Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος μιλά στον «Πολίτη» για τις εμπειρίες του μέσα από τη δράση του σε ομάδες διάσωσης στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Μοιράζεται μαζί μας συγκλονιστικές εμπειρίες από επιχειρήσεις διάσωσης, μιλά για το Δίκαιο της Θάλασσας, τα κυκλώματα των διακινητών και την άδικη συμπεριφορά της Ευρώπης έναντι στους πρόσφυγες. Πρόσφατα, ήταν μέρος της αποστολής Global Sumud Flotilla του Παγκόσμιου Στολίσκου για την Ελευθερία που προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας μεταφέροντας συμβολική ανθρωπιστική βοήθεια. Με αφορμή την επίσκεψή τους στην Κύπρο, μιλά για τις εμπειρίες του στη θάλασσα και τις δεκάδες διασώσεις, για το μεταναστευτικό και προσφυγικό σήμερα αλλά και πώς βίωσε την εμπειρία της αποστολής στη Γάζα, περνώντας μεταξύ άλλων τέσσερις μέρες σε φυλακές του Ισραήλ μετά τη σύλληψή τους σε διεθνή ύδατα από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό.
Ποιος είναι ο Ιάσονας;
Είμαι από την Αθήνα αλλά τα τελευταία χρόνια δεν μένω πολύ εκεί, βρίσκομαι δεξιά-αριστερά γιατί συμμετέχω σε διάφορα εγχειρήματα αλληλεγγύης και διασωστικές ενέργειες, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην κεντρική Μεσόγειο. Έχω σπουδάζει πολιτικός μηχανικός αλλά ασχολούμαι με τον ανθρωπιστικό τομέα. Στην αρχή ήμουν με τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» και κτίζαμε νοσοκομεία στην Αφρική, στη συνέχεια ήμουνα σε διασωστικά πλοία που διασώζουν ανθρώπους στη θάλασσα. Έχω επίσης και ένα κομμάτι κινηματικής δράσης, όπου συμμετέχω σε εγχειρήματα αλληλεγγύης για διάφορα ζητήματα ως μέρος του αντιρατσιστικού κινήματος αλλά και ως μέλος του κινήματος αλληλεγγύης προς τη Γάζα και τον παλαιστινιακό λαό.
Είμαστε σωστοί όταν μιλάμε για πρόσφυγες και μετανάστες;
Στη θάλασσα δεν υπάρχει ούτε πρόσφυγας ούτε μετανάστης, υπάρχουν ναυαγοί. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι σε κίνδυνο. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει το διεθνές δίκαιο με τρεις συμβάσεις, την UNCLOS, SOLAS, SAR, που λένε ότι πρέπει να διασώζεται κάθε άνθρωπος σε κίνδυνο στη θάλασσα, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το νομικό καθεστώς ή τον λόγο φυγής του. Ακόμα και αν έχει κάνει κάποιο έγκλημα, στη θάλασσα τον διασώζεις και τον φέρνεις στην ακτή. Εκεί θα δούμε ποιος είναι και τι θέλει. Στη θάλασσα δεν υπάρχουν ούτε Έλληνες ούτε Τούρκοι ούτε μετανάστες ούτε πρόσφυγες. Δεν έχει καμία σημασία αν έχει χαρτιά ή δεν έχει. Όταν κάποιος είναι στην άσφαλτο αιμόφυρτος, δεν ζητάς διαβατήριο, απλά καλείς το ασθενοφόρο και τον διασώζει. Αυτό συμβαίνει και στη θάλασσα. Δεν κοιτάμε διαβατήριο, δεν κοιτάμε χρώμα, δεν κοιτάμε θρησκεία. Διασώζουμε τους ανθρώπους και τους φέρνουμε στην ακτή.
Ποιοι είναι σήμερα οι βασικοί «μεταναστευτικοί ή προσφυγικοί» δρόμοι της περιοχής μας;
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διάφορες μεταναστευτικές ή προσφυγικές διαδρομές. Αρκετοί ξεκινάνε από τη Λιβύη για να φτάσουν στην Κρήτη είτε στη Σικελία της Ιταλίας. Από τα παράλια της Τουρκίας για τα ελληνικά νησιά, από το Μαρόκο για την Ισπανία, από τη Σενεγάλη για τα Κανάρια Νησιά. Υπάρχουν πολλές μετακινήσεις πληθυσμών, δυστυχώς, λόγω των πολέμων και λόγω της φτώχειας και λόγω της οικονομικής εκμετάλλευσης και οικονομικής ανισότητας. Οπότε το βασικό ζήτημα, για το οποίο φωνάζουμε και εμείς, είναι να υπάρχουν νόμιμες και ασφαλές δίοδοι για την προσφυγιά και τη μετανάστευση. Να μην ρισκάρουν οι άνθρωποι τη ζωή τους στη θάλασσα.
Πώς θα υπάρξουν ασφαλείς δίοδοι και διαδρομές;
Οι Ουκρανοί πρόσφυγες πώς ήρθανε με ασφαλή δίοδο στην Ευρώπη; Η Ευρώπη πήρε 4 εκατομμύρια Ουκρανούς πρόσφυγες μέσα σε τρεις μήνες. Για 200.000 που έρχονται κάθε χρόνο από τη θάλασσα λέμε «δεν χωράνε άλλοι και είναι πάρα πολλοί και θα μας πλημμυρίσουν». Κάτι δεν κολλά εδώ πέρα. Είναι, νομίζω, πολιτικό το ζήτημα.
Ο αντίλογος λέει ότι οι Ουκρανοί ήρθαν νόμιμα, με διαβατήρια και νόμιμες οδούς και όχι με παράνομες διαδικασίες…
Δεν υπάρχει νόμιμη διαδικασία. Αυτό είναι το θέμα. Ακούμε ότι έρχονται παράνομα, παράνομη είσοδος. Τι θα πει παράνομη είσοδος; Η έννοια της παράνομης εισόδου υπονοεί ότι υπάρχει και μια νόμιμη είσοδος την οποία για κάποιο μυστηριώδη λόγο οι πρόσφυγες αρνούνται να πάρουν και επιλέγουν να θαλασσοπνίγονται με τα παιδιά τους αγκαλιά. Δεν ισχύει αυτό. Δεν υπάρχει στο 2025 νόμιμος ή ασφαλής τρόπος για ένα ανθρώπινο ον να ζητήσει να ασκήσει το διεθνώς κατοχυρωμένο δικαίωμα του ασύλου. Γιατί οι υπηρεσίες ασύλου είναι εντός της χώρας, άρα πρέπει ο αλλοδαπός να κάνει «παράνομη» είσοδο στη χώρα, προκειμένου να πάει και να ζητήσει άσυλο και να πει «Γεια σας, θέλω να κάνω αίτηση ασύλου». Και αυτό είναι το μεγάλο δράμα της εποχής μας. τα κράτη δεν φτιάχνουν νόμιμες διόδους και τους σπρώχνουν στους διακινητές. Πρέπει δηλαδή οι άνθρωποι να πληρώσουν έναν εγκληματία 5, 6, 7, 10 χιλιάδες ευρώ προκειμένου να μπουν στη χώρα και να ζητήσουν άσυλο.
Ο πρόσφυγας δεν θέλει να ξεγελάσει τις Αρχές. Δεν μπαίνει παράνομα για να ξεγελάσει. Ο πρόσφυγας πηγαίνει μόνος του στην Αστυνομία και παραδίδεται. Και λέει «ήρθα, θέλω να ζητήσω άσυλο. Το δικαιούμαι από τον νόμο». Ποιος παράνομος πάει μόνος του στις Αρχές και παραδίδεται;
Η συνθήκη του Δουβλίνου «εγκλωβίζει» κόσμο στον ευρωπαϊκό νότο, επιβαρύνοντας περισσότερο χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρο. Πώς θα λυθεί αυτό;
Φυσικά και πρέπει να καταργηθεί. Να μην ξεχνάμε όμως ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται εδώ δεν θέλουν να μείνουν εδώ. Οι περισσότεροι θέλουν να περάσουν για τις χώρες της βόρειας Ευρώπης. Μόλις πάρουν διαβατήριο, άσυλο, κατευθείαν φεύγουν. Πολλοί φεύγουν και παράνομα. Πάρα πολλοί άνθρωποι περνάνε τα σύνορα παράνομα, ξαναπληρώνουν διακινητή μέσα από την Ελλάδα και περνάνε βόρεια είτε από Αλβανία είτε από άλλα περάσματα και φτάνουν στη Γερμανία, που είναι ο στόχος τους. Με τα στοιχεία του 2024 για την Ελλάδα, το 80% των ανθρώπων που ήρθαν και έκαναν αίτηση ασύλου πήρε το προσφυγικό καθεστώς. Σημαίνει ότι είναι σαν τους Ουκρανούς αλλά τα κράτη τους ανάγκασαν όχι να έρθουν με ασφάλεια όπως οι Ουκρανοί αλλά να θαλασσοπνιγούν, να είναι με τα μωρά τους στη θάλασσα, να βασανιστούν από συμμορίες στη Λιβύη, να δουν ανθρώπους μπροστά τους να πνίγονται, να ρισκάρουν να περάσουν μία πάρα πολύ τραυματική εμπειρία. Για ποιο λόγο, για να ασκήσουν ένα δικαίωμα που το δικαιούνται!
Αύριο το πρωί αν θέλουμε μπορούμε να τελειώνουμε με τα κυκλώματα των διακινητών σε 24 ώρες. Αύριο το πρωί! Αν φτιαχτούν νόμιμες και ασφαλείς δίοδοι για την προσφυγιά και τη μετανάστευση. Δεν είναι δυνατόν το 2025 να έχουμε μωρά να πνίγονται σε βάρκες. Είναι υποκρισία της Δύσης, μία χυδαία εργαλειοποίηση αυτών των ανθρώπων που τους λένε παράνομους ή λαθραίους, ενώ δικαιούνται. Είναι προστατευόμενα πρόσωπα από το Διεθνές Δίκαιο. Όταν τα καταφέρνουν και μπουν στη χώρα, το 80% παίρνει άσυλο, αυτό απογυμνώνει όλους αυτούς που μας ποτίζουν τα μυαλά με ρατσισμό.
Το κόστος
Έχεις την εμπειρία από εκατοντάδες διασώσεις, πόσα πληρώνουν τους διακινητές;
Εξαρτάται από τις αποστάσεις. Από το Τουρκία-Λέσβος είναι πιο κοντά, μπορεί να πληρώσουν 1.000-2.000 ευρώ. Το Λίβανος-Κύπρος πιο μακριά, μπορεί να πληρώσουν πιο πολλά, 4.000-5.000 ευρώ. Στη Μεσόγειο, που είμαι εγώ, το Λιβύη-Κρήτη κάνει 7.000-8.000 ευρώ
Τι σημαίνουν για αυτούς τους ανθρώπους αυτά τα ποσά;
Πολλές φορές είναι όλο το χωριό που βάζει συλλογικά χρήματα για να στείλει ένα μέλος του χωριού και να φτάσει στην Ευρώπη. Πιστεύουν ότι στην Ευρώπη θα δουλέψει και θα στείλει χρήματα πίσω. Άλλες φορές, όλη η οικογένεια στέλνει έναν… και αυτό απαντάει και στην ερώτηση γιατί βλέπουμε κυρίως άντρες στις βάρκες. Γιατί είναι αλήθεια ότι το 70% είναι άντρες. Ακούμε μια παραπληροφόρηση, ακούμε fake news ότι έρχονται εδώ για να μας καταλάβουν, είναι στρατός, είναι άντρες στρατεύσιμης ηλικίας. Όλα αυτά τα ψέματα και την προπαγάνδα, που στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν στοιχίζει 8.000 ευρώ το ταξίδι και είσαι τετραμελής οικογένεια, θες για τους τέσσερις ανθρώπους 32.000 ευρώ. Ποιον θα στείλεις από τους τέσσερις, αν πρέπει να στείλεις έναν γιατί δεν έχεις λεφτά, τον πιο ικανό, αυτόν που θα αντέξει το ταξίδι, με την προοπτική να φτάσει ο άνδρας στην Ευρώπη, να βγάλει τα χαρτιά του και να φέρει την οικογένειά του νόμιμα και με ασφάλεια. Για αυτό οι άντρες θαλασσοπνίγονται και θυσιάζονται, για να μπορέσουν να φέρουν τις οικογένειές τους με ασφάλεια, νόμιμα.
Να μην ξεχνάμε ότι το ταξίδι από το Σουδάν μέχρι την Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι ένα ταξίδι που δεν ξεκινά στα παράλια της Λιβύης. Μπορεί να ταξιδεύουν μήνες, να διασχίσουν με τα πόδια ερήμους. Την έρημο Σαχάρα την περνάνε με φορτηγά τέσσερις μέρες ταξίδι και πολλοί πεθαίνουν στην έρημο. Δεν έχουν καν νερό ή τους επιτίθενται συμμορίες και τζιχαντιστές. Είναι φοβερό ταξίδι. Άμα μιλήσετε με αυτούς τους ανθρώπους τι περνάνε για να έρθουν στην Ευρώπη είναι αδιανόητο. Κάθε ιστορία είναι μια ταινία. Είναι ταινία η ζωή τους.
Και στη Λιβύη δέχονται πολύ συχνά επιθέσεις από συμμορίες που τους αιχμαλωτίζουν, τους απαγάγουν και τους ζητάνε λίτρα από τις οικογένειές τους, τους βασανίζουν για λίτρα, αν δεν έχουν λίτρα να πληρώσουν τους ξαναπουλάνε ως σκλάβους.
Οι γυναίκες πέφτουν θύματα κακοποίησης και βιασμών. Σκεφτείτε ότι εμείς, στις διασώσεις, η πρώτη ερώτηση που μας κάνουν οι γυναίκες με το που ανεβαίνουν στο καράβι είναι αν έχουμε τεστ εγκυμοσύνης για να δουν αν είναι έγκυες από τους βιασμούς που υπέστησαν στη Λιβύη. Αυτός είναι ο λόγος που οι γυναίκες αποφεύγουν αυτά τα ταξίδια. Είναι τρομακτικά επικίνδυνα. Όλοι οι πρόσφυγες έχουν δεχτεί φοβερή κακοποίηση. Βλέπουμε ουλές στα σώματά τους από βασανιστήρια και όλες οι γυναίκες που διασώζουμε έχουν κακοποιηθεί από παραπάνω από έναν άντρες στη Λιβύη.
Πόσο διαρκεί το ταξίδι από τη Λιβύη για Κρήτη ή Σικελία;
Για το θαλάσσιο πέρασμα, αν η μηχανή δουλεύει σωστά και πάνε όλα εντάξει, μπορεί να κρατήσει 24 ώρες. Πολλοί κάνουν μέχρι και τρεις μέρες, δεν ξέρουν να πλοηγούν βάρκα, πάνε ζικ-ζακ, τους τελειώνει το νερό, πεθαίνουν από τη δίψα. Δεν έχουν GPS, αντιμετωπίζουν τα κύματα.
Νομίζω κάθε άνθρωπος, αν βάλει λίγο το μυαλό του να σκεφτεί τι σημαίνει να είσαι σε ένα φουσκωτό, που κανονικά χωράει πέντε και είστε πενήντα, που είναι τόσο υπερφορτωμένο, που το ένα σου πόδι είναι έξω από το μπαλόνι για να χωρέσεις. Έτσι ταξιδεύουν. Δεν έχουν τίποτα από αυτά που χρειάζεται ένα σκάφος για να πλοηγηθεί. Δεν έχουν σωσίβια, δεν έχουν διασωστικά μέσα, δεν έχουν μέσα πλοήγησης και επικοινωνίας. Φανταστείτε ότι δεν βλέπουν καν πού πάνε πολλές φορές. Είναι νύχτα, κάνει κρύο, παγώνουν και δεν ξέρουμε αν θα φτάσουν ζωντανοί το πρωί σε κάποια ακτή.
Πολλές φορές εμείς, όταν πλησιάζουμε να διασωσούμε μια τέτοια βάρκα, το πρώτο πράγμα που βλέπουμε από μακριά είναι χέρια, δεκάδες χέρια τεντωμένα. Την πρώτη φορά που είδα αυτή την εικόνα δεν κατάλαβα τι ήταν, πλησιάζοντας με το φουσκωτό είδα ότι ήταν πατεράδες και μανάδες που κράταγαν τα μωρά τους ψηλά και μας παρακαλούσαν να τα πάρουμε πρώτα ώστε να σωθούν στα σίγουρα. Πολλές φορές μας έχουν πετάξει μωρά μέσα στο σκάφος.
Υποκρισία οι διακινητές
Συνήθως οι διακινητές «εκπαιδεύουν» 1-2 άτομα ανά βάρκα για να έχουν ρόλο «αρχηγού» -αυτοί οι άνθρωποι μετά κατηγορούνται ως διακινητές. Πώς το σχολιάζεις;
Κάποιες φορές, ειδικά στο πέρασμα Τουρκίας-Λέσβου, που είναι πολύ κοντά, είναι 6 μίλια μόνο, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τυχαίοι πρόσφυγες που έχουν πληρώσει κανονικά για το ταξίδι και τους αναγκάζουν κάποιες φορές και με την απειλή των όπλων να πάρουν το τιμόνι. Άλλες φορές είναι άνθρωποι που ξέρουν πάνω-κάτω από θάλασσα και πληρώνουν μειωμένο «εισιτήριο». Πάντως δεν είναι ποτέ διακινητές. Δηλαδή αυτό που ακούμε στα κανάλια, ότι πιάσαμε διακινητές στις βάρκες, δεν ισχύει. Είναι ακόμα ένας τρόπος να δαιμονοποιήσουν αυτούς τους ανθρώπους στη συνείδηση του κόσμου. Τι ακούμε πάντα όταν συμβεί ένα ναυάγιο; Δεν φταίμε εμείς, οι διακινητές φταίνε. Ο διακινητής είναι ο μπαμπούλας που ξεπλένει κάθε κρατικό έγκλημα. Αντί να πούμε ότι φταίμε εμείς, τα κράτη, που δεν έχουμε νόμιμες πύλες εισόδου για την προσφυγιά και τη μετανάστευση, που δεν τους διασώζουμε έγκαιρα, που έχουμε λεηλατήσει τις χώρες τους, που συμμετέχουμε στους πολέμους, που οι πολυεθνικές της Δύσης ξεζουμίζουν τις πρώτες ύλες των χωρών της Αφρικής και της Ασίας…αντί να μιλήσουμε για όλα αυτά, λέμε για τους διακινητές.
Τι κάνουν τα λιμενικά; Για να δείξουν ότι κάνουν έργο ενάντια στο έγκλημα, συλλαμβάνουν τον οδηγό της βάρκας. Και λένε ότι εσύ φταις για το ναυάγιο, εσύ είσαι ο οδηγός και τους καταδικάζουν σε 20 χρόνια κάθειρξη ανά κεφάλι. Είναι μια προσπάθεια ακόμα να τρομοκρατήσουν τους πρόσφυγες να μην έρχονται στην Ευρώπη. Είναι ακόμα ένα μέσο αποτροπής της προσφυγιάς. Δεν ποινικοποιούν τους διακινητές γιατί ο πραγματικός διακινητής δεν μπαίνει ποτέ μέσα στη βάρκα.
Από τη δική σας πλευρά, πώς γίνεται μία διάσωση;
Εγώ τώρα συμμετέχω σε ένα ιταλικό καράβι, λέγεται Mediterranean. Η οργάνωση λέγεται Mediterranean Saving Humans. Είναι ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα. Δεν έχουμε καμία σχέση με θεσμικές οντότητες ούτε με κράτη, με τίποτα. Όλη η χρηματοδότηση είναι από δωρεές του κόσμου στο ίντερνετ, από δημόσια crowdfunding. Και έχουμε ένα καράβι με το οποίο περιπολούμε στη Μεσόγειο, βγαίνουμε στα ανοιχτά και ψάχνουμε για ανθρώπους σε κίνδυνο. Μπορεί να μας πάρει μέρες ή και εβδομάδες μέχρι να βρούμε βάρκα, ψάχνεις ψίλλο στα άχυρα. Έχουμε το ραντάρ του σκάφους, έχουμε κιάλια, έχουμε κάποια αεροπλάνα που μας βοηθάνε από εθελοντές πιλότους, από ανθρωπιστικές οργανώσεις που χτενίζουν τη θάλασσα και έχουμε και ένα δίκτυο γραμμών επικοινωνίας, το Alarm Phone.
Κανονικά αυτό που κάνουμε θα πρέπει να το κάνουν τα κράτη, όχι εμείς. Εμείς καλύπτουμε ένα κενό που έχει παρουσιαστεί στη διάσωση. Γιατί τα κράτη δεν τα νοιάζει να σώσουν πρόσφυγες. Άμα είσαι τουρίστας ή Ευρωπαίος, θα στείλουν αρμάδες για να σε σώσουν. Άμα είσαι μετανάστης ή πρόσφυγας στη θάλασσα, σε αφήνουν μέρες αβοήθητο. Όπως έγινε στο ναυάγιο της Πύλου, που ζήταγαν βοήθεια οι άνθρωποι 16 ολόκληρες ώρες και τους άφησαν να βουλιάξουν στη θάλασσα. 650 άνθρωποι πνίγηκαν. Και για το οποίο διώκονται 21 Έλληνες λιμενικοί αυτή τη στιγμή.
Είναι κάποια «ιστορία» όλα αυτά τα δέκα χρόνια που ξεχωρίζεις;
Καταρχάς στη Λέσβο ήταν πολύ συγκινητικό το κλίμα, ότι πραγματικά είχαμε ένα πανελλαδικό και παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες που φτάναν στο νησί. Γιατί τότε μην ξεχνάτε ότι είχαμε ένα εκατομμύριο ανθρώπους που διέσχισαν το Αιγαίο Πέλαγος σε τρεις μήνες για να ζητήσουν άσυλο και δεν υπήρχε καμία υποδομή. Οπότε ήταν πραγματικά μια γροθιά να βλέπεις εθελοντές, αλληλέγγυους, κατοίκους, ψαράδες της Λέσβου και τις γιαγιάδες… οι γιαγιάδες που τάιζαν το προσφυγάκι, που αυτή η φωτογραφία έγινε παγκόσμια γνωστή, ενωμένοι όλοι για τη διάσωση ανθρώπινων ζωών. Και αυτό είναι σημαντικό να το τονίζουμε, γιατί αυτό έδειξε τελικά τι διαφημίζει τη χώρα στο εξωτερικό και τι τη δυσφημίζει. Η Λέσβος έγινε παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης.
Μια εικόνα που μου έχει μείνει χαραγμένη και έγινε και σχετικά πρόσφατα ήταν σε μία διάσωση, ήταν δύο αδέλφια που ταξίδευαν από τη Γουινέα της Αφρικής και στον δρόμο χάθηκαν. Το ταξίδι είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Λύβιοι τους αιχμαλώτισαν, συμμορίες, τους απήγαγαν, τους βασάνισαν για λύτρα και ήταν ο ένας σε μία φυλακή και ο άλλος σε άλλη. Δεν ήξερε ο ένας αν ζει ο άλλος. Μετά από κάποιες μέρες εμείς διασώσαμε μία βάρκα στη μέση του πουθενά, 102 ναυαγούς, και μετά από πέντε ώρες διασώσαμε και άλλη μία βάρκα. Χωρίς να το ξέρουν, ο ένας αδερφός ήταν σε μία βάρκα και ο άλλος στην άλλη. Και βρέθηκαν ξανά πάνω στο καράβι μας, μετά από μήνες που είχαν χωριστεί και δεν ξέρανε αν ζει ο ένας για τον άλλον. Και φανταστείτε ότι όταν βρέθηκαν στο καράβι και άρχισαν να αγκαλιάζονται και να κλαίνε, άρχισε να κλαίει όλο το πλοίο μαζί. Αυτή η εικόνα δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό.
Η ΙΔΕΑ
Πώς γεννήθηκε η ιδέα του Global Sumud Flotilla;
Κάθε άνθρωπος που βλέπει αυτό που συμβαίνει στη Γάζα νιώθει την ανάγκη να κάνει κάτι. Να μην μείνει αμέτοχος, δεν ξέρω πώς μπορεί να αντέξει κάποιος να βλέπει ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί μέσα σε σκηνές ή παιδιά να πεθαίνουν από ασιτία, επειδή το Ισραήλ τους κόβει επίτηδες την τροφή για να τους τιμωρήσει συλλογικά. Όταν ένας πληθυσμός λιμοκτονεί, σύμφωνα και με τον ΟΗΕ, του πας τροφή, ακόμα και συμβολική ποσότητα. Ξεκίνησε ένας παγκόσμιος στόλος με 500 ακτιβιστές και ακτιβίστριες από 52 χώρες και κουβαλούσε αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης. Κουβαλούσαμε το βρεφικό γάλα και τρόφιμα. Γιατί ο λαός της Γάζας υποφέρει από έννα παράνομο ισραηλινό αποκλεισμό. Γιατί είναι παράνομος αυτός ο αποκλεισμός; Πρέπει να το τονίσουμε. Κανένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να μπλοκάρει ανθρωπιστική βοήθεια σε έναν πληθυσμό που λιμοκτονεί. Αυτό είναι έγκλημα πολέμου, είναι και μια πράξη που συνηγορεί στην τεκμηρίωση της γενοκτονίας. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στη Γάζα, όχι απλά για να μεταφέρουμε την τροφή αλλά για να σπάσει ο αποκλεισμός και να ενωθεί η Γάζα επιτέλους με τον υπόλοιπο πλανήτη, ώστε να μπουν κανονικά πλοία μετά, με επαρκή ποσότητα τροφίμων.
Πώς οργανώθηκε η πρωτοβουλία;
Ήταν ένα πολυεθνικό εγχείρημα, ένα εγχείρημα διεθνιστικής αλληλεγγύης, ξεκίνησαν πλοία από πολλά λιμάνια της Μεσογείου και ενωθήκαμε στην πορεία. Από τη Βαρκελώνη, κάποια από τη Σικελία της Ιταλίας, κάποια από την Ελλάδα και ενωθήκαμε όλοι στα νότια της Κρήτης. Όλα τα χρήματα μαζεύτηκαν από δημόσιο διεθνές crowdfunding. 3,2 εκατομμύρια ευρώ μαζεύτηκαν από το ίντερνετ. Γιατί ακούμε από πάρα πολλά, επίσης συκοφαντικά, σχόλια και fake news «πού τα βρήκατε τα λεφτά, κάποιος σας πληρώνει» κτλ. Κανείς δεν πληρώθηκε φυσικά για αυτή την αποστολή. Είναι ελεύθερος χρόνος. Μπορεί να μην καταφέραμε να φτάσουμε στη Γάζα αλλά προκάλεσε πάρα πολύ μεγάλη συσπείρωση ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Είχαμε τεράστιες διαδηλώσεις παντού. Στην Ιταλία έγιναν και γενικές απεργίες, στη Ρώμη, την ημέρα της επίθεσης στον στόλο μας, είχε ένα εκατομμύριο διαδηλωτές, μόνο στη Ρώμη. Η πίεση του κόσμου ανάγκασε τα δυτικά κράτη να αλλάξουν στάση. Σκεφτείτε ότι είχαμε τέσσερα πολεμικά πλοία που μας συνόδευσαν για πρώτη φορά, από Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και Τουρκία. Από την Ελλάδα ξεκινήσαμε έξι σκάφη, ελπίζουμε στο επόμενο εγχείρημα να υπάρχουν και πλοία από την Κύπρο.
