Μία ακόμη δημοσκόπηση για τις βουλευτικές εκλογές του 2026 τις προηγούμενες μέρες –αυτή τη φορά από το κανάλι SIGMA- έδειξε ότι μόνο οκτώ μήνες πριν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη, το σκηνικό παραμένει ιδιαίτερα ρευστό, με τα παραδοσιακά κόμματα –μικρά και μεγάλα- να καταγράφουν πτώση στα ποσοστά τους, σε αντίθεση με τα λαϊκίστικα και αυτοαποκαλούμενα ως αντισυστημικά ΕΛΑΜ και ΑΛΜΑ, που δείχνουν να εξασφαλίζουν ποσοστά πολύ πέραν του λογικά αναμενόμενου.
Φυσικά είναι νωρίς ακόμα για να θεωρηθεί ότι η τάση αυτή θα επιβεβαιωθεί και στις κάλπες, γιατί άλλη η συμπεριφορά των ψηφοφόρων στις δημοσκοπήσεις και μάλιστα σε μεγάλη χρονική απόσταση από τις εκλογές και άλλη την ώρα που βρίσκονται μπροστά στην κάλπη.
Αν όντως όμως επιβεβαιωθεί, αυτό θα οδηγήσει σε μία ανατροπή στα πολιτικά πράγματα του τόπου και θα φέρει τα πάνω-κάτω στη νέα Βουλή, με το 20 ίσως και 30% των εδρών της να περνούν σε χέρια λαϊκιστών, αριβιστών, ακροδεξιών και πολιτικά ανώριμων και ανεύθυνων προσώπων.
Όχι πως η Βουλή μας διανύει τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες τα καλύτερα της χρόνια ή ότι δεν παρατηρούνται και τώρα φαινόμενα λαϊκισμού και στείρων συμπεριφορών, όμως τα λεγόμενα παραδοσιακά κόμματα, με όλα τα κακά και στραβά τους, έχουν την ικανότητα, ιδιαίτερα σε σοβαρά και κρίσιμα για τον τόπο προβλήματα και ζητήματα, να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργούν μέσα στη Βουλή –αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές– υπεύθυνα.
Μία νέα Βουλή με χαμηλότερο σύνολο εδρών στα παραδοσιακά κόμματα ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ και, αντίθετα, ισχυρή παρουσία του ακροδεξιού ΕΛΑΜ και λοιπών λαϊκιστών και ανεύθυνων συνθηματολόγων θα οδηγηθεί αναπόφευκτα σε «βραχυκύκλωμα», αναποτελεσματικότητα και ουσιαστικά εξουδετέρωση, με απρόβλεπτες για τον τόπο και την κοινωνία συνέπειες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για το ότι φτάσαμε στο τραγικό σημείο να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην πολιτική μας ζωή τέτοια επικίνδυνα στοιχεία, η κύρια ευθύνη είναι των παλιών κομμάτων που απομονώθηκαν από την κοινωνία, δεν ανανεώθηκαν και εκσυγχρονίστηκαν, όταν και όσο έπρεπε, και με τις συμπεριφορές, πολιτικές και πρακτικές τους απογοήτευσαν τους πολίτες και συνέβαλαν στον πλήρη εκφυλισμό της πολιτικής.
Η λύση όμως δεν είναι, για να τιμωρήσουμε τα κόμματα αυτά, να «ανοίξουμε την πόρτα του φρενοκομείου». Η λύση δεν είναι να αλλάξουμε αυτό που μας απογοήτευσε με αυτό που θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Αν το κάνουμε αυτό, δεν είναι τα κόμματα εκείνα που θα τιμωρήσουμε αλλά τους εαυτούς μας.
Το πρόσφατο παράδειγμα των ευρωεκλογών με τη συντριπτική εκλογή στο Ευρωκοινοβούλιο ενός «ουρανοκατέβατου», απολίτικου και ανώριμου νεαρού συνθηματολόγου, ως τιμωρία των πολιτικών κομμάτων, είναι χαρακτηριστικό για να μας προβληματίσει επαρκώς, να μην επαναλάβουμε το ίδιο και πολύ χειρότερο και οδυνηρότερο αυτή τη φορά λάθος.
