Ο Αναστασιάδης, ο Ταγίπ και οι «εχθροί της πατρίδας»

«Ο καθένας θα πρέπει να προβληματιστεί ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί και ποιους πραγματικά βολεύει, η επαναφορά του ανυπόστατου ισχυρισμού, περί δήθεν σκέψεων μου για διχοτόμηση της κυπριακής ΑΟΖ, την ώρα που τουρκικά γεωτρύπανα και πολεμικά σκάφη λειτουργούν ως σύγχρονοι πειρατές στις κυπριακές θάλασσες».

Η δήλωση ανήκει, βεβαίως, στον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Ωστόσο, αλλάζοντας κάποιες λέξεις θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει και σε άλλους επικεφαλής κρατών, αρχής γενομένης από τον Ταγίπ Ερντογάν.

Το επίπεδό της από απόψεως δημοκρατικότητας όσο και πολιτικής ηθικής εκεί είναι που παραπέμπει. Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα, να διαπιστώνει κανείς πόσο χαμηλότερα μπορεί να πέσει -και πέφτει- μέρα με τη μέρα ο Νίκος Αναστασιάδης ο οποίος εάν μιλάμε λ.χ. για την ως άνω -πού φτάσαμε…- σύγκριση συμπεριφορών δικών του με εκείνες του Ταγίπ, καταγράφει και διαφορές. Πλην όμως, μερικές ακόμη κι από αυτές είναι εις βάρος του.

Πρώτη και βασική είναι πως ο Ταγίπ μισείται από τη μισή Τουρκία αλλά λατρεύεται από την υπόλοιπη. Δεν είναι με άλλα λόγια ένας πολιτικός με τη δημοτικότητά του στο ναδίρ λόγω αδιεξόδων και σκιών ουδόλως κολακευτικών πάνω από τις μέρες (και τα έργα) του.

Δεύτερη, και μένω μέχρις εδώ, είναι πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης όταν μιλά δημόσια απευθύνεται και χρειάζεται να απευθυνθεί σε ό,τι του απέμεινε, όσο κι αν είναι, από το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας και του ΔΗΣΥ το οποίο σκέφτεται, καθορίζει πράγματα και έχει ένα επίπεδο μακράν και της σήψης των ημερών.

Δεν απευθύνεται ούτε σε αποκομμένους από την εποχή γιδοβοσκούς σε κάποιο χωριό έξω από τη Σεβάστεια, ούτε σε μαντιλοφορούσες σε κάποιο παζάρι στη Νίγδη ή έστω σε κάποιον ιχθυοπώλη στο Μπαλίκ Παζαρί της Πόλης.

Ναι, πολλά κομματόσκυλά του (όπως και όλων των άλλων) δεν είναι καλύτερα ενημερωμένα, ούτε μπορούν να ενημερωθούν και να κρίνουν καλύτερα. Γεγονός. Το θέμα όμως είναι πόσοι τέτοιοι του έχουν απομείνει εδώ. Και πώς νομίζει ότι μπορεί αλήθεια να διαχειριστεί την απώλεια των υπολοίπων οι οποίοι έχουν αηδιάσει με τα όσα βλέπουν, όπως και όλοι μας;

Σίγουρα όχι με τέτοιες πρώτου επιπέδου προσβολές της νοημοσύνης της κοινής γνώμης. Η οποία ολίγον ενδιαφέρεται για τις πολιτικές κόντρες -με τα πραγματικά προβλήματα που έχει και που υπάρχουν εκτός της αυλής Αναστασιάδη και του inner circle των μυημένων του- και η οποία, δεν τα χάφτει όλα αυτά. Ευτυχώς.

«Ο καθένας θα πρέπει να προβληματιστεί ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί και ποιους πραγματικά βολεύει, η επαναφορά του ανυπόστατου ισχυρισμού, περί δήθεν σκέψεών μου για διχοτόμηση της κυπριακής ΑΟΖ, την ώρα που τουρκικά γεωτρύπανα και πολεμικά σκάφη λειτουργούν ως σύγχρονοι πειρατές στις κυπριακές θάλασσες».

Τι λέει ουσιαστικά; Υπονοεί ότι ο «ανυπόστατος ισχυρισμός», βασισμένος σε... δική του δήλωση, το «εάν επιλέγουν να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Τ/Κ σε μια ξεχωριστή, ανεξάρτητη οντότητα, τότε θα πρέπει να περιοριστούν εις όσα αναλογούν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της εν λόγω παράνομης οντότητας», «εξυπηρετεί» τους Τούρκους και «τους βολεύει» να αλωνίζουν στην ΑΟΖ μας.

Πέραν του κρετινισμού της διαγωγής, υπονοεί ότι όσοι θέτουν το ζήτημα (βάσει δικής του δήλωσης) υπολείπονται του πατριωτισμού τον οποίο υποστηρίζει ότι έχει εν αφθονία ο ίδιος. Και είναι λέει, «οι ίδιοι που με επικρίνουν επειδή δηλώνω ότι έχουμε θωρακίσει πολιτικά και νομικά την ΑΟΖ μας και καθημερινά απαξιώνουν τις διπλωματικές και πολιτικές μας προσπάθειες».

Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο, η DIY «στρατηγική» του οποίου (και του Νικουθκιού του στο ΥΠΕΞ) μας οδήγησε στα σημερινά τραγικά και επικίνδυνα αδιέξοδα, με τους φαντασιακούς του συμμάχους να μην μπορούν (και να μην έχουν λόγο) να αντιδράσουν και να μας λένε να τα βρούμε με την Άγκυρα για την «ΑΟΖ που διεκδικεί η Κυπριακή Δημοκρατία»…

... αλλά και με την Τουρκία να έχει βρει «τελικά» τρυπάνι (σ.σ. το οποίο ο ΥΠΕΞ του ήταν βέβαιος ότι δεν θα έβρισκε), να μην έχει τρομάξει από τις προειδοποιήσεις (!) υπουργών του, όπως το «την επόμενη φορά δεν θα κάνουμε πίσω»...

... και το «προχωράμε πιο έντονα, όσο προκαλεί η Τουρκία» αλλά και τη γενικότερη παραγωγή αερίου στον Λόφο (σ.σ. ο Λακκοτρύπης δήλωνε ότι «αρχές του 2015» θα το πουλούσαμε, θυμάστε) το οποίο όμως (Νικ)αέριο δεν το αγοράζει κανείς. Ούτε καν και στην εγχώρια αγορά του λαϊκισμού.

Και βεβαίως, είναι οι ίδιοι οι οποίοι έλεγαν ανοησίες όπως και ψέματα τάζοντας στον κόσμο φοβερές κυρώσεις, οι οποίες ήταν τελικά δύο (άγνωστα) ονόματα (!) και το τραγούδι των πρέσβεων της ΕΕ τις προάλλες στα γενέθλια του Τσαβούσογλου.

Και όπως και τότε, τότε που οι ίδιοι πάντα έριχναν ιδέες για… διαζύγια στις επαφές τους στις Βρυξέλλες, έτσι και τώρα, οποιοσδήποτε τολμήσει να βγει από τη γραμμή την οποία ακολουθούν τα κύμβαλά τους, να μην πανηγυρίσει για τα παραμύθια που πουλούν στον κόσμο, λαϊκίζοντας παράλληλα για να τον φανατίσουν ή έστω τολμήσει να ρωτήσει μια ερώτηση στο ντιμπέιτ, γίνεται όχι μόνο ρίψασπις αλλά και προδότης περίπου. Και… εξυπηρετεί την Άγκυρα!

Αυτός ο «πατριωτισμός», ως τελευταίο καταφύγιο μαζί με την κατασκευή «εχθρών της πατρίδας» είναι ακόμα ένα τρομακτικό έλλειμμα το οποίο καταγράφει ο Νίκος Αναστασιάδης. Και είναι γνώρισμα όχι δημοκρατικών κυβερνήσεων αλλά πολιτικά ανήθικων και έκπτωτων στη συνείδηση των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών τους, πολιτικών και καθεστώτων.

Αν αυτό αποφάσισε οριστικά να καταλήξει και προσπαθεί να μας το δείξει, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνει εαυτόν με νέα παραδείγματα. Το έχουμε εμπεδώσει.