείς, εμπνέει τον κάθε περαστικό από την περιοχή να σιγοτραγουδήσει τους στίχους του Γεώργιου Δροσίνη:
Ετίναξε την ανθισμένη μυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ΄ απὸ άνθη
η πλάτη, η αγκαλιὰ
και τα μαλλάκια της.
«Αδελφή μου Αμυγδαλιά, μίλησε μας για τον Θεό! Και η Αμυγδαλιά… άνθισε!», ο στίχος που εμπνεύστηκε ο Νίκος Καζαντζάκης.
«Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου», η αναφορά του Μίλτου Σαχτούρη στην αμυγδαλιά.
Τα άνθη της αμυγδαλιάς, στέλνουν νότα αισιοδοξίας πάνω από την παγωμένη γη, σαλπίζοντας την έναρξη νέου κύκλου της ζωής στην αέναη διαδικασία αναγέννησης της φύσης. Και συμβολίζουν, ταυτόχρονα, τη θετικότητα, καθαρότητα, αγνότητα, ομορφιά…
Στην Κύπρο, η αμυγδαλιά, αθασιά ή αχασιά στη διάλεκτο, ήταν γνωστή από τα πανάρχαια χρόνια, όπως αποδεικνύεται από αρχαιολογικά ευρήματα.
Η αθασιά, πανέμορφη νυφούλα την εποχή της ανθοφορίας, όταν δεν έχει φύλλα είναι φυλλοβόλο, αποτελεί αναπόσπαστη εικόνα του κυπριακού τοπίου, στο οποίο προσθέτει νότα ομορφιάς, αισιοδοξίας, οδηγώντας σε πνευματική και ψυχική ανάταση.
