Νίκος φαξ ιτ (oυάνς αγκέν)

Οι πολιτικοί μεγαλοποιούν. Οι πολιτικοί λαϊκίζουν.

Είναι και τα δύο μέσα στο παιγνίδι από αρχαιοτάτων χρόνων. Το θέμα είναι πόσο.

Πόσο μεγαλοποιούν και πόσο λαϊκίζουν.

Και δεν είναι ηθικολογική η προσέγγιση του ως άνω, σας διαβεβαιώ. Για εμένα τουλάχιστον, όχι. Είναι απολύτως πρακτικό το ζήτημα. Όταν απογειώνεται η μεγαλοποίηση και η υπερβολή, χάνεται η σοβαρότητα. Και ό,τι απομένει το διαλύει ο λαϊκισμός – σε δόσεις πέραν του λογικού.

Ναι, σε μια ιδανική κοινωνία οι πολιτικοί λένε πάντα την ωμή αλήθεια στους πολίτες, ξέρω. Το… εγχειρίδιο κάπως έτσι το περιγράφει.

Πλην όμως, αυτή η συνθήκη προϋποθέτει πως ο λαός θα είναι έτοιμος να δεχτεί την αλήθεια. Και ότι η ωριμότητα και ο πολιτισμός του, του επιτρέπουν να προτιμά την αλήθεια, όσο σκληρή και να είναι, από τα παραμύθια. Είναι παγκόσμιο το πρόβλημα, δεν είναι δικό μας μόνο. Αλλά εάν μιλάμε για εμάς είναι μια πανδημία. Διαχρονική μάλιστα.

Αυτό είναι και μία από τις σοβαρές μου ενστάσεις και για την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Μια κυβέρνηση η οποία ξεκίνησε κάτω από δύσκολες συνθήκες, με πολλές υποσχέσεις, από το Κυπριακό μέχρι τον νέο αέρα που θα έφερνε στη διακυβέρνηση…

… και παρότι παρήγαγε κάποιο έργο σε επί μέρους τομείς, κατέληξε να είναι μια περίοδος ταυτόσημη της υποταγής του κράτους στα ιδιοτελή συμφέροντα και με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτών να είναι συνήθως υπέρτερη του δημοσίου συμφέροντος.

Και από εκεί, ξεκινούν τα ψέματα και ο λαϊκισμός.

Έτσι, βαφτίζονται «επιτυχίες» πράγματα όπως το μπάλωμα της οικονομίας μέσω του μνημονίου –δες η τρόικα– και η μετέπειτα πορεία της όποιας ανάκαμψης την οποία –ευτυχώς– μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Την ώρα μάλιστα που οι Βρυξέλλες διασύρονται ως ο… κακός μας δαίμονας, που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο προηγούμενος, με όλα τα δύσπεπτα και τα μη προσφερόμενα για λαϊκισμό να φορτώνονται –ψευδώς ως επί το πλείστον– στην ΕΕ και όλα τα καλά να παρουσιάζονται, ακόμα και εάν γίνονται με κοινοτικά κονδύλια, συνήθως ως φοβερές ιδέες και πράξεις των κυβερνώντων.

Παράλληλα δε, σπανίως γίνεται κάτι για την ελαχιστοποίηση αν μη τι άλλο –περί διόρθωσης ούτε λόγος– της ζημιάς που προκάλεσε στην εικόνα του κράτους διεθνώς η υποταγή που λέγαμε πιο πάνω και η άνευ όρων παράδοσή του στις αρπαχτές ακόμη και των ανθρώπων που το διοικούν, προκειμένου να πλουτίσουν –κι άλλο– αυτοί και άλλοι, πουλώντας τα διαβατήρια του κράτους. Φτιάχνοντας την επόμενη φούσκα.

Κι όλα αυτά, την ώρα που το ένα τέταρτο του κόσμου ζει στο όριο της φτωχοποίησης, το τραπεζικό σύστημα παραμένει ιδιαίτερα επισφαλές, τα δημόσια οικονομικά έχουν επιπλέον το φέσι των μερικών δισεκατομμυρίων του Συνεργατισμού –πάλι λόγω λαϊκισμού, ανεύθυνης διαχείρισης ανικανότητας αλλά και ψεμάτων, όπως έδειξε και το πόρισμα– και η οικονομία, των απλών ανθρώπων, δυσκολεύεται να πάρει μπρος.

Αυτά επιγραμματικά. Βιβλία γράφει κάποιος με τα όσα ζήσαμε επί των ημερών μιας κυβέρνησης η οποία ανέλαβε υποσχόμενη καλύτερες μέρες και συνεχίζοντας από τα χάλια που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι. Διότι τέτοια ήταν, έστω κι αν τους φορτώθηκαν και οι συνέπειες της διαπλοκής και της διαφθοράς αυτών που οι σημερινοί εξυπηρετούν. Τα δικά τους, των προηγουμένων, ήταν αρκετά από μόνα τους.

Το τελευταίο δε της νυν κυβέρνησης, αυτό με την «προσφυγή» στη Χάγη, είναι απολύτως αντάξιο ενός κατήφορου ο οποίος συνεχίζεται, στην απέλπιδα προσπάθεια του Προεδρικού να πείσει ότι καθορίζει πράγματα και καταστάσεις, ενώ κάτι τέτοιο ελαχίστως ισχύει.

Ελπίζω και εύχομαι, η ελπίδα του τέως ΥΠΕΞ, Ιωάννη Κασουλίδη, η πολύ συγκρατημένη του όπως θα προσέξατε ελπίδα, να βγει αληθινή και να έχουμε μια θετική εξέλιξη στη Χάγη, όπως έγινε και στην περίπτωση των Φιλιππινών με την Κίνα αν και εκεί τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά.

Ωστόσο, κοινή είναι η εκτίμηση του νομικού κόσμου –και ούτε ο τέως ΥΠΕΞ δεν θα ανέμενα με τη σοβαρότητα που τον χαρακτηρίζει να διαφωνούσε δημόσια μ’ αυτό– ότι κανένα σοβαρό κράτος δεν μπορεί να βασιστεί στη… λήψη ενός φαξ, από την τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα για την ευόδωση της προσπάθειας στη Χάγη!

Πόσω μάλλον να το λέει και δημόσια, όταν μάλιστα το ρεπορτάζ από μόνο του δείχνει την κυβέρνηση και τον ΥΠΕΞ σε μια εξαιρετικά άβολη θέση στην οποία οι ίδιοι μπήκαν προσπαθώντας να απαντήσουν στην «κεντρώα» αντιπολίτευση για τα μέτρα που λαμβάνουν διεθνώς.

Αν κάποιος παρακολουθήσει το πόσο επιμελώς μαζεύουν τώρα τα της προσφυγής και το πώς ψελλίζουν ότι δεν είναι το μόνο, λέει, που σκέφτονται και διάφορα άλλα, καταγέλαστα δυστυχώς, μπορεί να καταλάβει γιατί και ο νομικός κόσμος αντέδρασε μάλλον αμήχανα στα ρεζιλίκια με το φαξ και την DIY πατέντα των κοψονούρηδων του Λόφου.

Διότι τέτοια είναι. Και συναφώς, να ανησυχήσει και για τις εκτιμήσεις των νομικών για τους κινδύνους οι οποίοι προδιαγράφονται ακόμα και εάν ευτυχήσουμε να μας ακούσουν στη Χάγη. Έστω κι αν αυτό θα είναι εν πολλοίς απότοκο ενός εσωτερικού τακτικισμού ο οποίος πήγε πολύ στραβά.

Για άλλη μία φορά, λοιπόν, η ελπίδα παραμένει το μοναδικό μας αποκούμπι με μια κυβέρνηση η οποία δεν διστάζει να λαϊκίζει τόσο, προκειμένου να πείσει ότι είναι κάτι που ποτέ δεν υπήρξε και δεν προσπαθεί και ιδιαίτερα να γίνει, έχοντας αφιερώσει τις δυνάμεις στις δουλειές των διαφόρων.

Για αυτό, αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο λαϊκίζουν. Και το μέχρι πού είναι άξιοι να φτάσουν με τον λαϊκισμό τους, προκειμένου να μην χαλάσει το εσωτερικό παιγνίδι. Και εδώ είναι που οι νυν γίνονται επικίνδυνοι. Ξανά.

Υστερόγραφο: Ο τίτλος είναι παραλλαγή ενός άλλου που είχα βάλει πριν από πολλά χρόνια για ένα παρομοίως τραγελαφικό περιστατικό με τον Ντενκτάς και την τότε κυβέρνηση του ΔΗΣΥ. Ο δε Νίκος είναι και ο… μεγάλος και ο μικρός.