Να σου πουν ένα πράγμα, μόνο ένα, όχι δύο, που θα άλλαζαν από όλη τη σχολική τους πορεία, η συντριπτική πλειοψηφία δεν θα σου πει για πιο πράσινα σχολεία, ούτε για καλύτερη τυρόπιτα ούτε για άνετες καρέκλες και λιγότερα βιβλία. Θα σου απαντήσουν κανένα διαγώνισμα. Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Οι μαθητές τολμούν και φαντάζονται ένα σχολείο που προσφέρει τη χαρούμενη μάθηση, αποδεσμευμένη από το άγχος της επίδοσης.
Διότι υπάρχει και τέτοια ή αν δεν υπάρχει μέχρι σήμερα στο δικό μας γεωγραφικό χωράφι γιατί να μην τη δημιουργήσουμε; Ποιος μας εμποδίζει να κάνουμε την αληθινά μεγάλη τομή στα σχολεία με την κατάργηση των διαγωνισμάτων αλλά και των εξετάσεων και την επαναπροσέγγιση της έννοιας της αξιολόγησης με ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό πνεύμα; Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα σχολείων χωρίς εξετάσεις. Σε τέτοια ανθρώπινα σχολεία οι μαθητές νιώθουν και είναι ελεύθεροι να απολαμβάνουν τη χαρά της γνώσης.
Το εναλλακτικό δημόσιο σχολείο δεν είναι μια φαντασίωση. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν το πιστέψουν επιτέλους όλοι αυτοί που μέσω του σχολείου χαράσσουν πολιτικές. Οι πολιτικοί. Αυτοί κρατάνε το πηδάλιο της εκπαίδευσης, αν είναι δυνατόν. Οι επιθεωρητές ακολουθούν και οι δάσκαλοι και καθηγητές και καθηγήτριες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, τουλάχιστον αυτό απέδειξαν διαχρονικά.
Κατάργηση λοιπόν διαγωνισμάτων με τη σημερινή τους μορφή σε όλες τις τάξεις του γυμνασίου. Κατάργηση παράλληλα και αυτής της στασιμότητας η οποία έτσι κι αλλιώς στην πράξη δεν ισχύει και περιπαίζουν ο ένας τον άλλο οι παράγοντες της παιδείας ότι τάχα μου ισχύει. Μικρά στοχευμένα τεστ μπορούν να γίνονται στο λύκειο, ειδικά στα μαθήματα τα κύρια που ενδιαφέρουν άμεσα το αντικείμενο που θέλουν να ακολουθήσουν οι μαθητές. Δεν χρειάζονται τα διαγωνίσματα στα δευτερεύοντα.
Η κυπριακή οικογένεια με παιδιά στο γυμνάσιο ζητά έλεος. Πρέπει με κάποιον τρόπο τα σπίτια να αποσυμφορηθούν από τον καθημερινό βραχνά των διαγωνισμάτων. Οικογένειες διαλύονται και παιδιά στην πιο ελεύθερη δήθεν ηλικία φορτώνονται ψυχολογικά προβλήματα. Μην ανοίξουμε το πόσο κοστίζει σε χρήμα η κυπριακή επίδοση με τα βαρυφορτωμένα και παράλογα ιδιαίτερα του δωδεκάχρονου παιδιού. Το ψέμα πως αν φέρω 20 σημαίνει θα πετύχω τα πάντα στη ζωή πρέπει κάποτε να τελειώνει. Τα παραδοσιακά τεστ που όπως πάντα τα προτείνει το Υπουργείο Παιδείας πρέπει κάποτε να αναθεωρηθούν. Να αφεθεί ο εκπαιδευτικός στη δική του «εξέταση», χωρίς να του επιβάλλεται κανένα διαγώνισμα, ούτε καν ένα. Άσε που πολλοί μαθητές με καλλιτεχνική ή αθλητική κλίση στο παραδοσιακό μας κυπριακό γυμνάσιο μένουν απλά «πίσω».
Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και το κυπριακό σχολείο δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να δώσει τις βασικές δεξιότητες επιβίωσης.
Το σχολείο πολλοί το θυμούνται σαν έναν εφιάλτη. Οι αξίες και οι αρετές του είναι αυτές μιας παρεξηγημένης επιτυχίας πάντα με την οικονομική διάσταση. Σε καμία περίπτωση δεν μετρά το σχολείο την προσπάθεια. Το κυπριακό σχολείο δίνει μόνο πληροφορίες τις οποίες οι μαθητές καλούνται να παπαγαλίσουν και αύριο να τις ξεχάσουν. Το μόνο που ελέγχουμε είναι τη μνήμη μας. Οι δε γνώσεις που προσφέρει είναι 50 χρόνια πίσω από τη σύγχρονη εποχή. Πόσο τραγικό! Και πόσο τραγικότερο ενώ όλοι αντιλαμβάνονται το μάταιο της κυπριακής παιδείας κανένας δεν κάνει κάτι να το αλλάξει.
