Χρειάστηκε η γνωμοδότηση-καταπέλτης του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη για να επανέλθει η Βουλή στη ριζική διόρθωση ενός απαράδεκτου και αντιδημοκρατικού νομοθετήματος που η πλειοψηφία του Σώματος ψήφισε πριν από περίπου πέντε μήνες. Ένα νομοθέτημα το οποίο, υποτίθεται, ρύθμιζε τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις. Ένας νόμος ο οποίος φώναζε για τις αντιδημοκρατικές του διατάξεις σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα. Όμως, ο ετσιθελισμός ορισμένων κομμάτων στη Βουλή αλλά και μερικών βουλευτών που ήθελαν πάση θυσία να κάνουν το «κομμάτι» τους σε συνεργασία με το Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημοσίας τάξεως, έχρισαν τον νόμο ως το όχημα που ρυθμίζει, με δήθεν δημοκρατικό τρόπο, το δικαίωμα στις διαδηλώσεις και της ελευθερίας έκφρασης. Σήμερα τρέχουν να κάνουν διορθωτικές κινήσεις. Η παρέμβαση του Γραφείου Δημοκρατικών θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με αποτύπωση την έντονη κριτική του μερικές μόνο ημέρες από την έγκριση του νόμου μετά από μια άμεση κινητοποίηση της βουλεύτριας Ειρήνης Χαραλαμπίδου, αναγκάζει σήμερα την Πολιτεία, την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, να επανέλθουν με σοβαρές διορθωτικές κινήσεις για αλλαγή σημαντικών σημείων του νόμου.
Θυμίζουμε ότι ο ΟΑΣΕ υπέδειξε ότι το νομοσχέδιο είχε υπερβολικά ευρείες διατάξεις οι οποίες επιτρέπουν αυθαίρετους περιορισμούς. Καταγράφονταν επίσης υπερβολικές υποχρεώσεις και ευθύνες στους διοργανωτές, οι οποίοι μπορεί να θεωρηθούν υπεύθυνοι για πράξεις τρίτων, γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά. Αποτυπώνονταν ακόμη ασαφείς λόγοι επιβολής περιορισμών ή διάλυσης συναθροίσεων. Ο νόμος δεν παρέχει σαφείς εγγυήσεις νομιμότητας, αναγκαιότητας και αναλογικότητας. Σημείωνε ακόμη την έλλειψη μηχανισμού λογοδοσίας για ενέργειες της Αστυνομίας, ενώ καταγράφονταν ακόμη δυσανάλογες ποινές, συμπεριλαμβανομένης της φυλάκισης που μπορεί να έχουν, αποτρεπτικό αποτέλεσμα και να «παγώσουν» την άσκηση του δικαιώματος.
Όλες αυτές οι «ίντριγκες» του νόμου τις οποίες πέρασε η Βουλή κατά πλειοψηφία, η οποία μάλιστα κατηγορούσε τη μειοψηφία ότι επιθυμεί την κάλυψη των διαδηλωτών και τις υποτιθέμενες παρανομίες τους, καταρρέουν μετά από παρέμβαση των διεθνών σωμάτων, που ευτυχώς με τη στάση ορισμένων βουλευτών όπως η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, ακόμη μια φορά συνδράμουν στη διάδοση των δημοκρατικών θεσμών σε αυτό τοΝ τόπο. Μπορεί αυτό το γεγονός, όπως εξελίσσεται, να γίνει μάθημα στους έχοντες την υποχρέωση να διατηρούν αλλά και να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτή την Πολιτεία; Το ερώτημα δεν είναι σχηματικό αλλά απολύτως πραγματικό και με τις δημοκρατικές πολιτικές αποφάσεις να είναι μονόδρομος.
