Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν

«Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν», είχε πει κάποτε ο Ισοκράτης, ένας από τους δέκα Αττικούς ρήτορες και ο θεωρούμενος ως κορυφαίος του είδους της επιδεικτικής ρητορείας.

Το ήθος λοιπόν, εδώ το επίπεδο, της Πολιτείας ολόκληρης είναι όμοιο με εκείνων που την κυβερνούν.

Οδυνηρά διαχρονική παραμένει η σοφία του. Ειδικά στις μέρες μας όπου ο μισός (και βάλε) κόσμος απέχει από τα κοινά, αφήνει την τύχη του στις μειονότητες των ακραίων και των γραφικών και μετά απορεί κιόλας πώς βρέθηκε να τον κυβερνούν αυτοί που τον κυβερνούν. Καλή ώρα και εμείς.

Δεν θα το κουράσω όμως. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα ή τουλάχιστον στον πρωταγωνιστή του: Δημήτρης Συλλούρης. Το Συλλουρούδιν.

Ένας τύπος ο οποίος διέπρεψε ως δελφίνος στον ΔΗΣΥ. Απέτυχε να γίνει πρόεδρος του κόμματος το 1997 (σ.σ. κέρδισε ο Νίκος Αναστασιάδης με 70% και ο Συλλούρης δεν επαναδιεκδίκησε το 1999) και έλαβε τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου το 2001 προκειμένου να κοπάσουν οι αδιάκοπες εσωκομματικές προστριβές.

Την κράτησε ώς το 2004, όταν… θυμήθηκε πως διαφωνεί με το κόμμα του Γλαύκου Κληρίδη στο Κυπριακό και ανεξαρτητοποιήθηκε, για να ιδρύσει το 2005 το ΕΥΡΩΚΟ.

Το 2011 στις Βουλευτικές (και όντας πρόεδρος του ΕΥΡΩΚΟ) καλούσε τους ψηφοφόρους που ήταν ενάντια στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία να ταχθούν στο πλευρό του ΕΥΡΩΚΟ «του μοναδικού αντιδιζωνικού κόμματος» αλλά δύο χρόνια μετά -και καταλαβαίνοντας ότι το ΕΥΡΩΚΟ τελείωνε- στήριξε στις προεδρικές εκλογές τον «ανανικό» Αναστασιάδη, γλείφοντας εκεί όπου έφτυνε.

Άξιζε τον κόπο. Μερικούς μήνες μετά, δοκίμασε την τύχη του ως υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ για να έρθει… πέμπτος από τους έξι. Αφού απέτυχε η αντιπαροχή του ΕΥΡΩΚΟ, το 2016 διέλυσε το (διαλυμένο για να είμαστε ειλικρινείς) κόμμα του και έφτιαξε με τη Θεοχάρους την Αλληλεγγύη καταφέρνοντας να εκλεγεί βουλευτής την υστάτη.

Ο ΔΗΣΥ, μετά από όλα αυτά, μας τον έκανε και πρόεδρο της Βουλής. Η στήλη έχει γράψει πολλές φορές για τη θλιβερή αυτή πολιτική παρουσία η οποία ειδικά, μετά από την ανάδειξή του στην προεδρία της Βουλής, έχει καταφέρει να δείξει το επίπεδό του με τον πλέον τραγικό όσο και τραυματικό για το πολίτευμα τρόπο.

Από την πρόσκληση με το «εσιέκ κιμπί» των νεοναζί της Χρυσής Αυγής σε επίσημο δείπνο -κατά παράβαση της απόφασης όλων των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα οι οποίες αναγκάστηκαν να αρνηθούν να παραστούν οι ίδιες στο δείπνο του προέδρου της Βουλής της Κύπρου- μέχρι τα ρεζιλίκια με τον Ντάνο, τις ιδέες περί επιβολής στολής στους βουλευτές στο βορειοκορεατικό πρότυπο…

… τις ειρωνείες του για όσους θεωρούν υπερβολικό το να δώσουμε πέραν των 100 εκατομμυρίων ευρώ για να αφήσει εκείνος νέο κτήριο Βουλής και βέβαια τη σχετική με αυτό προσβολή –αντί απολογίας- στον πρόεδρο της οργάνωσης των αναπήρων για τη μη πρόσβασή του με το τροχοκάθισμα στην ολομέλεια.

Και άλλα αμέτρητα. Ο τύπος αυτός επιδεικνύει μονίμως μια θρασεία συμπεριφορά και μια καταγέλαστη αλαζονεία η οποία πέρα από την έλλειψη ορίων, προδίδει και τη συμπλεγματική ανασφάλεια ενός ανθρώπου όχι μόνο ανάξιου να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο αλλά και αποφασισμένου, αφού δεν μπορεί, να επιβάλει ετσιθελικά το δικό του.

Αυτό έγινε και με τη λίστα για τα κόκκινα δάνεια των βουλευτών την οποία του είχε παραδώσει η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη αποχωρώντας. Και την οποία επέστρεψε απροειδοποίητα στον νέο διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, όταν ο κύριος Ηροδότου πήγε, ανυποψίαστος, να τον δει εθιμοτυπικά για πρώτη φορά.

Ο νέος διοικητής, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορούσε να προβεί στην έρευνα την οποία το Συλλουρούδιν τον κάλεσε κιόλας εκείνη την ημέρα να κάνει (!..), τον ενημέρωσε -εάν το ήξερε ο Συλλούρης ή όχι, μόνο ο ίδιος μπορεί να το απαντήσει- ότι για να καταθέσει τα στοιχεία, χρειάζεται να ζητηθεί αυτή η έρευνα από επιτροπή της Βουλής.

Πέρασαν μήνες από την πρώτη επιστολή του διοικητή. Και ο Συλλούρης κώφευε, παρότι τόσο το δικό του ύφος όσο και ρεπορτάζ στον Τύπο τα οποία μιλούσαν για παρασκηνιακές πιέσεις προκειμένου να ξεχαστεί το ζήτημα - έπλητταν ανεπανόρθωτα το κύρος της Βουλής.

Δύο βουλευτές της Επιτροπής Ελέγχου (Χαραλαμπίδου και Περδίκης) επέμεναν να θέτουν το εξαιρετικά σοβαρό αυτό ζήτημα. Μάταια. Μέχρι που ο διοικητής της Κεντρικής έστειλε και νέα επιστολή στον Δημήτρη Συλλούρη, εκθέτοντάς τον.

Και αφήνοντάς τον, προχθές, όπως έγραψε και ο «Πολίτης» μαζί με τον πρόεδρο της Επιτροπής Ελέγχου Ζαχαρία Κουλία, «να ρητορεύουν και να θέτουν ερωτήματα και προσκόμματα επί μία ώρα» (sic). Αλλά τελικά να μην μπορούν να ανακόψουν την κλήση του διοικητή της Κεντρικής στη Βουλή για να εξεταστεί το θέμα.

Όταν, λοιπόν, ο κοινοβουλευτισμός και η δημοκρατία κατ’ επέκταση αφήνεται στα χέρια πολιτικών με αυτό το επίπεδο, ανίκανων ή αδιάφορων να αντιληφθούν τη σημασία της διαφάνειας στα πολιτικά πράγματα, η εξέλιξη δεν είναι αδύνατον να προβλεφθεί. Το αντίθετο μάλιστα. Και η ζημιά επίσης.

Το ότι ο συγκεκριμένος είχε κάνει δήλωση Πόθεν Έσχες ως πρόεδρος της Βουλής, στην οποία παρουσίαζε «χωράφια» αλλά μέσα από τα στοιχεία του Κτηματολογίου φαινόταν ότι είχαν ανεγερθεί ακίνητα σε αυτά, δείχνει επιπροσθέτως την όποια καταλληλότητά του για ένα τέτοιο αξίωμα.

Το ότι και αυτό, όπως και όλα τα άλλα, στις δηλώσεις Πόθεν Έσχες πολλών εκ των αρχόντων μας πέρασε στα ψιλά, χωρίς να εξεταστεί και να ζητηθούν ευθύνες, αυτό παραπέμπει κατευθείαν στον Ισοκράτη: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν».