Αν δεις στον ύπνο σου ότι έκλεισες το facebook...

Τις προάλλες, λέει, ονειρεύτηκα όιτ έκανα ένα πάρτι στο σπίτι και είχα καλέσει λίγους καλούς φίλους για να κλείσω μπροστά τους τον λογαριασμό μου στο facebook.

Ξέρετε πώς είναι αυτά τα όνειρα. Ό,τι κι αν θέλει να βλέπει ο καθένας. Ανοίγεις τα μάτια και για κάτι δευτερόλεπτα ζεις ακόμα εκείνο το όμορφο αίσθημα που ένιωθες όταν τα έβλεπες. Μια αγαλλίαση!

Εκεί ακριβώς ξυπνάς, βάζεις τον εαυτό σου απέναντι και του λες με ύφος αυστηρό, «κοίτα να δεις, μην διανοηθείς να είσαι με τα διαόλια σου ώς αύριο, εξηγηθήκαμε;». Συνήθως ακούει. Κάποτε όχι. Και όταν δεν, ακούνε άλλοι διάφορα στη διάρκεια της ημέρας.

Εσύ -εδώ εγώ- προσπαθείς απλώς να κάνεις διαχείριση απωλειών. Να μην βρέχει επί δικαίων και αδίκων τουλάχιστον.

Τα social media με έχουν κουράσει αφάνταστα, δεν θα σας το κρύψω. Αν δεν είχα την ανάγκη να διαφημίζω τη στήλη για να βιοπορίζομαι, ειλικρινά σας το λέω, θα τα έκλεινα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Άλλωστε, από εκεί προέκυψε μάλλον και το όνειρο. Δεν πρέπει να περνάει μέρα που να μην το σκέφτομαι υποσυνείδητα. Πολλοί και πολλές από εσάς επίσης, το ξέρω, νιώθετε εγκλωβισμένοι.

Αφού άρχισα να σας τα λέω -για εσάς που δεν με ξέρετε καθόλου ή δεν με ξέρετε πολύ καλά, αν και αμφιβάλλω πως με ξέρει κανείς και τόσο πολύ- είμαι ένας άνθρωπος καθόλου αντικοινωνικός αλλά και καθόλου κοινωνικός.

Όχι δεν είναι λάθος. Αυτό εννοώ. Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να βρεθεί στην όποια παρέα και στην όποια συζήτηση, αλλά σπανίως θέλει να το κάνει. Πάντα έτσι ήμουν. Αρκετοί και αρκετές από εσάς επίσης, το ξέρω. Αν σας αρέσει και εσάς τόσο όσο εμένα, δεν το ξέρω.

Και εμείς, είμαστε το χειρότερο είδος για τα social media. Όχι για εκείνα, για τον εαυτό μας εννοώ.

Φίλους έχουμε -επιτρέψτε μου τον πληθυντικό είναι πιο άνετο- πάντα λίγους. Νιώθουμε πως δεν χρειαζόμαστε περισσότερους. Και η οικειότητα των social media, ειδικά η παρεξηγημένη, μας κάνει να φρικάρουμε.

Εμένα τουλάχιστον. Όπως επίσης και ο χρόνος που αντιλαμβάνομαι ότι αφιερώνω -πολλές φορές χωρίς καν να το αντιλαμβάνομαι- στο να παρακολουθώ ανθρώπους που δεν ξέρω (και δεν θα επεδίωκα να γνωρίσω για να είμαι ειλικρινής, χωρίς να το λέω με κακή διάθεση) όπως και πράγματα που δεν θα διάβαζα ποτέ. Ποτέ όμως.

Το ίδιο θα έλεγα μου προκαλεί και η κενότητα αυτών των πραγμάτων, μια κενότητα η οποία αντανακλά μάλλον την αντίστοιχη και τη σκληρή συχνά των ανθρώπων γύρω μας.

Αν γράψεις μια μαλακιούλα, κι έχω γράψει αμέτρητες, θα γίνει χαμός. Όλοι ενθουσιάζονται. Αν βάλεις κάτι που πραγματικά θέλεις να προσέξουν οι άνθρωποι ή έστω κάποιοι, θα περάσεις απαρατήρητος.

Να, τις προάλλες μια φίλη ζητούσε βοήθεια για κάτι κουτάβια και τη μάνα τους που τη βρήκε δεμένη σε όχι ωραίες συνθήκες και το μοιράστηκα. Πήγε άπατο. Όπως πάνε και τα σοβαρά κείμενα και οι αναλύσεις, τα βίντεο κλιπ με ουσία, τα…

Έβαλα την ανάρτηση εκείνη και στο story μου. Για να βεβαιωθώ ότι θα τη δει κόσμος. Τίποτα απολύτως.Η ίδια πάντα ιστορία.

Εμείς, λοιπόν, οι άνθρωποι που είχαμε μέχρι πρότινος την πολυτέλεια να είμαστε δοτικοί όποτε το γουστάραμε αλλά αποφεύγαμε γενικά την πολλή-πολλή επαφή με την κοινωνία ακριβώς διότι δεν μας άρεσε όλη αυτή η υποκρισία της και πληρώναμε ευχαρίστως το τίμημα για αυτό, βρισκόμαστε τώρα σε μια παράξενη κατάσταση.

Πλατσουρίζουμε και εμείς στα πιο ρηχά ενίοτε νερά όπως και οι άλλοι, λουζόμαστε εάν παράγουμε και κάτι το κοντό και το μακρύ του κάθε μαλάκα και όταν ξεφεύγει το πράγμα και τον/τη στείλουμε στα τσακίδια κατηγορούμαστε ότι δεν ανεχόμαστε την κριτική…

… περνάμε χρόνο, πολύ χρόνο και συχνά ασυναίσθητα ασχολούμενοι με ανθρώπους που όταν τους δούμε τυχαία και για πρώτη φορά στον δρόμο απορούμε πώς μπορέσαμε να το κάνουμε αυτό και γιατί…

… και συχνά βρισκόμαστε, θα μιλήσω για μένα στη θέση του μαλάκα. Ο οποίος παρασύρεται από τα χειροκροτήματα της κερκίδας, ψυχαγωγώντας την απλώς χωρίς καν να καταλαβαίνει ότι αυτό κάνει και μόνο.

Και όταν κάποια στιγμή αντιληφθεί ότι έχει κάτι σοβαρό να πει ή χρειάζεται κάτι, η κερκίδα έχει αδειάσει. Μένουν μόνο λίγοι και λίγες, μόνιμοι και μόνιμες, γνωστοί και γνωστές ή άγνωστοι και άγνωστες. Τους οποίους και τις οποίες συνήθως παραμελεί.

Στέκεται, λοιπόν, εκεί και προσπαθεί να θυμηθεί πότε ξεκίνησε να χρειάζεται μια τέτοια κερκίδα. Μα εσύ; Εσύ που πάντα μετρούσες τους ανθρώπους αλλιώς και δεν είχες ανάγκη ούτε και σε ενδιέφερε η άποψη των άλλων;

Ακόμα δεν σε νοιάζει; Ωραία. Άρα γιατί ασχολείσαι; Για να βιοπορίζεσαι; Γιατί είσαι εγκλωβισμένος; Γιατί κάνεις μια δουλειά που δεν σου προσφέρει πια όσα σου πρόσφερε άλλοτε και δεν μπορεί να στα προσφέρει γιατί φθίνει μαζί με ό,τι κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται πια;

Και για αυτό, λοιπόν, πρέπει να κάνεις τον καραγκιόζη σ’ αυτόν τον απέραντο καφενέ της εποχής; Σοβαρά μιλάς; Δεν ξέρεις; Γιατί δεν ξέρεις; Γιατί δεν τολμάς να μάθεις;

Θα μπορούσα να σας γράψω πολλά ακόμα. Αλλά νομίζω με καταλαβαίνετε. Έτσι προέκυψε και το όνειρο τις προάλλες. Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να γυρεύω κερκίδες και δεν τις βρίσκω, αντί να χαίρομαι και να θυμάμαι ότι δεν τις χρειάζομαι, βρίσκω τον παλιό μου εαυτό στα όνειρά μου και μόνο.

Σας το λέω, γιατί ξέρω ότι πολλοί και πολλές το περνάτε, μπας και το χειριστείτε καλύτερα!

Και για να το δω και εγώ γραμμένο επιτέλους, μήπως και διορθωθώ!..