Τον έλεγχο, ποιος τον ελέγχει και πόσο;

Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, τα νέα μέτρα της κυβέρνησης δεν είχαν εξαγγελθεί ακόμα. Μέχρι που να τις διαβάσετε μάλλον θα τα γνωρίζουμε όλοι.

Αυτό δε που είναι βέβαιο είναι πως πολλά πράγματα τα οποία θα έπρεπε να απασχολήσουν την κυβέρνηση -όπως, επί παραδείγματι η ανοχή στη διασπορά του ιού από την εκκλησία, ένα… «προσωπικό θέμα» κατά τον υπουργό Υγείας!- δεν θα είναι στις εξαγγελίες, όπως επίσης δεν θα είναι οι… διευκρινίσεις που χρειάζεται η Αστυνομία για να εφαρμόσει τον νόμο στα πολιτικά πρόσωπα που δεν βάζουν μάσκα και δίνουν έτσι το χείριστο παράδειγμα.

Με πρώτο βέβαια τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλα αυτά δεν θα τα αγγίξουν τα νέα μέτρα. Ούτε τα νεότερα πιο μετά, ούτε και τα όποια πιο νέα από εκείνα ποτέ.

Είναι όλα μέρος της απόδειξης ότι αυτός ο τόπος δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει κράτος. Απλά διότι είμαστε δύο πράγματα βασικά: αππωμένοι και διεφθαρμένοι. Με όλες τις εφαρμογές των όρων αυτών. Και στο καθετί.

Ωστόσο, δεδομένου ότι τίποτα δεν μας αποτρέπει από το να τα συζητάμε για να μην τρελαθούμε αν μη τι άλλο και να διατηρήσουμε ζωντανή την κοινή λογική, καλό είναι να τα βάζουμε κάτω και να τα κρατάμε. Συχνά, αποβαίνει χρήσιμη η καταγραφή αυτή.

Και εάν μιλάμε για το τι θα μπορούσαν ή καλύτερα τι θα ήταν επιβεβλημένο από τις περιστάσεις να διαλάμβαναν τα μέτρα, ένας μηχανισμός επιτήρησης του Δημοσίου σε σχέση με την εφαρμογή των μέτρων από όλους θα ήταν σίγουρα απαραίτητος. Ειδικά μετά από τα του σφαγείου.

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM