Όταν, τον Σεπτέμβριο πέρσι, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσιζε την παύση του τότε Γενικού Ελεγκτή, Οδυσσέα Μιχαηλίδη, για ανάρμοστη συμπεριφορά, πολλοί σε αυτόν τον τόπο, είτε από μόνοι τους είτε παρασυρόμενοι από τον έντεχνο θόρυβο που δημιούργησαν οι υποκινούμενοι υποστηρικτές του, ήταν βέβαιοι ότι ο στόχος της απόφασης εκείνης ήταν διττός και ξεκάθαρος:
Από τη μία, να βγει από τη μέση, ο εις και μοναδικός «έντιμος», «αδιάφθορος» και «αδέκαστος» πολιτειακός αξιωματούχος που γέννησε ποτέ η κυπριακή γη και, από την άλλη, να ξεδοντιαστεί και εξουδετερωθεί η ίδια η Ελεγκτική Υπηρεσία.
Οι πλείστοι μάλιστα προδίκαζαν ότι, με τη φυγή του παμμέγιστου Οδυσσέα, η Ελεγκτική Υπηρεσία θα βαρούσε διάλυση και το έμπειρο και δοκιμασμένο προσωπικό της θα τρεπόταν σε φυγή, αφού χωρίς τον Οδυσσέα δεν θα μπορούσε να κάνει όπως ήξερε και ήθελε τη δουλειά του.
Σε αυτές τις λογικές δεν μπήκαν μόνο οι σε εντεταλμένη υπηρεσία οργανωμένοι κλακαδόροι του Οδυσσέα αλλά και άλλοι πολίτες, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βουλευτές και σχεδόν όλα τα κόμματα, που, ως μαυροφορεμένες μοιρολογίστρες, θρηνούσαν επί εβδομάδες για τη νίκη «του κακού επί του καλού» και τον θρίαμβο των «διεφθαρμένων επί των αδιάφθορων».
Με το ίδιο μοτίβο έγινε δεκτός και ο αντικαταστάτης του παυθέντως Γενικού Ελεγκτή, ο οποίος παρουσιαζόταν, λίγο-πολύ, ως ο άνθρωπος που ανέλαβε να «ολοκληρώσει το έγκλημα» και να μετατρέψει την Ελεγκτική Υπηρεσία σε υποτακτικό όργανο του κατεστημένου, του συστήματος και της κυβέρνησης.
Με την αλλαγή σκυτάλης στην Ελεγκτική Υπηρεσία χρειαζόταν αναπόφευκτα ένας λογικός χρόνος προσαρμογής για όλους και υπήρξε όντως ένα διάστημα «σιωπής», στην έκδοση και δημοσιοποίηση Εκθέσεών της, το οποίο κάποιοι έσπευσαν να παρουσιάσουν ως δικαίωσηή τους.
Στην πορεία ωστόσο η Ελεγκτική Υπηρεσία άρχισε και πάλι να παράγει έργο ετοιμάζοντας και εκδίδοντας Εκθέσεις επί διαφόρων θεμάτων με τον ίδιο εμπεριστατωμένο τρόπο, όπως και πριν, και χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν.
Οι τελευταίες Εκθέσεις της για την αίθουσα δεξιώσεων στα Λύμπια, για το υδατικό, για το Υπουργείο Παιδείας αλλά και για τη Δικαστική εξουσία είναι ενδεικτικές αλλά και η καλύτερη απάντηση και της Υπηρεσίας αλλά και των λειτουργών της σε όσους προέβλεπαν τον «θάνατο» της Ελεγκτικής στη μετά τον Οδυσσέα εποχή, υιοθετώντας αυτό που εντέχνως και σκοπίμως καλλιεργούσε ο ίδιος ο προηγούμενος προϊστάμενός της, ότι, δηλαδή, η Ελεγκτική Υπηρεσία ήταν ο Οδυσσέας και χωρίς αυτόν θα ερχόταν το χάος.
Όχι όμως μόνο δεν ήρθε το χάος και η υποταγή της Ελεγκτικής Υπηρεσίας στο κατεστημένο αλλά και στον δημόσιό της λόγο και τοποθετήσεις των στελεχών της είναι ευδιάκριτο, πλέον, ένα νέο ύφος και ήθος, μακριά από την υπεροψία και τοξικότητα που τροφοδοτούσε ο αποπεμφθείς προϊστάμενός της, γεγονός που ενισχύει ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία της τόσο χρήσιμης για τη χρηστή διοίκηση Υπηρεσίας.
