Μια ζωή μιλλοσφοντζίσματα

H τουριστική βιομηχανία συνεχίζει να στηρίζεται με τα μέτρα και τον Ιούνιο και τον Ιούλιο και θα δούμε, είπε χθες, ο υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Πετρίδης «αλλά δεν μπορούμε να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας».

Η δήλωση είναι ορθότατη αλλά αποτυπώνει πιστεύω και το δράμα της παρούσας διακυβέρνησης. Διαβάζοντας κανείς τα όσα είπε χθες ο ΥΠΟΙΚ αλλά και ο υπουργός Μεταφορών, διερωτάται εάν εκείνοι ή εμείς ζούμε σε κάποια άλλη χώρα και δεν το έχουμε -ή δεν το έχουν- καταλάβει.

Η πραγματικότητα όμως, είναι πολύ πιο απλή. Οι σοβαρές μονάδες στην κυβέρνηση είναι εκεί. Και δεν είναι μόνο οι δύο συγκεκριμένοι. Ενίοτε ήταν εκεί, όπως λ.χ. ο Κωνσταντίνος Ιωάννου που αποχώρησε διότι, προφανώς, και εκείνος αντιλαμβανόταν ότι βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Όταν σε μία χώρα ένα πράγμα δουλεύει σκληρά και νυχθημερόν για μια προσπάθεια και λόγω ελλιπούς επόπτευσης, συντονισμού και κυρίως οράματος, ικανότητας διαμόρφωσης οράματος είτε αφήνεται κάτι άλλο να το καταστρέφει ή το όλο αφήνεται να φθίνει και να διαλύεται μόνο του στην πορεία, όλα αυτά είναι αναπόφευκτα. Ειδικά σε χώρα με στρατιές αμπάλατων όπως η δική μας.

Δεν ξέρω εάν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης κυρίως δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί. Νομίζω ότι είναι το τελευταίο περισσότερο. Διότι δεν γίνεται να χτίζουμε, με μεγάλο κόπο να χτίζουμε και με θυσίες όλων μας, και απλά στη συνέχεια να στεκόμαστε και να τα κοιτάμε να καταρρέουν.

Το Τρίτο Κύμα θα έπρεπε να μας είχε διδάξει τα βασικά. Με βασικότερο πως όταν ανοίγαμε, μετά από τα όσα είχαμε περάσει, θα έπρεπε να υπήρχε μια συνέχεια της προσπάθειας, ένας έλεγχος, που δεν θα άφηνε και πάλι τα όσα χτίστηκαν να χαθούν. Και χάθηκαν. Όλα. Πάλι. Έτσι απλά.

Η ατολμία του Προέδρου (εν μέσω σιωπής των κομμάτων για τον ίδιο λόγο) να προχωρήσει, εν μέσω εκλογών, με αυστηρά μέτρα ώστε να μην πέσει το ποσοστό των εμβολιασμών και να μην καταστραφεί η προσπάθεια όσων τόσους μήνες δούλευαν για να διαχειριστούν τους κλονισμούς στο κρατικό οικοδόμημα από την πανδημία, είναι δυστυχώς αυτό που πληρώνουμε σήμερα.

Υποτίθεται ότι ανοίξαμε υπό όρους. Ότι στους πλείστους χώρους θα υπήρχε πρόσβαση (α) για εμβολιασμένους (β) για άτομα που έχουν φυσική ανοσία επειδή νόσησαν και (γ) για όλους τους άλλους μόνο με την επίδειξη αρνητικού τεστ η οποία από μόνη της ήταν επικίνδυνη ακόμα και εάν υπήρχε αυστηρός έλεγχος. Αλλά είπαμε να κάνουμε το βήμα.

Ρωτώ λοιπόν: Είδατε εσείς κανέναν να ελέγχει; Σας διαβεβαιώ πως ούτε κανείς άλλος είδε. Κλασικά κυπριακά απλώς ανοίξαμε και ό,τι γίνει. Ειδικά οι νεαρότεροι -και οι υπόλοιποι ανεμβολίαστοι- οι οποίοι έβλεπαν ότι τα μέτρα δεν χαλάρωσαν απλώς αλλά καταργήθηκαν επί της ουσίας δεν είχαν πια λόγο να πάνε να εμβολιαστούν. Και δεν το έκαναν.

Σωστά κάποιος εδώ θα μου υποδείξει πως δεν ήμασταν η μοναδική χώρα η οποία κατέγραψε κάμψη στους εμβολιασμούς. Και θα έχει δίκιο. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για κάμψη. Μιλάμε για πρακτική εγκατάλειψη του εμβολιαστικού προγράμματος, όχι γιατί δεν υπάρχουν εμβόλια ή κωλυσιεργούν οι υπηρεσίες αλλά διότι δεν πάει πια κανείς.

Δωρεάν rapid tests, μηδενικοί έλεγχοι σε κλειστούς χώρους με το κράτος στον αυτόματο και με την απουσία της όποιας πίεσης μήπως και χαθεί και καμιά ψήφος, ουδένα κίνητρο να εμβολιαστεί κανείς πέραν της κοινής λογικής η οποία, όπως όλοι ξέρουμε, δεν είναι στα φόρτε αυτής της χώρας και το ευρύτερο μπάχαλο αφέθηκαν να διαβρώσουν και πάλι τα πάντα.

Ακόμα και τώρα ανεμβολίαστοι «επαγγελματίες» υγείας σκύβουν τα άδεια τους κεφάλια πάνω από αρρώστους και τους εκθέτουν σε κίνδυνο, με κομποσκοίνια, δεισιδαιμονίες και άλλους εγκεφαλικούς κάλους. Το 2021 σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Και εμείς το επιτρέπουμε. Το δε κράτος αδιαφορεί.

Στράφι ο κόπος όσων έστησαν τον εμβολιαστικό μηχανισμό και όσων δούλευαν με αντίξοες συνθήκες για να εμβολιαστεί το νούσιμο μέρος του κόσμου, ο μαλ… της υπόθεσης πλέον. Στράφι τα λεφτά που έδινε το ΥΠΟΙΚ, τα λεφτά ΜΑΣ, για να κρατηθεί η οικονομία, στράφι η δουλειά του Υπουργείου Εργασίας, στράφι τα λεφτά στην ξενοδοχειακή βιομηχανία η οποία δεν θα ανοίξει επειδή όλοι αυτοί οι Ούγκανοι, αυτό το ανεγκέφαλο και το ανεύθυνο μέρος της κοινωνίας δεν πάει να εμβολιαστεί. Αλλά αύριο θα έχει την απαίτηση το κράτος να βρει λεφτά για να το συντηρεί.

Στράφι ο κόπος όλων μας και ο κόπος όσων προσπαθούσαν στις υπηρεσίες του κράτους που δούλευαν, να σταθεί ο τόπος στα πόδια του ξανά. Χάσαμε μάλλον και αυτή την ευκαιρία, ο τουρισμός δεν ανοίγει λόγω κρουσμάτων, η οικονομία κρέμεται από μια κλωστή και σε επίπεδο αρχηγού, εκεί όπου χρειάζεται πυγμή και μάλιστα μόνιμη όχι μια έτσι και μια αλλιώς, αναλωνόμαστε σε μιλλοσφοντζίσματα, Πρόεδρε.

Πανάκριβα, κιόλας, μιλλοσφοντζίσματα. Αυτή είναι η αλήθεια.

Και έτσι ζούμε το σενάριο ξανά και ξανά. Ανήμποροι να βγούμε από τον φαύλο κύκλο. Με κόσμο να φτωχοποιείται συνεχώς με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κοινωνικά για το παρακάτω. Δεν μάθαμε, δεν μαθαίνουμε και ούτε πρόκειται φοβάμαι. Και δεν υπάρχει κεντρική διοίκηση όπως θα έπρεπε, πλάνο και συντονισμός.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να προετοιμαζόμαστε και πάλι.