Lo sai fratello? Siamo nella merda!*

Η δειλία και η υποκρισία. Υπάρχουν και άλλα, αλλά νομίζω πως εάν κάποιος θέλει να αναλύσει τη στόφα του μεγαλύτερου μέρους των Κυπρίων πολιτικών, αυτά τα δύο συστατικά είναι τα βασικότερα. Και τίποτα άλλο δεν τα αναδεικνύει τόσο όσο το Κυπριακό.

Τα πράγματα είναι απείρως απλούστερα από ό,τι τα φανταζόμαστε. Ένα μεγάλο μέρος τους πιστεύει πως η κατάσταση ως έχει είναι ουσιαστικά η λύση. Τα δε κολλήματά τους με την άλλη κοινότητα, όπως και η βασική τους επιδίωξη, ένα δηλαδή κράτος μισό αλλά εσαεί διαχειρίσιμο από το είδος τους, τους κάνουν να πιστεύουν πως η διχοτόμηση είναι η «δεύτερη καλύτερη λύση», όπως είχε πει και ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Πλην της «απελευθέρωσης». 

Η «απελευθέρωση» ως η χονδροειδέστερη -και συγχωρέστε με- ανέφικτη μαλ… με την οποία χειραγωγούν το μέρος εκείνο του λαού το οποίο δεν έχει ιδιαίτερα αυξημένη τη νοημοσύνη, διαχρονικά. Και δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς για εκείνους, το είδος αυτό κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι σε αριθμούς στη χώρα μας. Κάτι που επιτρέπει στο οξύμωρο είδος των… πατριωτών-διχοτομιστών να χτίζει καριέρες, να παίρνει μίζες και να χρησιμοποιεί το κράτος για τον πλουτισμό του ακόμη και με συνέπειες καταστροφικές για το ίδιο.

Δεδομένου ότι απευθύνεται ως επί το πλείστον σε… λιγότερο ευνοημένους από τη φύση, μια «πατριωτική» ιαχή είναι άξια να φτιάξει τα πάντα. Και το κάνει συνήθως.

Εάν σε αυτούς προσθέσει κανείς και τους παρόμοιους αλλά πιο επιδέξιους λαοπλάνους της «Δεξιάς», όλους αυτούς που όποτε τους βολεύει επικαλούνται τον Κληρίδη -που δεν ήταν και ο ίδιος άγιος, για να μην ξεχνιόμαστε, το 1993 και το 1998- τότε έχει ήδη, ως αποτέλεσμα, το κυρίαρχο κομμάτι της πολιτικής σκηνής.

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM