Όταν κοιτάζουν μια φωτογραφία κάποιοι λένε «να φτύσω σε αυτόν τον κόσμο». Υπάρχουν και κάποιοι που βρίζουν πιο άσχημα. Είναι τούτη η φωτογραφία, για παράδειγμα. Ο Τραμπ με τον Τζολάνι. Που κάνουν χειραψία στον Λευκό Οίκο. Μήπως δεν αναγκάζει τον άνθρωπο να πει πολύ χειρότερα πράγματα; Τι θαυμάσια υποδοχή σε έναν γνωστό τρομοκράτη που είχε επικηρυχθεί για δέκα εκατομμύρια δολάρια κάποτε! Τι να έλεγε άραγε αν τον έβλεπε ο ιδρυτής του αμερικανικού κράτους George Washington ή ο Abraham Lincoln; Αυτοί είναι καιροί που καταρρακώνεται η αιδώς, η ντροπή, η στενοχώρια, η ηθική και η συνείδηση. Παράσημα «ηρωισμού» και «τιμής» σε δολοφόνους. Σε αυτόν τον κόσμο προσπαθούμε να εξηγήσουμε την κατάστασή μας εμείς οι κακόμοιροι, κουρασμένοι για ειρήνη, Κύπριοι; Από αυτούς περιμένουμε καλό; Θα σφάζεις, θα καις ανθρώπους ζωντανούς, θα αλυσοδένεις γυναίκες και θα τις πουλάς ως σκλάβες στο παζάρι. Και μετά απ’ όλα αυτά θα σου δώσει παράσημο ηρωισμού το νούμερο ένα κράτος στον κόσμο. Εδώ έφτασε τελευταίως η ανθρωπότητα; «Να φτύσω σε αυτόν τον κόσμο», λέει ο άνθρωπος.
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που γιορτάζουν την 108η επέτειο της μεγάλης σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης. Όμως, δεν απέμεινε επανάσταση και άλλα παρόμοια. Ακόμα και στη Ρωσία κανείς δεν βγαίνει στον δρόμο να γιορτάσει, εκτός από κάποιους ηλικιωμένους. Διήρκεσε 74 χρόνια η Σοβιετική Ένωση. Το 1991 υπεστάλη από το Κρεμλίνο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Γκρεμίστηκαν τα αγάλματα των επαναστατών του 1917. Κατέρρευσε ένα σύστημα που υποσχόταν μεγάλες ελπίδες στην ανθρωπότητα. Ο διπολικός κόσμος μετατράπηκε σε μονοπολικό. Και από εκείνη τη στιγμή εξυφάνθηκε μια μεγαλύτερη τραγωδία στον κόσμο. Ακόμα δεν ζήσαμε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, όμως πέθαναν εκατομμύρια άνθρωποι σε τοπικούς πολέμους.
Είπαν «παγκοσμιοποίηση». Είπαν «συναίνεση». Είπαν «Conflict resolution». Είπαν εργαστήρια Workshop κ.λπ. Και κάποιοι είπαν ότι τέλειωσε το έθνος κράτος. Ύστερα δημοσιογραφία της ειρήνης. Ύστερα οι ιδιοκτήτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θεώρησαν πορνογραφική και θόλωσαν τη φωτογραφία του κοριτσιού από το Βιετνάμ που τρέχει τελείως γυμνό μπροστά από Αμερικανούς στρατιώτες στο Βιετνάμ, αφού κάηκε το σώμα της από βόμβες ναπάλμ. Απαγορεύθηκε να αποκαλούνται «κυρίες» οι γυναίκες. Θεωρήθηκε ρατσισμός ακόμα και να τυπώνεις τη φωτογραφία μιας μαϊμούς στην εφημερίδα. Αναδιαμόρφωσαν την ανθρωπότητα τα χρήματα που δόθηκαν από τα ταμεία των λεφτάδων. Κανείς δεν έμεινε να μιλά για πάλη των τάξεων. Μόνο μικρές μονόστηλες ειδήσεις έγιναν στις εφημερίδες οι πολεμικές ειδήσεις που αναφέρονται σε απώλεια εκατοντάδων ανθρώπινων ζωών. Οι παλιοί αριστεροί έγιναν φιλελεύθεροι. Οι οργανώσεις τις οποίες αποκαλούσαμε δημοκρατικές, μαζικές οργανώσεις έγιναν οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Ο εθελοντικός αγώνας μετατράπηκε σε επαγγελματικό αγώνα. Επιλήφθηκαν και αυτής της υπόθεσης εκείνοι με τα ταμεία. Μια διάσκεψη. Ένα σεμινάριο. Και μια πορεία με πανό. Άρχισε η εποχή των σχεδίων. Και όλα τους εξαρτήθηκαν από τα ταμεία.
Νέα τάξη πραγμάτων σε έναν μονοπολικό κόσμο. Και ιδού η τελευταία εικόνα. Ο πιο γνωστός τρομοκράτης του κόσμου τυγχάνει υποδοχής στον Λευκό Οίκο. Τού απονέμεται το παράσημο του «ήρωα της Συρίας». «Να φτύσω αυτόν τον κόσμο», λέει ο άνδρας. Και μετά πίνει ακόμα ένα ποτήρι ζιβανία. Τι κάνουμε εμείς σε αυτό το μικρό νησί; Περιμένουμε στη σειρά για να περάσουμε από το τελωνείο στο άλλο μισό της πατρίδα μας. Και έκτισαν πάνω από το κεφάλι μας και ένα τζαμί με τέσσερις μιναρέδες. Το τζαμί κοιτάζει εμάς. Και εμείς κοιτάμε το τζαμί. Δεν υπάρχει τρελός στη στέγη. Υπάρχει ένοπλος στρατιώτης στην πόρτα. Οι μέρες μας περνούν περιμένοντας βροχή και πότε θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Το μεγαλύτερο ντέρτι δεν είναι η διαίρεση του νησιού. Τι είναι; Η ακρίβεια!
Ο Τζολάνι κάνει χειραψία με τον Τραμπ. Άραγε, άδικα θυμώνουμε συνεχώς με τον Γρίβα; Αν ζούσε και εκείνος, μήπως δεν θα τον υποδέχονταν στον Λευκό Οίκο; Ή οι κυνηγοί των αριστερών μας. Μήπως λιγότερο μόχθησαν από τον Τζολάνι; Μήπως δόθηκε παράσημο ηρωισμού σε όσους πυροβόλησαν και σκότωσαν αριστερούς στην Κύπρο; Γιατί δεν βρίσκονται τα ονόματά τους στον πίνακα τιμής στην Ουάσινγκτον; Σε αυτό το νησί δεν επικηρύχθηκε κανένας δολοφόνος. Εκτός από τον ληστή Τζεμάλ Μίντα από τα Βρέτσια!
«Να φτύσω σε αυτόν τον κόσμο», λέει ο άνδρας κοιτάζοντας τη φωτογραφία. Είναι ένας ηθικός άνθρωπος. Τι άλλο να πει;
