Όταν τον Ιούνιο του '23, σε εγκαίνια έκθεσης για την Αμμόχωστο, ο Νίκος Χριστοδουλίδης ενημέρωνε πως είχε δεχθεί ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα και προανήγγελλε εξελίξεις με την εμπλοκή της ΕΕ σε ανώτατο επίπεδο στην ουσία έδινε το στίγμα της εξωτερικής του πολιτικής: ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να δέσει και το Κυπριακό στο άρμα της εικόνας του. Οι διαρροές των επόμενων ημερών ανέλαβαν να συντηρήσουν το αφήγημα, εντάσσοντας σε αυτό προσωπικότητες όπως η Άνγκελα Μέρκελ και ο Μπαρνιέ. Ήταν απόλυτα άκαιρο, αφού δεν υπήρχαν καν διαπραγματεύσεις, απόλυτα αναγκαίο, όμως, για το προφίλ που επιδίωκε να χτίσει. Και ήταν κάτι που τήρησε κατά γράμμα στη συνέχεια.
Όποτε έβρισκε μικρόφωνο αρέσκετο να βγάζει ειδήσεις. Να μετατρέπεται σε απόλυτο show man. Όπως στην αντικατοχική εκδήλωση στη Δερύνεια, πέρσι τον Αύγουστο, όταν, πριν ακόμα ανακοινωθεί κάτι από τα Η.Ε., έσπευδε ο ίδιος να αποκαλύψει συμφωνία για τριμερή συνάντηση στο Κυπριακό. Ο Τατάρ το διέψευσε, τα Η.Ε. σώπασαν και τελικώς η συνάντηση σπρώχτηκε 2 μήνες αργότερα. Στον βωμό της νέας διπλωματικής επιτυχίας που έφερε την επανέναρξη των συνομιλιών, άφησε στο πλάι τα διπλωματικά θέσμια. Αφού χρειαζόταν άμεσα ένα αφήγημα που θα υπερκάλυπτε τα τεράστια ελλείμματα πολιτικής που κατέγραφε η κυβέρνηση στο εσωτερικό. Και θα «επέβαλλε» την εικόνα του δεινού ηγέτη.
Σε αυτό το αφήγημα, οι πραγματικότητες ποτέ δεν αποτέλεσαν εμπόδιο. Αντίθετα, προσαρμόζονταν σ’ αυτό. Αυτό έγινε και μετά τη συνάντηση με τον Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο ή οποία, σύμφωνα με την κυβέρνηση, έπαιρνε τις σχέσεις των δύο χωρών σε νέα επίπεδα. Στην υπόδειξη κάποιων ότι ήταν μεν σημαντική αλλά πρακτικά τα οφέλη της είχαν ταβάνι, δεδομένου του γεγονότος ότι κάθε άλλο παρά δεδομένη ήταν η παρουσία Μπάιντεν μετεκλογικά, η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη είχε και πάλι την απάντηση. Και αυτή ήρθε με μια αποκάλυψη του κυβερνητικού εκπροσώπου, λίγο αργότερα, για συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος με στενό συνεργάτη του Τραμπ, κατά την οποία μάλιστα συζητήθηκαν και τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να αναλάβουν το Υπουργείο Εξωτερικών σε περίπτωση εκλογής του. Δεν αποκαλύφθηκε με ποιον είχε συζητήσει. Ούτε είχε και σημασία. Σημασία είχε η ανάδειξη της εικόνας ενός Προέδρου που ήταν μπροστά από τα γεγονότα. Και του οποίου η άποψη ήταν τόσο σημαντική που ζητείτο ακόμα και για τον μελλοντικό υπουργό Εξωτερικών της Αμερικής.
Κάθε γεγονός, πραγματικό ή πλασματικό, παρουσιαζόταν με τρόπο που γιγάντωνε την εικόνα του. Ανήγαγε μια χειραψία, έναν καφέ ή μια κουβέντα στο πόδι (όπως εκείνες με Ερντογάν, Φιντάν και Γκουτέρες) σε συναντήσεις κορυφής. Κατά τις οποίες μετέτρεπε την Κύπρο σε χώρα με ρόλο και ισχύ. Για να φτάσουμε στο σήμερα, όταν και ο Νίκος Χριστοδουλίδης αποφάσισε να αυτοπλασαριστεί ως μεσάζων στη διένεξη μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Η κυβέρνηση ενημέρωσε ότι το Ιράν μά6ς ζήτησε να μεταφέρουμε μήνυμα στο Ισραήλ, για να βγει το Ιράν με τον πιο επίσημο τρόπο να μας διαψεύσει. Για μια ακόμα φορά το σενάριο ήταν το ίδιο. Η Κύπρος του Νίκου Χριστοδουλίδη, όντας χίλιες φορές μεγαλύτερη από τη σκιά της, αναδεικνύετο σε σημαντικό παίχτη των εξελίξεων. Ήταν τέτοιος ο ρόλος της χώρας στην περιοχή και τόσο καθοριστική η σχέση με το Ισραήλ που το Ιράν έσπευσε να ζητήσει τη βοήθειά μας. Και τέτοια η επιρροή μας που εμείς θα ανταποκρινόμασταν. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτή τη φορά οι επιπτώσεις ήταν άμεσα ορατές. Τις οποίες η αντίδρασή μας, μετά τη διάψευση, γιγάντωσε. Με την κυβέρνηση να κατηγορεί εμμέσως το Ιράν ότι έλεγε ψέματα. Σε περιπτώσεις πολέμου το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια, είπε ο βοηθός κυβερνητικός εκπρόσωπος. Πρώτο θύμα όμως ήταν για μια ακόμα φορά η σοβαρότητα.
Πολλοί διερωτώνται πώς ο Νίκος Χριστοδουλίδης, πρώην διπλωμάτης, είναι δυνατόν να λειτουργεί τόσο εκτός διπλωματικών θεσμίων. Με τόση ανευθυνότητα. Να σπεύδει να προλάβει τα Η.Ε. και να ανακοινώνει κάτι που θα έπρεπε να είχε ανακοινώσει ο Οργανισμός που ηγείται της προσπάθειας στο Κυπριακό, να εμπλέκει πρόσωπα (χωρίς την έγκρισή τους) σε δικά του παιχνίδια ή, ακόμα χειρότερα, να διαμορφώνει συνθήκες όπου άλλα κράτη να αναγκάζονται να μας διαψεύσουν. Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που ο Νίκος Χριστοδουλίδης χειρίζεται τα πάντα -με επικοινωνιακά τεχνάσματα και όρους εσωτερικής κατανάλωσης. Είτε αφορούν το εσωτερικό είτε την εξωτερική πολιτική μας. Η πολιτική διεξάγεται στη βάση εξαγγελιών και παράλληλα με τις πραγματικότητες. Με στόχο τη διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας.
Το ερώτημα είναι αν έχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει αυτή την εικονική πραγματικότητα την οποία καλλιεργεί, χωρίς όρια, ή αν την ανακυκλώνει θεωρώντας ότι χτίζει για τον ίδιο το προφίλ ενός μεγάλου ηγέτη. Ό,τι όμως από τα δύο κι αν ισχύει, όπως έδειξε και η περίπτωση με το Ιράν, δεν έχει και τόση σημασία. Διότι στην προσπάθεια να εξυπηρετήσει την εικόνα του, με κάθε μέσο και τρόπο, βάζει τον ίδιο και τη χώρα σ’ έναν φαύλο κύκλο αυτοεπιβεβαίωσης από τον οποίον είναι αδύνατο να βγει.
Αυτό είναι που στο τέλος της ημέρας τον έχει καταστήσει από ένα σημείο και μετά τόσο επικίνδυνο. Το ότι βρίσκεται εντελώς εκτός πραγματικότητας. Ή σ’ ένα σημείο όπου οι πραγματικότητες ελάχιστα τον επηρεάζουν πλέον. Είναι τέτοια η προσήλωσή του στην εικόνα που δείχνει να έχει ξεμείνει πλέον από αντίληψη. Κυρίως, όμως, προοπτική. Διότι ένας άνθρωπος που βιώνει με απόλυτα δικό του τρόπο τις πραγματικότητες, και με μόνο κριτήριο την εικόνα του, είναι αδύνατον να τις αντιμετωπίσει. Κι ένας άνθρωπος που δεν αντιμετωπίζει τις πραγματικότητες είναι αδύνατον να μην αποτύχει.
https://x.com/AntonisPolydoro
