Μετά τη λήξη της αντικατοχικής εκδήλωσης του Δήμου Αμμοχώστου δεν έλειψαν οι αντιδράσεις. Όχι για την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη, η οποία δεν ήταν διαφορετική από άλλες χρονιές, ούτε για την συναισθηματική ομιλία του δημάρχου Αμμοχώστου του κ. Σίμου Ιωάννου. Οι βολές εστιάστηκαν στον συντονιστή της εκδήλωσης και πρώην δημοτικό σύμβουλο Ανδρέα Καζαμία, ο οποίος μάλλον τόλμησε και είπε πράγματα που ενόχλησαν.
Ο παρουσιαστής της εκδήλωσης, στην ομιλία του, συνέδεσε την καταστροφή της Αμμοχώστου με τον τρόπο διαχείρισης της φονικής πυρκαγιάς, αναφέροντας πως το κράτος ήταν απόν, ενώ σχολίασε και την αναφορά του υπουργού Δικαιοσύνης, Μάριου Χαρτσιώτη, για «ατυχές περιστατικό», όσον αφορά στο θάνατο δύο συνανθρώπων μας.
Είπε χαρακτηριστικά: «Απόψε η Αμμόχωστος αιμορραγεί ξανά. Η Αμμόχωστος πονά. Μα δεν είναι η μόνη. Πονά κι η Κύπρος ολόκληρη, που κάηκε προ ολίγων ημερών.
Κυριολεκτικά. Άνθρωποι, κάηκαν! Το ακούτε; Λέγονται Δημήτρης & Μαρία Φιλιππίδη. ΚΑΗΚΑΝ. Δάση και περιουσίες, ολόκληρο το βιός συνανθρώπων μας έγιναν στάχτη... Το κράτος, αδύναμο, ανήμπορο, ασυντόνιστο και ανεπαρκές. Ό,τι κι αν χάσαμε με τα όπλα το ‘74, χάνεται σήμερα με την ανεπάρκεια. Και δεν είναι… «ατυχές» περιστατικό, που χάθηκαν 2 ανθρώπινες ζωές.
Όσον αφορά στην Αμμόχωστο, που ήταν και το θέμα της αντικατοχικής εκδήλωσης, ο παρουσιαστής ανέφερε πως «μάθαμε και κάποιους από εμάς και κάθε φορά που το όνομα Αμμόχωστος γράφτηκε σε χάρτες διαπραγματεύσεως, κάποιος φοβήθηκε, κάποιος δίστασε, κάποιος είπε όχι χωρίς να ρωτήσει επί της ουσίας εμάς. Και η πόλη έμεινε κλειστή, όχι γιατί δεν μας την πρότειναν, επειδή διαφωνούσαμε ποιος θα κόψει την κορδέλα. Η κορδέλα έγινε σημαντικότερη από το μονοπάτι, η εικόνα σημαντικότερη από την ουσία».
Απευθυνόμενος προς την Κυβέρνηση, ανέφερε πως «δεν θέλουμε να πηγαίνουμε στη Νέα Υόρκη για να μιλάμε για τον αέρα και τα πλαστικά. Θέλουμε να μας πάρετε σπίτι μας και θέλουμε να μας πάρετε εσείς, επειδή εσείς κρίνατε τους εαυτούς σας ως ικανούς να μας πάρετε. Επειδή αν τους κρίναμε εμείς ως ικανούς θα ήμασταν στην κρίση του κυπριακού λαού. Σε εσάς δόθηκε το τιμόνι από τον κυπριακό λαό, μην μας πείτε ότι δεν ξέρετε να οδηγείτε».
Αντιδράσεις κομμάτων
Οι αναφορές αυτές του παρουσιαστή προκάλεσαν έντονη αντίδραση πολιτικών κομμάτων. Το ΔΗΚΟ, σε ανακοίνωσή του, επεσήμανε πως «ως Δημοτική Ομάδα ΔΗΚΟ του κατεχόμενου Δήμου Αμμοχώστου είμαστε υποχρεωμένοι να διαχωρίσουμε τη θέση μας από την απαράδεκτη συμπεριφορά του παρουσιαστή της ψεσινής αντικατοχικής εκδήλωσης του Δήμου Αμμοχώστου. Δυστυχώς, το εν λόγω πρόσωπο, επιχείρησε να εκμεταλλευθεί κομματικά την εκδήλωση, με ακραία διχαστικό λόγο, ο οποίος ουσιαστικά ξέπλενε τον Τούρκο εισβολέα, επιρρίπτοντας αποκλειστικά τις ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά για τη συνεχιζόμενη κατοχή της πόλης μας».
Στην ανακοίνωση, το ΔΗΚΟ προσθέτει ότι «η προσπάθεια μετατροπής της εκδήλωσης σε πεδίο εκτόξευσης απαξιωτικών αναφορών προς τους θεσμούς του κράτους και τη σημερινή κυβέρνηση, αντίκειται στον υπερκομματικό χαρακτήρα που οφείλει να διέπει κάθε αντικατοχική πρωτοβουλία».
Το ΔΗΚΟ επισημαίνει ότι «για εμάς ο κατεχόμενος Δήμος Αμμοχώστου αποτελεί έπαλξη αγώνα για επιστροφή στην πόλη μας και ως τέτοια δεν έχει κανένας το δικαίωμα να προσβάλλει και να διχάζει τον κόσμο της Αμμοχώστου. Καλούμε τον Δήμαρχο του κατεχόμενου Δήμου Αμμοχώστου, κ. Σίμο Ιωάννου, να διαχωρίσει κι αυτός τη θέση του δημοσίως και να ενεργήσει, έστω εκ των υστέρων, ως θεματοφύλακας της ενότητας του κόσμου της Αμμοχώστου».
Από πλευράς του, το ΕΛΑΜ υπογραμμίζει ότι «ο Δήμος Αμμοχώστου δεν ανήκει στο ΑΚΕΛ, ούτε πρόκειται να μετατραπεί σε εργαλείο ξεπλύματος της Τουρκίας, της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής και προώθησης των επικίνδυνων πολιτικών του υποτακτικού στον κατακτητή. Ατυχέστατη και επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα η επιλογή του παρουσιαστή στη φετινή εκδήλωση του Δήμου Αμμόχωστου αφού το μόνο που προσπάθησε να μας μεταφέρει με το παραλήρημα του ήταν τις θέσεις του κατακτητή».
Ο Δήμαρχος
Επίθεση στο δήμαρχο Αμμοχώστου μετά τη λήξη της αντικατοχικής εκδήλωσης έκανε και η πρώτη κυρία Φιλίππα Καρσερά, αλλά και ο ίδιος ο Πρόεδρος, διαμαρτυρόμενοι ότι προσκλήθηκαν για φαγητό αλλά κάποιοι χωρίς πολιτικό πολιτισμό αποφάσισαν να τους κατηγορήσουν.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Πολίτη το βασικό πρόβλημα που προκάλεσε εκνευρισμό ήταν η διασύνδεση που έκανε ο Ανδρέας Καζαμίας των πυρκαγιών στα Κρασοχώρια με την Αμμόχωστο.
Ο δήμαρχος Σίμος Ιωάννου στη συνέχεια αποφάσισε να διαχωρίσει τη θέση του από τον παρουσιαστή, διότι όπως είπε πιεζόταν από το ΔΗΚΟ , το ΕΛΑΜ αλλά και από το ΔΗΣΥ. Υπ αυτές τις συνθήκες, πέραν του διαχωρισμού της θέσης του, έκανε και ένα βήμα ακόμα αναφέροντας ότι ο πολιτικός πολιτισμός δεν συνάδει με το περιεχόμενο της ομιλίας του συντονιστή της εκδήλωσης. Από πλευράς επίσημου ΔΗΣΥ πάντως όπως μας λέχθηκε καμιά παρέμβαση δεν έγινε προς την κατεύθυνση του Δημάρχου.
Αποσπάσματα από την ομιλία Καζαμία
Είμαστε πολύ θυμωμένοι, κύριε Πρόεδρε.
Είμαστε εξοργισμένοι
Είμαστε πικραμένοι
Κουραστήκαμε από τις ίδιες υποσχέσεις.
Μα εμείς δεν ήρθαμε απόψε για να κάνουμε μνημόσυνο.
Ήρθαμε να υπενθυμίσουμε - σε όλους και κυρίως σε αυτούς που αποφασίζουν - πως η Αμμόχωστος δεν είναι φάντασμα. Είναι υπόσχεση.
Υπόσχεση ανεκπλήρωτη.
Υπόσχεση που μάθαμε να κουβαλούμε στις πλάτες μας εμείς, οι πολίτες. Εμείς που γίναμε πρόσφυγες στα ίδια μας τα χώματα.
Εμείς οι πολίτες, οι πρόσφυγες της ίδιας μας της ζωής, δεν ξεχάσαμε και δεν ξεχνούμε.
Εμείς που μεγαλώσαμε οι ίδιοι – και μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας - μακριά από τις γειτονιές των γονιών μας, αλλά τους μάθαμε το όνομα κάθε δρόμου, κάθε αυλής, κάθε παραθύρου που κοιτάζει τη θάλασσα όπως ο Δον Κιχώτης του Πωλ Γεωργίου - , έτσι ακριβώς όπως μας τα έμαθαν οι γονείς μας.
Αντέξαμε και κάποιοι αντέχουμε. Όχι χάρη στους ηγέτες μας, αλλά γιατί το πείσμα δεν μας λυγίζει.
Δεν μηδενίζουμε. Μα να λέμε και τις αλήθειες. Στηλιτεύεται το γεγονός ότι πολιτικές καριέρες στήθηκαν στην πλάτη της αιμορροούσας Αμμοχώστου.
Ο καθείς ας κατατάξει τον εαυτό του εκεί που θέλει. Και ο λαός, το ίδιο δικαίωμα έχει, επίσης. Να κρίνει. Να θυμάται. Να απαιτεί….
Β Α Ρ Ε Θ Η Κ Α Μ Ε.
Η Αμμόχωστος όμως δεν γράφεται με "θα".
Αμμόχωστος είναι τα σπίτια που σαπίζουν πίσω από τα συρματοπλέγματα.
Είναι οι παππούδες που φεύγουν χωρίς να ξαναδούν την αυλή τους.
Είναι τα παιδιά μας που ρωτούν «γιατί δεν πάμε;»
Κι εμείς που ντρεπόμαστε να απαντήσουμε.
Και δεν είναι εμείς που έπρεπε να ντρεπόμαστε.
Γιατί ευκαιρίες είχαμε.
Την Τουρκία την ξέρουμε – και είναι το προφανές και το εύκολο.
«Φταίει η αδιαλλαξία της Τουρκίας». Και όντως ευθύνεται.
Μάθαμε, όμως, και κάποιους από εμάς.
Και κάθε φορά που το όνομα «Αμμόχωστος» γράφτηκε σε χάρτες διαπραγματεύσεων, κάποιος δίστασε. Κάποιος φοβήθηκε. Κάποιος είπε «όχι» χωρίς να ρωτήσει, επί της ουσίας, και εμάς.
Και εμείς; Πάντα με καχυποψία, διαφωνία, ενδεχομένως κομματικά μέτρα και σταθμά.
Κι η πόλη έμεινε κλειστή.
Όχι γιατί δεν μας την πρότειναν.
Αλλά γιατί δεν συμφωνούσαμε ποιος θα κόψει την κορδέλα.
Η κορδέλα έγινε σημαντικότερη από το μονοπάτι. Η εικόνα, σημαντικότερη από την ουσία.
Δεν διαπραγματευθήκαμε, απόλυτα ουσιαστικά, την επιστροφή.
Είχαμε και… πάρτι να πάμε στις ελεύθερες περιοχές.
Άλλωστε ξέραμε τα αποτελέσματα. Ακόμα και την ώρα των διαπραγματεύσεων, ετοιμάζαμε βαλίτσες επιστροφής (άλλοι για την Αμμόχωστο και άλλοι για αλλού).
«Απόν θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσσιηνίζει».
Και ο καθένας δεν θέλει να ζυμώσει για τους δικούς του λόγους.
Κι όταν την αρνηθήκαμε την Αμμόχωστο – τη βάλαμε ξανά στο συρτάρι, παρέα με τις ενοχές μας.
Όσοι έχουμε ενοχές - όσοι οφείλουμε, φυσικά, να έχουμε ενοχές.
Γιατί, ανερυθρίαστα, βάλαμε στο τραπέζι και τα δύο κράτη χωρίς να έχουμε ενοχές.
Και γνωρίζουμε καλά, εξαιρετικά καλά, ότι η γλώσσα της διπλωματίας θα μας πει, θα μας υποδείξει, θα μας κουνήσει το δάκτυλο.
Από τον ιστορικό συμβιβασμό της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, στη σκέψη των δύο κρατών.
Και η Τουρκία, πλέον, το έχει μπαντιέρα.
Αλλά, κοιμόμαστε ήσυχοι. Κοιμόμαστε ήσυχοι.
Δεν θέλουμε να πηγαίνουμε στη Νέα Υόρκη για να μιλάμε για τον… αέρα ούτε για τα πλαστικά.
Θέλουμε να μας πάρετε σπίτι μας. Και θέλουμε να μας πάρετε εσείς, διότι εσείς κρίνατε τους εαυτούς σας ως ικανούς να μας πάρετε σπίτι μας. Γιατί αν τους κρίναμε εμείς ως ικανούς, θα είμασταν, ενδεχομένως, και εμείς στη διάθεση της κρίσης του Κυπριακού λαού στις όποιες εκλογές. Σε εσάς δώσαμε το τιμόνι. Μην μας πείτε πως δεν ξέρατε που οδηγείτε.
Κύριε Πρόεδρε,
Για να λύσουμε με μια καθολικά αποδεκτή λύση το πρόβλημά μας πρέπει να δημιουργήσουμε πλειοψηφία που αποδεδειγμένα να αγαπά αυτόν τον τόπο. Και για να δημιουργηθεί αυτή η πλειοψηφία πρέπει η πλειοψηφία να επιτρέπει στη μειοψηφία να εκφράζει την αγάπη της για τουν’ τον τόπο τουν’ το κράτος, τουν’ τη σημαία. Εμείς, πρόσφατα, ως πλειοψηφία δεν το πράξαμε - και εννοώ κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς. Και δεν το καταφέραμε από το 1960. Και ώσπου κουλιαντιρίζουμε τέτοια μυαλά, δεν πρόκειται να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση.
Και κάθε φορά που λέμε «δεν ξεχνώ», καλά θα κάνουμε να αναρωτηθούμε:
Πόσες φορές εμείς ξεχάσαμε την ευθύνη μας;
Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια της σιωπής.
Ούτε της αφέλειας.
Ούτε της υποκρισίας.
Η υπομονή μας δεν είναι αδυναμία.
Είναι δύναμη που κρατά ακόμα αυτόν τον αγώνα όρθιο, όταν η πολιτική ηγεσία έχει γονατίσει.
Κι επειδή η σιωπή είναι συνενοχή,
κι επειδή η Ιστορία ακούει - και γράφει -
καλείται στο βήμα ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να μιλήσει ενώπιον του λαού της Αμμοχώστου και των Κυπρίων που μας παρακολουθούν από τους δέκτες τους.
