Για έναν λόον γλιτζιύν, για μιαν μιξ ενισχυμένη

Εν αρχή ήταν το ΑΚΕΛ. Αυτό ήταν, λέει, πίσω από την έκθεση του OCCRP. Αυτοί του τα διοχέτευαν... Μετά όμως, το διέψευσε ο ίδιος: Δεν είναι το ΑΚΕΛ, είπε. Απλώς το ΑΚΕΛ εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να τον εκθέτει.

Mάνα μου, ρε!

Χρειάζεται οποιοσδήποτε, οτιδήποτε…;

Είναι σαν να έρχεται η σκόνη, να μην φεύγει για μια βδομάδα και εσύ να κατηγορείς το γείτονα ότι η βεράντα σου είναι σκονισμένη διότι σκούπισε. Παρόλο που ο Πρόεδρος έχει πολύ καλή σχέση με την καθαριότητα, έτσι; Όλα κι όλα. Για να μην παρεξηγηθώ. Πεντακάθαρος. Σαν να βγήκε από μπουγάδα!

Έτσι που λέτε. Ήταν «το ΑΚΕΛ». Που μετά δεν ήταν. Κατόπιν, ήταν ένας άγνωστος δημοσιογράφος ο οποίος ξεχάστηκε. Δεν ήταν γκλάμουρους, αυτό, δεν θα άρεσε μάλλον στον υπόλοιπο οίκο των... Kardanastasians, όπως τους βάφτισε ο θεούλης Μαρίνος Νομικός!

Και μετά; Μετά, ήταν το αγαπημένο μου: ο... Κλέφτης Εγγράφων από το Προεδρικό. Κάποιος, λέει, εκεί μέσα έκλεψε -τάχα- έγγραφα τα οποία διασυνδέουν τον Πρόεδρο με Ρώσο ολιγάρχη. Πώς ήταν ο Κλέφτης Ποδηλάτων, το κινηματογραφικό αριστούργημα του ντε Σίκα το οποίο εάν δεν το είδατε επιβάλλεται; Εδώ, όμως, έκλεψε μόνο τη σέλα. Από το ποδήλατο του Προέδρου.

Εξ ου και το αποτέλεσμα. Ήταν από αυτά που τα πετάει κάποιος και λέει –ή του λένε μετά- το κλασικό «τι μαλακία ήταν αυτή;». Βλέπεις ας πούμε μια φίλη σου και της λες μες την τρελή χαρά: «Αμάν!! Είσαι έγκυος;» και σου λέει: «… Όχι». Και δεν ανοίγει να σε καταπιεί, γ… το. Δεν ανοίγει.

Έτσι κι αυτό. Αφέθη να εξατμιστεί πριν κάποιοι αρχίσουν να ρωτούν τα βασικά ερωτήματα:
1) Υπάρχουν δηλαδή και έγγραφα που συνδέουν τον Πρόεδρο και μάλιστα κατευθείαν με ολιγάρχες;

2) Και τα είχε στο Προεδρικό Μέγαρο της χώρας αντί, σπίτι του, στο γραφείο του; Μα, γιατί;

3) Παραδέχονται δημόσια ότι έχει σχέσεις με ολιγάρχες –πέραν των… φιλικών που μας έλεγαν, και εθνικών αντιλαμβάνομαι, μια νέα φιλική εταιρεία- ένας Πρόεδρος ο οποίος ήταν συνέταιρος σε εταιρεία η οποία αναφέρεται στο Troika Laundromat μέσα από έγγραφα του Εφόρου Εταιρειών; Τι έγγραφα ήταν; Έχει σημασία. Διότι, εάν ήταν φιλικά, π.χ. «να ζήσεις Νίκο μου» ή «τι κάνει η Άντρη;», είναι κάρτες. Άντε μέηλ. Δεν τα λες έγγραφα.

4) Ο κ. Αμπράμοφ, για τον οποίο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης παρακάλεσε επίμονα και προσωπικά τον τότε υπουργό Νεοκλή Συλικιώτη όπως του δώσει υπηκοότητα για… εθνικούς λόγους (άγνωστους πέραν της ιδιότητας του πελάτη του δικηγόρου Αναστασιάδη) και ο τότε ΥΠΕΣ αδιανόητα συναίνεσε, ο κ. Αμπράμοφ λοιπόν τι γύρευε στο Προεδρικό να τραπεζώνεται από τον Πρόεδρο πλέον Αναστασιάδη πέντε τόσους μήνες ΜΕΤΑ την εκλογή του;

Στο Προεδρικό. Τον ταΐσαμε κιόλας.

5) Οποιοσδήποτε εργάζεται εκεί μπορεί να μαζεύει έγγραφα ακόμα και για τις ομολογούμενες σχέσεις Αναστασιάδη με ολιγάρχες; Αν αυτή είναι η ασφάλεια εκεί, εμείς ως πολίτες εδώ κάτω τι πρέπει να περιμένουμε;

Πριν λοιπόν τεθούν αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα, εύλογα όλα, το σενάριο «υπάλληλος – 007» αφέθη να ξεχαστεί.
Και ποιος τους αδικεί;

Μετά, πάντα εν τη απουσία απαντήσεων –όχι κατ’ ανάγκην πειστικών, αλλά των όποιων απαντήσεων- έσκασε το σενάριο... Στυλιανίδης. Αυτός φταίει, λέει, αυτός τους τα έδωσε. Τελικά.

Μόνο που το να μαγαρίζει κανείς, έστω κι απάνω στην απελπισία του, έναν Επίτροπο ακόμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν αυτός χαίρει τεράστιας εκτίμησης σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο για το έργο του, έχοντας πετύχει ένα από τα είκοσι επιτεύγματα –επισήμως- της Ε.Ε. της πενταετίας που πέρασε και ο οποίος συν τοις άλλοις είναι εν αντιθέσει με τον Πρόεδρο ένας ευυπόληπτος πολιτικός για τον οποίο δεν ετέθη ποτέ κάτι (πέρα και από τον παραλογισμό του πράγματος ότι αυτός σε κάρφωσε στον OCCRP), όλα αυτά λοιπόν, κάνουν τον όρο ξεφτίλα να μοιάζει με φιλοφρόνηση εδώ.

Έτσι, όταν ακολουθώντας διαδώσεις ημερών, ο ανοξείδωτος Πρόεδρός μας έφτασε το σημείο να ψελλίσει και ο ίδιος αυτή τη χυδαιότητα. Ευτυχώς, ο καλός συνάδελφος, Ανδρέας Κημήτρης, δεν το άφησε να πέσει και τον ρώτησε ευθέως εάν το υπονοούμενο πάει στον… Χρήστο Στυλιανίδη. Και ο Νίκος Αναστασιάδης λίγο έλειψε να του… κάνει -ξέρω 'γω- αγωγή.

Σας παρακαλώ! Εγώ ποτέ δεν… Εγώ, εν τζαι… Ο Προεδράρας έσπευσε να τα καθαρίσει όλα με ταχύτητα που θα ζήλευε και η καλύτερη ηλεκτρική σκούπα. Τίποτα δεν είχε απομείνει εκεί όπου έφτυσε. Γυάλισμα τρελό.

Ο πρώτος Polish Πρόεδρος της Κύπρου στα χρονικά. Nikos Odkurzacz (σ.σ. η ηλεκτρική σκούπα στα πολωνικά).

Είμαι περίεργος να δω ποια άλλη, προστυχιά ή προχειρότητα, θα σκαρφιστούν, διαδίδοντάς την πρώτα σε πρόθυμα ΜΜΕ και συναδέλφους και μετά, άλλως πώς, προκειμένου να μην απαντήσουν επί της ουσίας. Για ένα ζήτημα που επαναλαμβάνω, δεν ήταν νομικό τότε τουλάχιστον. Ήταν και τότε και είναι και σήμερα ηθικό και έχει εξευτελίσει κι άλλο διεθνώς τη χώρα μας.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το απερχόμενο Χαρούδιν πανηγύριζε: Ιδού μάς είπε η απόδειξη για το ότι επανήλθαμε στα «προ της κρίσης» επίπεδα στο θέμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού! Η στατιστική υπηρεσία (μας) το επιβεβαίωσε, λέει. Έχουμε… κατέβη στο 23,9%. Ένας στους τέσσερις πολίτες δηλαδή. Mόνο!

Το peak, λέει, ήταν 28.9% το 2015. Για να τα βλέπετε εσείς ρε h(e)aters!

Εσείς! Που φωνάζετε διότι πουλούν τα διαβατήρια και όλα τα άλλα στη φούσκα και ζουν ζωή χαρισάμενη μες τα πλούτη κάποιοι -όχι ο Πρόεδρος που έχει μόλις 213,500 ευρώ στο πόθεν έσχες του- ώστε να δουλεύετε εσείς για 800 ευρώ το μήνα. Και (μερικοί) δημοσιογράφοι να απολαμβάνουν και μια πίτα σουβλάκια και έναν λόον γλυτζιήν, από τον Πρόεδρο του Success Sorry, όπως προχθές.

Ο οποίος, Πρόεδρος, εάν κάτι το καταφέρνει, είναι το να κάνει την ασημαντότητά του συνομιλητή του, να μοιάζει σπουδαιότητα. Και να χαϊδεύει το ψώνιο του, ανάλογα. Όποιος κι αν είναι. Για να βρίσκει εκείνος ή εκείνη… Inner Peace.

Πις ον γιου, πις ον μι. Πις ον ας που μας αξίζει, ότι και να πεις.