Ψωμί, Παιδεία, Ανοησία

Από όλα τα παράλογα των ημερών, αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο ήταν ο ξεσηκωμός των σπουδαστών της Αριστεράς ενάντια στην απόφαση του ΤΕΠΑΚ να επιτρέψει τη φυσική επιστροφή στον χώρο του πανεπιστημίου μόνο σε εμβολιασμένους και νοσήσαντες.

Το ΤΕΠΑΚ εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια την απόφασή του η οποία ήταν εισήγηση ακαδημαϊκών με ειδίκευση στον τομέα, λέγοντας πως οι υπόλοιποι μπορούν να παρακολουθούν εξ αποστάσεως τα μαθήματά τους.

Είναι ένα μέτρο το οποίο υιοθετούν ήδη πανεπιστήμια στο εξωτερικό και το οποίο, δυστυχώς, δεν υιοθέτησε και το Πανεπιστήμιο Κύπρου, η σύγκλητος του οποίου θεωρώ ότι φέρει βεβαίως ακέραια την ευθύνη για οτιδήποτε προκύψει ως συνέπεια της απόφασης αυτής.

Το θέμα, όμως, δεν είναι εάν το όποιο πανεπιστήμιο αποφασίζει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ο καθένας και η καθεμία από εμάς μπορεί να έχει την άποψή του και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα είναι αυτόνομα για να αποφασίζουν για τέτοια ζητήματα. Και πρέπει να είναι.

Το θέμα είναι οι αντιδράσεις, ειδικά οι αντιδράσεις νέων ανθρώπων και οργανώσεων, οι οποίες θα ανέμενε κανείς ότι θα ήταν και θα έπρεπε να είναι πιο υπεύθυνες, αλλά και σε θέση να ξεχωρίσουν απλά πράγματα.

Ο Σεπτέμβριος φοβίζει και προβληματίζει παγκοσμίως. Και αυτό καταγράφεται διότι η μετάλλαξη Δέλτα είναι πρώτον, πολύ πιο μεταδοτική, δεύτερον, πολύ πιο επιθετική, τρίτον, πλήττει ειδικά τις νεαρές ηλικίες λόγω του αριθμού των ανεμβολίαστων και τέταρτον, δεν ανιχνεύεται τόσο γρήγορα.

Αυτό σημαίνει πως το μέτρο των PCR και των rapid tests, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι είναι περίπου το ίδιο αποτελεσματικά αυτά τα δύο χωρίς ούτε αυτό να αποδεικνύεται ακόμα, αυτό λοιπόν γίνεται ένα πολύ λιγότερο ισχυρό όπλο στην προσπάθεια της διάγνωσης.

Οι εμβολιασμένοι επίσης μπορούν να κολλήσουν, θα αντέτασσε κάποιος και σωστά. Μόνο που με βάση τα δεδομένα οι πιθανότητες να κολλήσουν και να  μεταδώσουν τον ιό είναι αισθητά χαμηλότερες και από εκεί και πέρα βοηθούν τα μαθηματικά.

Όταν σε μια κλειστή αίθουσα κάθονται τριάντα, λ.χ., άτομα από τα οποία τα μισά είναι εμβολιασμένα και τα άλλα όχι, το να γίνεται η διδασκαλία παρουσία των δεκαπέντε εμβολιασμένων και των υπολοίπων εξ αποστάσεως και ηλεκτρονικά διασφαλίζει πως ακόμα και εάν ένας φοιτητής ο οποίος/η οποία εμβολιάστηκε ή νόσησε, να μεταφέρει τον ιό οι πιθανότητες διασποράς είναι ελάχιστες. 

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια για να καταλάβει τι θα συμβεί εάν είναι και άλλοι δεκαπέντε ανεμβολίαστοι, και συνεπώς χωρίς το τείχος προστασίας της ανοσίας στην αίθουσα αυτή.

Με σοκάρει λοιπόν και με λυπεί ως πολίτη και ως άνθρωπο να βλέπω την ελαφρότητα με την οποία το ατομικό «δικαίωμα» ιεραρχείται και προσδίδονται σε αυτό ακόμα και ταξικά χαρακτηριστικά (!) την ώρα που επιδεικνύεται μια απίστευτη αδιαφορία για τα δικαιώματα και την ασφάλεια των άλλων.

Στέκομαι στην Αριστερά για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η στάση της έναντι της επιστήμης θα έπρεπε να είναι διαφορετική και να μην επηρεάζεται σίγουρα από όλες τις κακοδαιμονίες τις οποίες θα μπορούσα να καταλάβω -όχι να δικαιολογήσω βέβαια- για άλλους χώρους οι οποίοι είναι πιο ευάλωτοι στις όποιες ανοησίες θρησκευτικού τύπου, από τις «προφητείες αγίων» μέχρι τα «θαύματα» και όλο τον υπόλοιπο παραλογισμό και την αυθυποβολή, ο οποίος στη βάση της λογικής και της σοβαρότητας δεν διαφέρει σε τίποτα από τα γούρια, τα μάτια και τα ζώδια.

Δεύτερον, η στάση των αριστερόστροφων φοιτητών είναι επίσης τραγική, διότι αν και νεότεροι, θεωρώ ότι θα έπρεπε να ξέρουν τι ίσχυε στα καθεστώτα τα οποία για άλλη μια φορά και ως απότοκο ημιμάθειας και συνθηματολογίας εξιδανικεύονται. 

Σε αυτά τα καθεστώτα, λοιπόν, εάν υπήρχε κάτι θετικό ήταν πάνω από όλα η θέση του απόλυτου σεβασμού προς την επιστήμη και τη γνώση. Για να το πω διαφορετικά, εάν η Κύπρος ήταν σήμερα «σοσιαλιστική δημοκρατία», οι συγκεκριμένοι φοιτητές δεν θα διαδήλωναν ενάντια στα αυτονόητα, αλλά θα παρέλευναν κρατώντας τις ταυτότητες της κομματικής νεολαίας, στον δρόμο για τα κέντρα εμβολιασμού, θεωρώντας αδιανόητη αλλά και αστική παρέκκλιση την εξατομίκευση των δικαιωμάτων έναντι του συνόλου και του συστήματος.

Θα ήθελα να ρωτήσω, κλείνοντας το… ιδεολογικό κομμάτι και πηγαίνοντας σε όλους όσοι αντιδρούν ανεξαρτήτως ιδεολογίας προτάσσοντας την πάρτη τους και το «δικαίωμά» τους να μην εμβολιαστούν αλλά να πάνε στο πανεπιστήμιο: γιατί υπερέχει αυτό το δικαίωμα του δικαιώματος ενός ανοσοκατεσταλμένου συμφοιτητή τους ή ενός ανάλογου καθηγητή ή καθηγήτριας, λειτουργού στη μέριμνα ή καθαριστή/καθαρίστριας ο οποίος/η οποία πάσχει από καρκίνο, νεφροπάθεια ή κάτι άλλο. Ή και του συγγενή ή και του παιδιού κάποιων από αυτούς;

Γιατί πρέπει να πολλαπλασιαστεί ο κίνδυνος με την παρουσία των ανεμβολίαστων στις αίθουσες και το ενδεχόμενο πολλαπλών μεταδόσεων, επειδή οι άλλοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν αλλά απαιτούν την ίδια ώρα να είναι εκεί χωρίς να τους νοιάζει για τους άλλους όλους, τη στιγμή που ξέρουμε ότι τα PCR και τα rapid tests δεν είναι αρκετά για να χτιστεί τείχος προστασίας λόγω της μετάλλαξης.

Μήπως το πρόβλημα είναι τελικά, πέρα από την ενημέρωση και για άλλα πράγματα πέραν των κομματικών και των συνθηματικών, η ωριμότητα και η συναίσθηση των υποχρεώσεων που φέρνει μαζί της η ιδιότητα του πολίτη, απόρροια της οποίας -αλλά συνολικά όχι α λα καρτ- είναι τα δικαιώματά μας;

Εάν τέτοιες νοοτροπίες θα καθορίσουν το αύριό μας, τότε φοβάμαι να πω πως τα χειρότερα είναι πίσω μας ακόμα. Λυπάμαι πολύ.