Με επιβλητική παρουσία και αυθεντική γοητεία, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς του θεάτρου και ο απόλυτος σταρ του ελληνικού κινηματογράφου. Ο νεαρός ζεν πρεμιέ που ξεπήδησε από το Εθνικό Θέατρο, γρήγορα απέδειξε ότι είχε το ταλέντο και την ικανότητα να ανταπεξέλθει με την ίδια ευκολία σε μια τεράστια γκάμα ρόλων. Τόσο με τις δουλειές που έκανε με την Αλίκη όσο και με την πορεία που χάραξε μόνος, κατάφερε να χτίσει μια μακρά καριέρα γεμάτη επιτυχίες και δόξα, συνδυάζοντας τον εμπορικό κινηματογράφο με κλασικά έργα στο θεατρικό σανίδι.
Συμπληρώνονται φέτος 20 χρόνια από τον θάνατο του αγαπημένου ηθοποιού Δημήτρη Παπαμιχαήλ ο οποίος “έφυγε” στις 8 Αυγούστου 2004. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ γεννήθηκε το 1934 σε μία γειτονιά του Πειραιά. Τη θεατρική περίοδο 1953-54, κι ενώ ήταν ακόμα σπουδαστής, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο με μικρούς ρόλους Το καλοκαίρι του 1954 είχε επίσης ένα μικρό ρόλο στον «Ιππόλυτο», την ιστορική παράσταση του Δημήτρη Ροντήρη που εγκαινίασε το θεσμό των Επιδαύριων. Αποφοίτησε με άριστα το 1955 και γι’ αυτό του απονεμήθηκε το Βραβείο Κοτοπούλη. Θα παραμείνει στο Εθνικό μέχρι το 1961, ενώ το 1960 κάνει μια παράλληλη συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης παίζοντας στο «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ, με τον Κάρολο Κουν στον κεντρικό ρόλο αλλά σκηνοθέτη της παράστασης. Ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ συμμετείχε σε πλήθος αγαπημένων ταινιών όπως, «Η Κυρά μας η Μαμή», «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης» και «Η Νεράιδα και το Παληκάρι»”. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του έγινε το 1956 στον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας» του Ηλία Παρασκευά.
Τη θεατρική περίοδο 1964-65 γίνεται συνθιασάρχης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ξεκινώντας με το έργο «Κολόμπ» του Ζαν Ανουίγ στο θέατρο Κεντρικόν. Το 1971 εγκαινίασαν μαζί το θέατρο Αλίκη στην οδό Αμερικής, όπου στέγασαν τις παραστάσεις τους. Η θεατρική τους συνεργασία διήρκεσε έως το 1974 και περιλάμβανε επιτυχημένες παραστάσεις ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, όπως «Του Φτωχού τ’ Αρνί» (1966-67) του Στέφαν Τσβάιχ, «Οι Φυλακισμένοι της 2ης Λεωφόρου» (1972-73) του Νηλ Σάιμον, «Η Θεατρίνα» (1972-73 και 1973-74) του Σόμερσετ Μομ, και «Ωραία μου Κυρία» (1973-74) του Μπερνάρ Σω. Σε αρκετές παραστάσεις της δεκαετίας 1964-74 ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ανέλαβε και καθήκοντα σκηνοθέτη.
«Γεννήθηκα στον Πειραιά. Η δική μου γενιά είναι η γενιά του πολέμου. Μεγαλώσαμε σε δύσκολες συνθήκες, μέσα σε καταστροφές και βομβαρδισμούς. Παρ’ όλες τις κακουχίες, όμως, όλα τότε ήταν διαφορετικά. Υπήρχε η επικοινωνία της γειτονιάς κι οι αυλές των σπιτιών ήταν πάντα γεμάτες. Οι άνθρωποι ζούσαν όλοι μαζί και ήταν όμορφα»
Στη διάρκεια της θεατρικής του πορείας ερμήνευσε σπουδαίους ρόλους πλάι σε σημαντικούς συνεργάτες όπως η Έλλη Λαμπέτη, η Ελένη Χατζηαργύρη και η Κάτια Δανδουλάκη και υπό την καθοδήγηση σημαντικών σκηνοθετών όπως ο Μίνως Βολανάκης στο ΚΘΒΕ και ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο «Αμφί-Θέατρο». Ωστόσο, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το χωρισμό του με την Αλίκη, ανέβασαν πάλι μαζί το έργο «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» (1984) του Γουίλυ Ράσελ με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στην Αμερική, τον Καναδά, την Κύπρο και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Η τελευταία συνεργασία τους ήταν στο θεατρικό έργο «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Ντε Φίλιππο.
Παρέμεινε δραστήριος θεατρικά και το 1998 απέσπασε θερμές κριτικές για την ερμηνεία του στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη. Η τελευταία του θεατρική δουλειά ήταν με το έργο «Τρεις Φορές Ζωή» της Γιασμίν Ρεζά που ανέβηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ τη θεατρική περίοδο 2000-01.
Πηγή: https://finosfilm.com
