Τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου που δημοσιεύτηκαν την Κυριακή, κάθε άλλο παρά να μας ικανοποιούν θα έπρεπε, ειδικά εμάς τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, στην Κύπρο η πιο δημοφιλής πηγή ενημέρωσης ήταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (70%), ακολουθούμενα από την τηλεόραση (62%), τις ειδησεογραφικές σελίδες και πλατφόρμες (52%) και το ραδιόφωνο (30%), ενώ ο έντυπος Τύπος βρισκόταν μόλις στο 10%. Βάσει των αριθμών αυτών, δεν θα έπρεπε να είχαμε θορυβηθεί (αφού δεν το έχουμε κάνει εδώ και τόσα χρόνια) ως κοινωνία, ως πολιτεία, ως πολίτες; Όχι επειδή θέλουμε να δαιμονοποιήσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά επειδή πρέπει να υπάρξει μια αντίδραση, η οποία θα μας σπρώξει ως κοινωνία προς τη σωστή αντίληψη τού τι είναι έγκυρο και τι όχι, αλλά και του πώς θα πρέπει να φιλτράρουμε τις πληροφορίες από τις οποίες, κακά τα ψέματα, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από όλες τις κατευθύνσεις. Κι επειδή, φυσικά, οι λειτουργοί του Τύπου, συχνά - πυκνά, δεχόμαστε και προσωπικές επιθέσεις.
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος δεν διαβάζει πλέον. Κι αυτό το έχω αντιληφθεί από πρώτο χέρι, διότι έχω υπάρξει στο πρόσφατο παρελθόν ο έχων την επιμέλεια του ρεπορτάζ της υγείας, από την περίοδο έναρξης της πανδημίας της νόσου COVID-19, μέχρι και λίγο πριν από τη λήξη του συναγερμού. Έχω στο ενεργητικό μου πολλά ρεπορτάζ σε σχέση με το θέμα αυτό -για τα lockdowns, τα μέτρα αυτοπροστασίας, τους εμβολιασμούς αργότερα- μέχρι που ο κουρνιαχτός είχε αρχίσει να καταλαγιάζει. Μετά από αυτή την καταιγίδα, είχα καταπιαστεί και με το φλέγον (στο μυαλό κάποιων) τότε θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, με ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, αρθρογραφία κ.λ.π.
Οι προαναφερθείσες είναι δύο θεματολογίες για τις οποίες είχα δεχθεί προσωπική επίθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν «τολμούσα» να προβάλω το αποτέλεσμα της δουλειάς μου. Και ξέρετε γιατί; Επειδή οι συμπολίτες μου διάβαζαν μόνον τον τίτλο του κειμένου μου, άντε να έριχναν και κανένα βλέφαρο στο μικρό κείμενο το οποίο συνόδευε την ανάρτηση. Στις περιπτώσεις στις οποίες «λύγισα» και αποφάσισα να μπω στο λούκι να απαντήσω σε επικριτικά σχόλια, παραπέμποντας τον εκάστοτε «αγανακτισμένο» στο τάδε σημείο του κειμένου μου, το οποίο θα του έλυνε τις απορίες, αντιλαμβανόμουν πως ούτε καν το είχε διαβάσει. Το ότι ο κόσμος σήμερα δεν διαβάζει, δεν είναι μόνο δικό μου συμπέρασμα. Από καιρού εις καιρόν, είναι κάτι το οποίο συζητούμε οι δημοσιογράφοι μεταξύ μας.
Γιατί, όμως, στραφήκαμε στα social media (ναι, είναι κοινό χαρακτηριστικό); Πρέπει να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο; Όχι, για κανέναν λόγο. Οι άνθρωποι έχουμε γίνει ρομπότ, απλοί διεκπεραιωτές της καθημερινότητας. Απλώς, τρέχουμε να προλάβουμε. Κι όταν βρίσκουμε ελάχιστο χρόνο, ρίχνουμε μια ματιά στα κινητά μας, με έναν κυκεώνα περιεχομένου να περνά από μπροστά μας. Και πάλι, δεν έχουμε χρόνο και μάλλον ούτε και διάθεση να φιλτράρουμε. Το μόνο που θέλουμε, είναι η αλήθεια και να εμπιστευτούμε κάτι, κάποιον. Όμως, αυτό δεν είναι αρκετό. Οφείλουμε να εκπαιδευτούμε ως πολίτες, διότι η σκοπιμότητα έχει εδραιωθεί στην κοινωνία μας και το ένστικτό μας και μόνο δεν μας βοηθά. Πρέπει να προστατευθούμε.
Θα επανέλθω…
